Πήρε σήμερα το μάτι μου, στο χασάπικο της γειτονιάς, δίπλα στα κρεμασμένα αρνιά, μια εκπομπή που απ’ ό,τι κατάλαβα λέγεται My Style κάτι, δεν ξέρω.
Κοίταζα το ύφος των κοριτσιών που άκουγαν κάτι κριτές να θάβουν τις επιλογές στα ρούχα τους, το μακιγιάζ τους, τα μαλλιά τους, και μου θύμισε το ύφος που έχουμε πολλές γύρω στα 20, όταν κάποιος -γκόμενος ή μη- κάνει κάποιο σχόλιο που ποτέ δεν του ζητήσαμε να κάνει για την εμφάνισή μας.
Και μένουμε αμήχανες και τον κοιτάζουμε, γιατί σε καμία περίπτωση δεν νιώθουμε ότι έχουμε δικαίωμα να διαφωνήσουμε ή να επιχειρηματολογήσουμε, έστω, αλλά από την άλλη δεν έχουμε ιδέα πώς θα μπορούσαμε να κάνουμε τη γη να ανοίξει και να μας καταπιεί ή, τουλάχιστον, να μας ανοίξει τα αποδυτήρια να αλλάξουμε.
Και το καλό σενάριο είναι ότι μερικά χρόνια μετά έχουμε μάθει έστω και λίγο το μάθημά μας και δεν επιτρέπουμε σε κανέναν -γκόμενο ή μη- να εκφέρει με αυτό τον τρόπο απόψεις που δεν του ζητήθηκαν ποτέ.
Αλλά υποψιάζομαι πως ένα από τα κακά σενάρια είναι να συνεχίσουμε να στεκόμαστε οικειοθελώς, σαν κρεμασμένο αρνί, απέναντί του/της, ξέροντας ότι θα βγάλει πάνω μας όλο το παράπονο και την πίκρα που δεν αφήνει πουθενά αλλού να φανεί, και να τον/την ακούμε να λέει “το ξέρεις ότι αυτές οι μπότες είναι τελείως λαϊκές, έτσι;” και να στενοχωριόμαστε επειδή μπορεί κάποιες άλλες μπότες να τις βρει του γούστου του -αλλά όχι τις δικές μας.
