Κάποια Mary Wilson Little, που δεν έχει σελίδα στη Wikipedia, έγραψε το 1904 ένα βιβλίο για το οποίο δεν μπορώ να βρω τίποτα πουθενά, πέρα από το εξώφυλλο του, και έχει αφήσει το ίχνος της μόνο μέσα από εξυπνακίστικα αποφθέγματα, του τύπου “Δεν καταλαβαίνω γιατί οι δαντέλες είναι τόσο ακριβές, αφού είναι όλο τρύπες”.
Η πληροφορία αυτή δεν θα έπρεπε, ιδανικά, να απασχολεί κανέναν και καμιά μας. Φαίνεται όμως ότι ενέπνευσε και ενθουσίασε το μυαλό που συνέλαβε την ιδέα να στήσει ένα αναλόγιο, έξω από την εκκλησία Γενέσιον της Θεοτόκου, στο Ναύπλιο, και να εκθέσει εκεί “Μηνύματα ζωής”, προφανώς αξιόλογα και χρήσιμα για τα άτομα που περνάνε έξω από το ναό και μπορεί να αναζητούν μια κοινότητα να ανήκουν, μια ανάταση μέσα στην αβεβαιότητα της εποχής, ίσως και ένα κίνητρο για να μπουν μέσα.
Όταν το μυαλό συναντήθηκε με το πνεύμα της Mary Wilson Little και τη φράση της “Η σιωπή είναι το μόνο χρυσό πράγμα που απεχθάνονται οι γυναίκες”, αναρίγησε. Κι έτσι χθες, Κυριακή 5 Ιουλίου του 2020, τα μισά άτομα που πέρασαν έξω από το ναό είχαν μία ακόμα ευκαιρία να νιώσουν την ανάταση που προσφέρει η πίστη ότι τα άλλα μισά είναι, μεταξύ άλλων, ενοχλητικά και φιλάργυρα.
[Κάποια στιγμή, ας ανοίξουμε την κουβέντα για τις (σημερινές, όχι τις χθεσινές) ευθύνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας για το μισογυνισμό και το σεξισμό που μας αρέσει να πιστεύουμε ότι έχουμε εξαλείψει.]
