Δεν θα έπρεπε να έχουν αλλάξει, λοιπόν, τα πράγματα από το 2014 μέχρι σήμερα; Δεν θα έπρεπε κείμενα όπως αυτό που δημοσίευσε χθες η Lifo για την παρουσίαση του Νεοελληνικού Μουσείου Αυτοχειρίας να έχουν διορθωθεί/βελτιωθεί/κοπεί σε κάποιο στάδιο της εκδοτικής διαδικασίας;
Πριν από ένα χρόνο ακριβώς συμμετείχα ως ομιλήτρια σε ένα από τα webinars της σειράς “Real Skills for Scientists” που διοργανώνει το Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης -και ένιωθα σαν ψάρι έξω από το νερό.
Σε ένα άρθρο περιοδικού κάπου εδώ θα ξεκινούσα να γράφω πόσα πράγματα κάνω όντως σωστά και θα κλείναμε γλυκά με κάποιο quote του Γουίνικοτ για την «αρκετά καλή μαμά». Αλλά σήμερα δεν νιώθω ότι κάνω τίποτα σωστά και αυτό δεν είναι καν ένα αρκετά καλό άρθρο.
Ανάμεσα στα πράγματα που γίνονται και τα κατακρίνουμε, υπάρχουν και μερικά πράγματα που δεν γίνονται (επειδή δεν έπρεπε να γίνουν) αλλά δεν τα μαθαίνουμε ή δεν τα προσέχουμε αρκετά για να τα επικροτήσουμε.
Η Ναόμι, ο Γιάννης και η Σιμόν, οι Νορβηγίδες χαντμπολίστριες, οι χιλιάδες νέοι άνθρωποι επαναπροσδιορίζουν κάθε μέρα το τι σημαίνει επαγγελματισμός, επιτυχία, δημόσια έκθεση, συμπερίληψη και δικαιοσύνη, είναι τα πρότυπα των παιδιών μας.
Η Αλεξάνδρα μου πήρε συνέντευξη και με ρώτησε “γιατί οι γυναίκες βρίσκουν τον εαυτό τους μετά τα 30;”. Χρειάστηκε να σκεφτώ πριν της απαντήσω και συνέχισα να σκέφτομαι και αφού της απάντησα.
Κανείς δεν μαθαίνει πώς να ζει τη ζωή του από αυτό που του λέμε εμείς. Όλοι μαθαίνουμε να ζούμε τη ζωή μας από αυτό που πιστεύουμε ότι θεωρούν σωστό οι άνθρωποι που θαυμάζουμε.
Ενημερώσεις, αποκλειστικότητες, τέτοια.