Τα παιδιά των ταλαιπωρημένων άλλων, όσα γλιτώνουν από τα άθλια φουσκωτά και τα ελεεινά σωσίβια, όσα μαθαίνουν να βρίσκουν λύσεις σε καταστάσεις γεμάτες αβεβαιότητα και να ξαναχτίζουν τη ζωή τους από το μηδέν, σε μέρη που συνεχώς αλλάζουν, θα είναι σε ένα σωρό πράγματα πολύ πιο καλά εξοπλισμένα από τα δικά μας, που είχαν τρεχάματα για το σχολείο.
Βλέποντας αυτό το βίντεο, σκεφτόμουν ότι αυτή η σύγχυση είναι συχνά η αιτία που δεν μπορούμε να βοηθήσουμε πραγματικά τα παιδιά μας. Και τους πρόσφυγες.
Θα ήθελα να δω τους φορείς υποστήριξης να κάνουν τους ίδιους τους πρόσφυγες συμμέτοχους στην υποστήριξή τους.
Έκανα ένα ταξίδι στην Κω, για εθελοντισμό και έρευνα γύρω από το προσφυγικό. Αυτές είναι οι σκέψεις με τις οποίες γύρισα πίσω.
Σήμερα καθάρισα τα πατζούρια με ευγνωμοσύνη που έχω το σπίτι μου. Ξύπνησα στις 6.30 με χαρά που το παιδί μου μπορεί να πάει σχολείο. Θύμωσα με δικούς μου ανθρώπους με την επίγνωση ότι είναι ζωντανοί και γι’ αυτό έχω την πολυτέλεια να επηρεάζομαι από τη συμπεριφορά τους. Θύμωσα με όχι δικούς μου ανθρώπους, με την επίγνωση ότι μπορώ να τους εκφράσω τη δυσαρέσκειά μου ως ίση προς ίσο, όχι σαν κάποια που είναι αναγκασμένη να ζητάει ή να δέχεται την ελεημοσύνη τους.
Ο Yousef Hamo, από τη Δαμασκό, έχασε τη γυναίκα του και τον 14χρονο γιο του στο πρόσφατο ναυάγιο βάρκας με πρόσφυγες στα νερά της Κω. Η σορός της γυναίκας του βρέθηκε, του γιου του όμως όχι.
Ενημερώσεις, αποκλειστικότητες, τέτοια.