Ανάμεσα στα πράγματα που γίνονται και τα κατακρίνουμε, υπάρχουν και μερικά πράγματα που δεν γίνονται (επειδή δεν έπρεπε να γίνουν) αλλά δεν τα μαθαίνουμε ή δεν τα προσέχουμε αρκετά για να τα επικροτήσουμε.
Δεν λέμε μπράβο για τα manels που αποφεύχθηκαν (επειδή κάποιος/α το φρόντισε), για τους harassers που δεν προσκλήθηκαν σε συνέδρια (επειδή κάποιος/α το αξιολόγησε), για τα σεξιστικά άρθρα που δεν δημοσιεύτηκαν (επειδή κάποιος/α το σκέφτηκε καλύτερα).
Και δεν λέμε τίποτα όχι επειδή “δηλαδή πρέπει να λέμε μπράβο για τα αυτονόητα;”: ξέρουμε ότι τίποτα από αυτά δεν είναι ακόμα αυτονόητο και ότι πολύ άνετα θα μπορούσαν όλα αυτά να μην έχουν αποφευχθεί.
Δεν λέμε τίποτα επειδή δεν τα παίρνουμε είδηση, γιατί δεν είναι εύκολο να εντοπίζεις το λάθος που δεν έγινε*.
Γι’ αυτό είναι ακόμα πιο σημαντικό το ότι κάποιοι/ες φροντίζουν, αξιολογούν και σκέφτονται κάθε μέρα και καλύτερα.
*Α, και επειδή η κριτική είναι πάντα πιο ανακουφιστική από την αναγνώριση.
