Στην εκπαίδευση Power Collab του Girls Leadership που παρακολούθησα τον Αύγουστο στη Νεα Υόρκη, η Catherine McDonald, μια εξαιρετική εκπαιδεύτρια, με κινητοποίησε να σκεφτώ, για πρώτη φορά, το δίκοπο μαχαίρι που είναι η συμμετοχή των κοριτσιών σε αγωνιστικά αθλήματα, όπου ναι μεν αποκτούν δεξιότητες, αυτοπεποίθηση και ανθεκτικότητα -όλα φανταστικά για την ενδυνάμωσή τους- από την άλλη όμως μπαίνουν πολύ βαθιά σε μια διαδικασία αξιολόγησης και αυτοαξιολόγησης του σώματος και των επιδόσεών τους με βάση πολύ στενά (και συνήθως καθορισμένα απο άντρες) κριτήρια που συχνά τους αφαιρούν ένα πολύ σημαντικό μέρος της αίσθησης αυταξίας τους, της δύναμης και των προσωπικών τους προτεραιοτήτων -για να μη μιλήσουμε για άλλα είδη κακοποίησης που κλείνουμε τα μάτια αν πιστεύουμε ότι δεν συμβαίνουν καθημερινά επειδή δεν τα βλέπουμε απαραίτητα μπροστά μας.
Αυτό εδώ το βίντεο, από μια δρομέα που βρήκε το θάρρος να βγει από μια κακοποιητική σχέση προπονητή-αθλήτριας και χορηγού-αθλήτριας, λέει πάρα πολλά για ένα σύστημα που πρέπει (όπως και πολλά άλλα) να αλλάξει.
ΥΓ. Για να έχετε να σκέφτεστε αύριο που θα τρέχετε. <3
