Κοίταζα το ύφος των κοριτσιών που άκουγαν κάτι κριτές να θάβουν τις επιλογές στα ρούχα τους, το μακιγιάζ τους, τα μαλλιά τους, και μου θύμισε το ύφος που έχουμε πολλές γύρω στα 20, όταν κάποιος -γκόμενος ή μη- κάνει κάποιο σχόλιο που ποτέ δεν του ζητήσαμε να κάνει για την εμφάνισή μας.
Δεν είχα ξαναμεταφράσει βιβλίο για μικρά παιδιά, όμως αυτό ήθελα οπωσδήποτε να το κάνω.
Αυτό εδώ το βίντεο, από μια δρομέα που βρήκε το θάρρος να βγει από μια κακοποιητική σχέση προπονητή-αθλήτριας και χορηγού-αθλήτριας, λέει πάρα πολλά για ένα σύστημα που πρέπει (όπως και πολλά άλλα) να αλλάξει.
Πώς βοηθάς κάποιον που δεν είναι σίγουρο ότι θέλει να βοηθηθεί, πώς γκρεμίζεις τις άμυνες, πώς σέβεσαι τα όρια, πως βάζεις την ανάγκη του άλλου πάνω από τη δίκη σου λογική, πως καταλαβαίνεις τι αισθάνεται και πως μπορείς να φέρεις μια ουσιαστική αλλαγή στο πως νιώθει και το πως επιλέγει να βοηθήσει τον εαυτό του.
Tα άτομα με νοητική αναπηρία – γυναίκες και άνδρες – είναι τα θύματα σεξουαλικών επιθέσεων με ποσοστά επτά φορές μεγαλύτερα από εκείνα των ατόμων χωρίς αναπηρία.
Το πώς μεγαλώνουμε τις κόρες μας έχει να κάνει με το τι γυναίκες θα γίνουν. Κι έχει να κάνει με πράγματα που δε μας αρέσει να φανταζόμαστε όσο είναι ακόμα μικρές, όμως θα μπορούσαμε, ως ένα βαθμό να προλάβουμε αν κάναμε το τολμηρό βήμα να τα φανταστούμε.
Ενημερώσεις, αποκλειστικότητες, τέτοια.
