Σε ένα άρθρο περιοδικού κάπου εδώ θα ξεκινούσα να γράφω πόσα πράγματα κάνω όντως σωστά και θα κλείναμε γλυκά με κάποιο quote του Γουίνικοτ για την «αρκετά καλή μαμά». Αλλά σήμερα δεν νιώθω ότι κάνω τίποτα σωστά και αυτό δεν είναι καν ένα αρκετά καλό άρθρο.
Επειδή οι λόγοι για τους οποίους θύμωσα είναι πολλοί, είπα να βάλω εδώ σήμερα τους πιο βασικούς.
Το “The Baby Book” δεν είναι ένα απλό εγχειρίδιο εγκυμοσύνης και ανατροφής, είναι η καταγραφή μιας ολόκληρης (και αρκετά συγκεκριμένης, όσο κι αν οι συγγραφείς του υποστηρίζουν το αντίθετο) φιλοσοφίας γύρω από τη γονεϊκότητα και το μεγάλωμα των μικρών μωρών.
Δεν είχα ξαναμεταφράσει βιβλίο για μικρά παιδιά, όμως αυτό ήθελα οπωσδήποτε να το κάνω.
Mε τρομάζει η σκέψη ότι στο μυαλό κάποιων παιδιών, εκείνη την ημέρα, νομιμοποιήθηκε ένα πολύ συγκεκριμένο είδος βίας, που εύκολα μπορούν κι εκείνα, αγόρια ή κορίτσια, να αναπαράξουν ή να υποστουν στο μέλλον.
Το Equal Rights Amendment, η Τροπολογία για τα Ίσα Δικαιώματα (η οποία αναφέρεται στα θέματα της ισότητας των δύο φύλων) ΔΕΝ έχει επικυρωθεί (εδώ και 36 χρόνια από τότε που πρωτοκατατέθηκε, το 1972) και από τις 50 Πολιτείες των ΗΠΑ.
Oι μεγάλοι συνέχεια γκρινιάζουν ότι τα παιδιά δε διαβάζουν. Ακόμα κι όταν δε διαβάζουν εκείνοι. Και τα παιδιά συνεχίζουν να μη διαβάζουν, γιατιά ξέρουν την «αξία» του διαβάσματος, αλλά δεν έχουν νιώσει την απόλαυσή του.
Ενημερώσεις, αποκλειστικότητες, τέτοια.