Στο ταξίδι στην Αμερική πήρα μαζί το στρωματάκι της γιόγκα. Τελευταία στιγμή το δίπλωσα και το έχωσα όπως όπως στη βαλίτσα. Προτιμούσα να βάλω ένα πλυντήριο παραπάνω σε κάποιο αβέβαιης καθαριότητας υπόγειο ξενοδοχείου παρά να το αφήσω πίσω, σκέφτηκα, παρότι ένιωθα και κάπως υπερβολική, κάπως ιδιόρρυθμη, που έδινα προτεραιότητα σε αυτό έναντι ενός σακακιού, ενός κάτι.
Τις επόμενες τρεις εβδομάδες, στη μια πολιτεία ή στην άλλη, πολύ συχνά ήμουν η Όζγκε κι εγώ. Η καινούρια μου φίλη από το Χατάι της Τουρκίας, πρώην προγραμματίστρια που άφησε την καριέρα της σε πολυεθνικές της Κωνσταντινούπολης και έγινε ελαιοπαραγωγός σε μια από τις άλλες άκρες της χώρας, έβγαζε ευλαβικά κάθε πρωί το δικό της χαλάκι, δίπλα στην πισίνα, σε κάποιο μπαλκόνι ή στη μοκέτα του δωματίου της και έκανε το δικό της τελετουργικό. Ύστερα ανταλλάζαμε σημειώσεις στο πούλμαν, δοκιμάζαμε ψευτο-έθνικ πιάτα με πανομοιότυπη γλυκιά γεύση ή βγαίναμε για περπάτημα μαζί στους νοικοκυρεμένους δρόμους κάποιου προαστίου του Τέξας. Μιλούσαμε για τα παιδιά μας, για τις δουλειές μας, για τα όνειρά μας, για τους στόχους μας το 2023 (να γίνω καλύτερη μάνατζερ, να διαβάζω περισσότερο, να επιστρέφει πιο συχνά στην Ίστανμπουλ, να οργανώσει καλύτερα τη ΜΚΟ στην οποία συμμετείχε), για το mentoring (έπρεπε να της βρούμε μια μέντορα που να έχει εμπειρία από εξαγωγές). Την Πέμπτη που χωριστήκαμε κλαίγαμε με τη θλίψη της φιλίας που βρήκες και χάνεις, έστω προσωρινά.
Αυτές τις μέρες, που τα πεθερικά της Όζγκε βρίσκονται κάτω από χαλάσματα κι εκείνη ποστάρει ότι όσοι και όσες έχασαν τα σπίτια τους βρίσκονται έξω στο κρύο χωρίς νερό ή φαγητό και ζητάει να μην της στέλνουμε μηνύματα γιατί ρεύμα δεν έχουν και είναι δύσκολο να φορτίσουν τα κινητά τους, συνειδητοποιώ το άλλο πράγμα που έμαθα στην Αμερική: μπορεί να μην είναι σωστό, μπορεί να μην είναι λόγος υπερηφάνειας για κανένα μας το γεγονός ότι συμβαίνει, αλλά στην πράξη η αίσθηση που έχουμε για το τι συμβαίνει σε άλλα μέρη του κόσμου, όταν δεν έχουμε γνωρίσει έστω έναν άνθρωπο από τα μέρη αυτά, δεν έχει καμία σχέση με την αντίληψή μας για πράγματα που συμβαίνουν σε ανθρώπους που ξέρουμε. Η ικανότητά μας να αποσυρόμαστε νοητικά και συναισθηματικά και να παίρνουμε τις αποστάσεις μας από αυτά που θα έπρεπε να μας συνταράζουν και να μας αλλάζουν, μηδενίζεται όταν έχουμε μοιραστεί τα όνειρά μας με τους ανθρώπους που τα ζουν. Και η αξία του ταξιδιού, τουλάχιστον για μένα, δεν είναι πια το ότι θα γνωρίσω καινούρια μέρη και καινούριους πολιτισμούς. Είναι πως όταν συμβαίνουν πράγματα, σημαντικά, σπουδαία και συνταρακτικά, θα τα καταλαβαίνω καλύτερα επειδή έχω γνωρίσει τους ανθρώπους που τα βιώνουν.
