Mε τρομάζει η σκέψη ότι στο μυαλό κάποιων παιδιών, εκείνη την ημέρα, νομιμοποιήθηκε ένα πολύ συγκεκριμένο είδος βίας, που εύκολα μπορούν κι εκείνα, αγόρια ή κορίτσια, να αναπαράξουν ή να υποστουν στο μέλλον.
Αυτό εδώ το βίντεο, από μια δρομέα που βρήκε το θάρρος να βγει από μια κακοποιητική σχέση προπονητή-αθλήτριας και χορηγού-αθλήτριας, λέει πάρα πολλά για ένα σύστημα που πρέπει (όπως και πολλά άλλα) να αλλάξει.
Να τι θα κάνω φέτος με σχολεία, παιδιά και εφήβους, στο πλαίσιο του Μήνα Εφηβείας που διοργανώνουν κάθε Νοέμβριο οι Εκδόσεις Πατάκη.
Δεν είναι αγάπη, είναι βία. Δεν είναι τραγωδία, είναι έγκλημα. Δεν είναι πάθος, είναι εξουσία.
Oι μεγάλοι συνέχεια γκρινιάζουν ότι τα παιδιά δε διαβάζουν. Ακόμα κι όταν δε διαβάζουν εκείνοι. Και τα παιδιά συνεχίζουν να μη διαβάζουν, γιατιά ξέρουν την «αξία» του διαβάσματος, αλλά δεν έχουν νιώσει την απόλαυσή του.
Πώς βοηθάς κάποιον που δεν είναι σίγουρο ότι θέλει να βοηθηθεί, πώς γκρεμίζεις τις άμυνες, πώς σέβεσαι τα όρια, πως βάζεις την ανάγκη του άλλου πάνω από τη δίκη σου λογική, πως καταλαβαίνεις τι αισθάνεται και πως μπορείς να φέρεις μια ουσιαστική αλλαγή στο πως νιώθει και το πως επιλέγει να βοηθήσει τον εαυτό του.
Είπαμε για τον ΟΗΕ, για τους 17 στόχους, που εμείς τους έχουμε ήδη κάνει 25 (έχουμε προσθέσει το δικαίωμα στην επιβράβευση, την εξάλειψη του ψέματος, το δικαίωμα όλων στο να γίνονται γονείς, και μερικά άλλα που δεν τα σημειώσαμε και μου διαφεύγουν), το τι μπορούμε να κάνουμε εμείς για να τους πετύχουμε όλοι μαζί, τη στιγμή που πολλοί άλλοι εκεί έξω κάνουν ακριβώς τα αντίθετα, τέτοια.
Ενημερώσεις, αποκλειστικότητες, τέτοια.
