Γιατί είναι δουλειά της Κάμαλα Χάρις να προσπαθήσει να στριμωχτεί ή να ξεγλιστρήσει μέσα από τις προκαταλήψεις της αμερικανικής κοινωνίας και όχι δουλειά της αμερικανικής (και κάθε) κοινωνίας, να διαχειριστεί τις προκαταλήψεις της;
Αυτά τα γκρι καπελάκια στα Η ήταν για μένα το πρώτο σιγά μη φοβηθώ, το πρώτο μπλοκ στα σόσιαλ μίντια, το πρώτο ένοχοι, η πρώτη διαμαρτυρία, η πρώτη φορά που έβλεπα κάποιον να αντιδρά εκ μέρους όλων.
Κοίταζα το ύφος των κοριτσιών που άκουγαν κάτι κριτές να θάβουν τις επιλογές στα ρούχα τους, το μακιγιάζ τους, τα μαλλιά τους, και μου θύμισε το ύφος που έχουμε πολλές γύρω στα 20, όταν κάποιος -γκόμενος ή μη- κάνει κάποιο σχόλιο που ποτέ δεν του ζητήσαμε να κάνει για την εμφάνισή μας.
Αν δεν το μάθατε ήδη, η πριγκίπισσα Αθηνά και ο Παρότο μόλις ζωντάνεψαν, χάρη στις κούκλες που κατασκεύασε το «Θέατρο Κούκλας Κοκού-Μοκλό».
Κι έτσι χθες, Κυριακή 5 Ιουλίου του 2020, τα μισά άτομα που πέρασαν έξω από το ναό είχαν μία ακόμα ευκαιρία να νιώσουν την ανάταση που προσφέρει η πίστη ότι τα άλλα μισά είναι, μεταξύ άλλων, ενοχλητικά και φιλάργυρα.
Το “The Baby Book” δεν είναι ένα απλό εγχειρίδιο εγκυμοσύνης και ανατροφής, είναι η καταγραφή μιας ολόκληρης (και αρκετά συγκεκριμένης, όσο κι αν οι συγγραφείς του υποστηρίζουν το αντίθετο) φιλοσοφίας γύρω από τη γονεϊκότητα και το μεγάλωμα των μικρών μωρών.
Δεν είχα ξαναμεταφράσει βιβλίο για μικρά παιδιά, όμως αυτό ήθελα οπωσδήποτε να το κάνω.
Ενημερώσεις, αποκλειστικότητες, τέτοια.
