Μια μέρα που θα έχω χρόνο θα ξανακούσω την ομιλία και θα προσπαθήσω να την αξιολογήσω -αντικειμενικά- με βάση αυτόν τον οδηγό που ανακάλυψα αφού την έκανα.
Μέχρι τότε, να περίπου τι είπα:
Η αβάσταχτη ελαφρότητα της μετά-#metoo εποχής
Καλησπέρα!
Ρώτησα αν είναι δόκιμο να ξεκινήσω μία ομιλία TEDx με μία ερώτηση και μου είπαν πως είναι, οπότε έχω να σας ρωτήσω το εξής:
Πόσοι από εσάς που βρίσκεστε σήμερα εδώ ξέρετε ακριβώς τι είναι το #metoo; ΟΚ, δε θα σας ζητήσω να μου το εξηγήσετε μπροστά σε όλους, θα σας παρακαλέσω όμως να μου πείτε την αλήθεια. Ξέρετε;
Αν ξέρουν πάνω από τους μισούς: Πολύ ωραία, ήρθα στη σωστή εκδήλωση. Το υποψιαζόμουν ότι εσείς, που είστε σήμερα εδώ θα ξέρατε, σε μεγαλύτερο ποσοστό απ’ ό,τι οι άνθρωποι εκεί έξω. Γιατί, ξέρετε, οι περισσότεροι άνθρωποι εκεί έξω, στη χώρα μας, δεν έχουν πάρει είδηση την τεράστια αλλαγή που συμβαίνει, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, διεθνώς. Την αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο ο κόσμος αντιμετωπίζει την ισότητα των δύο φύλων.
Αν ξέρουν λιγότεροι: Πολύ ωραία, ήρθα στη σωστή εκδήλωση. Είμαστε όλοι εμείς μια αρκετή πετυχημένη μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας -μόνο που όταν τελειώσει η σημερινή εκδήλωση δε θα είμαστε πια, γιατί εσείς θα έχετε ακούσει περισσότερα πράγματα απ’ ό,τι οι υπόλοιποι εκεί έξω. Δε θα σας εξηγήσω τώρα, εδώ, τι είναι το #metoo, είμαι σίγουρη όμως ότι θα το ψάξετε επιστρέφοντας στο σπίτι. Αυτό που θέλω να σας πω τώρα, εδώ, είναι ότι αυτή τη στιγμή συμβαίνει σε όλο τον κόσμο μια τεράστια αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε την ισότητα των δύο φύλων. Μόνο που εμείς στην Ελλάδα δεν έχουμε πάρει χαμπάρι.
Πώς το ξέρω; Θα σας πω. Έθεσα την ερώτηση που έκανα πριν λίγο σ’ εσάς, στο συνεργείο με το οποίο φτιάχναμε το ντοκιμαντέρ #Γυναίκα, για την ισότητα, με το VICE. Δύο από τα τρία μέλη του μου απάντησαν «όχι».
Άλλο: Έχω πάει σε σχολεία όπου η σήμανση στις τουαλέτες των καθηγητών είναι αυτή.
‘Άλλο: Έχω πάει σε μεγάλα συνέδρια όπου τα πάνελ είναι σχεδόν τόσο ανδροκρατούμενα όσο και η Εκκλησία της Ελλάδος.
Έχω ακούσει πρώην υπουργούς να λένε, μπροστά σε κοινό, ότι το πρόβλημα της υπογεννητικότητας στην Ελλάδα οφείλεται στο ότι οι άντρες δεν είναι πλέον αρκετά επιθετικοί.
Έχω ακούσει συγγραφείς να ανακοινώνουν -επίσης μπροστά σε κοινό- ότι αν είχαν απέναντί τους τον Κέβιν Σπέισι και θα του έκαναν πατ-πατ στην πλάτη επειδή έχασε, ο καημενούλης, τη δουλειά του.
Έχω διαβάσει γιατρό να λέει ότι δεν τίθεται θέμα βιασμού για το 13χρονο κορίτσι που μόλις ξεγέννησε, αφού η ίδια «ήταν σε πολύ καλή διάθεση» πριν και μετά τη γέννα.
Έχω διαβάσει και έγκριτο δημοσιογράφο να επισημαίνει ότι δεν μπορεί να γίνει σοβαρή δουλειά όταν κάπου συνεργάζονται πολλές γυναίκες μαζί, αν δεν έχουν έναν άντρα να τις βάλει σε τάξη.
Έχω ακούσει και άπειρες γυναίκες να μιλάνε για την ισότητα αναφέροντας τα όσα εκείνες έχουν πετύχει, ως απόδειξη του ότι δεν υπάρχει κανένα σεξιστικό εμπόδιο που μία γυναίκα δεν μπορεί πλέον, μόνη της, να υπερπηδήσει.
Αλλά θα επανέλθω σ’ αυτό.
Όλα τα περιστατικά που σας ανέφερα έχουν συμβεί μέσα σ’ ένα χρονικό διάστημα 15 μηνών.
Μέσα στο ίδιο χρονικό διάστημα, στην Αμερική, αλλά και σε πολλές ακόμη χώρες του κόσμου, οργανώθηκαν οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις γυναικών των τελευταίων δεκαετιών.
Άνθισαν δεκάδες νέα φεμινιστικά online media, τα οποία, παρεμπιπτόντως, θα σας πρότεινα να αναζητήσετε -πάρα πολλά είναι εξαιρετικά. Αρκετά από αυτά υποστηρίζονται από μεγάλες εταιρείες που προσπαθούν πολύ ενεργά να κατακτήσουν την ισότητα στο ανθρώπινο δυναμικό τους και επίσης να αποδείξουν ότι το κάνουν.
Μέσα στο ίδιο χρονικό διάστημα, ένα σκάνδαλο σεξουαλικής παρενόχλησης με πρωταγωνιστή τον μεγαλοπαραγωγό του Χόλιγουντ Χάρβεϊ Γουάινσταν γέννησε ένα από τα μεγαλύτερα κύματα online διαμαρτυρίας της ιστορίας, το #metoo.
Αυτό το σκάνδαλο οδήγησε σε μια πραγματική χιονοστιβάδα αποκαλύψεων για περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης σε άλλους επαγγελματικούς χώρους, με τις γυναίκες θύματα να καταφεύγουν, για πρώτη φορά τόσο μαζικά στη δικαιοσύνη -και πολλές φορές να δικαιώνονται από αυτήν.
Παρεμπιπτόντως, στην Ελλάδα δεν υπήρξε ούτε μία αποκάλυψη τέτοιου περιστατικού, παρότι οι Ελληνίδες δηλώνουν, σε ποσοστό 40% ότι έχουν δεχτεί σεξουαλική παρενόχληση στη δουλειά. Ταυτόχρονα οι άντρες εκτιμούν, σε ποσοστό 42%, ότι όλα αυτά είναι υπερβολές μας.
Τι συμβαίνει, λοιπόν; Από τι είναι φτιαγμένο αυτό το σύνορο που δεν έχει αφήσει ως τώρα να εισβάλει και στη χώρα μας ο σίφουνας της αλλαγής; Πώς γίνεται να μην έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμα αυτό που συνειδητοποιούν σταδιακά τόσοι άλλοι άνθρωποι σε τόσες άλλες χώρες του κόσμου; Ότι η ισότητα των φύλων δεν είναι πια κάτι για το οποίο αρκεί να προσπαθεί η καθεμιά μας ξεχωριστά, αλλά κάτι που πρέπει να αρχίσουμε να συζητάμε και να επεξεργαζόμαστε όλοι;
Αλλά θα επανέλθω σ’ αυτό.
Η δική μου αίσθηση είναι η εξής: ότι το σύνορο αυτό είναι, στο βάθος του, μία πεποίθηση.
Η πεποίθηση ότι η «μεσογειακή» ή η «βαλκανική» μας ταυτότητα, με όλο το αντριλίκι, την αυθαιρεσία και το κακώς εννοούμενο πάθος που της φοράμε, μας δίνει το δικαίωμα να εθελοτυφλούμε.
Ένα τεράστιο Talk to the hand, το οποίο κουβαλάμε σαν σημαία, αλλά και σαν ασπίδα απέναντι στην πολιτική ορθότητα που περιφρονούμε, την αλλαγή που φοβόμαστε, τον αυτοέλεγχο που σιχαινόμαστε και στην ευθύνη που προσπαθούμε πάντοτε να ρίξουμε στους άλλους.
Πρόσφατα ένας ακαδημαϊκός μου διηγήθηκε την ιστορία ενός Έλληνα φίλου του, εξαίρετου και διακεκριμένου επιστήμονα, ο οποίος αφού δούλεψε για χρόνια στο Ισραήλ (άλλη μεσογειακή χώρα αυτή) δέχτηκε μία πρόταση για δουλειά στις ΗΠΑ. Λίγο καιρό αφότου έφτασε εκεί, μία γραμματέας του τον κατήγγειλε για σεξουαλική παρενόχληση και ο φίλος σύρθηκε για μήνες στα δικαστήρια μέχρι να κλείσει την υπόθεση -μη με ρωτήσετε πώς, δεν ξέρω. Τελειώνοντας την αφήγηση, ο καθηγητής μού είπε γελώντας: «Ο κακομοίρης, ορκίστηκε να μην ξαναδουλέψει ποτέ με Αμερικανούς. Από δω και στο εξής μόνο στην Κίνα».
Αυτή είναι η τοποθέτησή μας. Όχι μόνο ως ατόμων αλλά και ως λαού. Ότι εμείς δε θα γίνουμε ποτέ ψυχροί και ξενέρωτοι όπως οι Δυτικοί, ότι το ταμπεραμέντο και η εξουσία που έχουμε εξασφαλίσει για μερικούς από εμάς είναι πιο σημαντικά από την ελευθερία, το σεβασμό και την ασφάλεια όλων.
Όχι ότι αυτού του είδους ο αντίλογος δεν υπάρχει αλλού.
Στη Γαλλία (όχι τυχαία, μία ακόμη μεσογειακή χώρα) ορισμένες γυναίκες που μεγάλωσαν και έζησαν τα περισσότερα χρόνια τους με την παλιά λογική, δήλωσαν ότι ανησυχούν μήπως η πολιτική ορθότητα γύρω από την ισότητα στερήσει από τη ζωή τους το πάθος -δηλαδή το να διεγείρονται οι άντρες γύρω τους από τη σκέψη ότι μπορούν να τις κάνουν ό,τι θέλουν.
Στην Google, επιτυχημένος μηχανικός διαμαρτυρήθηκε ότι οι πρωτοβουλίες υπέρ της επαγγελματικής ανάπτυξης των γυναικών βλάπτουν τις επαγγελματικές προοπτικές των αντρών -που στο κάτω κάτω τις αξίζουν περισσότερο.
Όμως εκεί ο αντίλογος βρήκε την τύχη που του άξιζε. Οι αγχωμένες Γαλλίδες θεωρήθηκαν αποχαυνωμένες από το σεξισμό τόσων δεκαετιών και ο μηχανικός της Google έχασε τη δουλειά του.
Ταυτόχρονα στην Ελλάδα ο αντίλογος είναι απλώς η καθημερινότητά μας.
Στην Ελλάδα η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας γιορτάζεται ακόμα με λουλούδια, ευχές και τσιτάτα επιπέδου «αν οι γυναίκες κυβερνούσαν τον κόσμο».
Στην Ελλάδα πολλές νηπιαγωγοί βάζουν στα διαλείμματα τα αγόρια να παίζουν χωριστά από τα κορίτσια, καθηγητές τεχνολογίας διατυμπανίζουν ότι δε θεωρούν τις μαθήτριές τους εξίσου καλά στα μαθηματικά κι εμείς εξακολουθούμε να γελάμε -τρανταχτά ή αμήχανα-με τα σεξιστικά αστεία που ακούμε καθημερινά γύρω μας.
Και το χειρότερο είναι ότι δε μας νοιάζει.
Το χειρότερο είναι ότι δεν επιθυμούμε κάτι καλύτερο για τον εαυτό μας.
Δεν παρατηρούμε τις σεξιστικές συμπεριφορές, σε μας και στους γύρω μας.
Αφήνουμε μια από τις μεγαλύτερες κοινωνικές μεταβολές των τελευταίων δεκαετιών να μας προσπεράσει.
Και δεν τη διεκδικούμε.
Τώρα θα μου πείτε, γιατί να τη διεκδικήσουμε; Καλά δεν ήμασταν ως τώρα; Δεν ψηφίζουν οι γυναίκες; Δε δουλεύουν οι γυναίκες; Δε βοηθάμε, ως σύντροφοί , στο σπίτι και οι άντρες; Δεν τα βγάζουμε πέρα μια χαρά χρησιμοποιώντας τα εργαλεία που η κοινωνία περιμένει από εμάς, ως γυναίκες ή ως άντρες, να χρησιμοποιήσουμε;
Όχι.
Όχι γιατί ακόμα η ανεργία των γυναικών είναι κατά 9 ποσοστιαίες μονάδες υψηλότερη από των αντρών.
Ακόμα οι γυναίκες κατέχουν μόλις 11 από κάθε 100 θέσεις ευθύνης και το μισθολογικό χάσμα βρίσκεται στο 12,78%.
Όχι γιατί ακόμα δεν έχει εξαλειφθεί η σεξουαλική παρενόχληση, η σωματική και η σεξουαλική βία κατά των γυναικών, ακόμα δεν έχει αλλάξει σημαντικά η εκπροσώπησή μας σε ανδροκρατούμενα επαγγέλματα, ενώ η κατανομή των εργασιών στο σπίτι και την οικογένεια μας τοποθετεί ως χώρα στην τελευταία θέση του ευρωπαϊκού Δείκτη για την Ισότητα των Φύλων.
Όχι γιατί σύμφωνα με έρευνες που έχουν γίνει σε διεθνές επίπεδο, αν, ως χώρα και πάλι, μπορούσαμε αύριο να κατακτήσουμε την ισότητα, το ΑΕΠ της Ελλάδας θα αυξανόταν κατά περισσότερο από 3%.
Όχι γιατί η περιβόητη ταυτότητά μας δεν αποτελεί πια δικαιολογία για τίποτα.
Πριν από μερικούς μήνες ο ΟΗΕ ζήτησε από τα κράτη-μέλη του να υποβάλουν έρευνες και στοιχεία που να καταδεικνύουν τις επιπτώσεις, σε εθνικό επίπεδο, των πολιτικών λιτότητας στις γυναίκες. Αυτή τη στιγμή ο ΟΗΕ μπορεί να μην έχει στα χέρια του καμία εισήγηση από την Ελλάδα, έχει όμως αρκετές από χώρες όπως η Τουρκία, ο Λίβανος και η FYROM. Άπό τους «βαλκάνιους» και τους «ανατολίτες», που μέχρι πρόσφατα ήταν το άλλοθί μας.
Τι πρέπει να κάνουμε, λοιπόν;
Ποιος είναι ο τρόπος να σηκώσουμε το βάρος της μετά-#metoo εποχής και να το αφήσουμε να μας πάει λίγο πιο μπροστά, ως άτομα και ως κοινωνία;
Δεν έχω πολύ χρόνο να σας πω τα βήματα, ένα-ένα. Θα σας πω όμως τις στάσεις. Και είμαι σίγουρη ότι μπορείτε να βρείτε το χρόνο να διανύσετε την απόσταση που τις χωρίζει.
Στάση 1η:
Δεν υπάρχει αλλαγή χωρίς συνείδηση.
Στο ντοκιμαντέρ του VICE που σας ανέφερα, η Άννα Μιχοπούλου, ερευνήτρια της ιστορίας των γυναικών, μου μίλησε για τις φεμινιστικές ομάδες αυτοσυνείδησης που οργάνωναν, τη δεκαετία του ’70 στα πανεπιστήμια. Στη δική της ομάδα, μου διηγήθηκε, ρώτησαν πόσες είχαν υποστεί σεξουαλική παραβίαση στη ζωή τους. Και είχαν υποστεί και οι 7. Δεν έμειναν όμως μόνο στο μοίρασμα. Η διαδικασία της παρατήρησης βοήθησε εκείνες τις γυναίκες να καταλάβουν ότι τα βιώματά τους δεν ήταν κάτι συμπτωματικό, δικό τους, προσωπικό. Ήταν το σύμπτωμα μιας άνισης κοινωνίας.
Εμείς μπορούμε σήμερα να κάνουμε το ίδιο; Μπορούμε να κάνουμε το ίδιο με τα σεξιστικά αστεία στις παρέες μας, τις διακρίσεις στη δουλειά μας, τις διατροφικές μας διαταραχές, τις αναπαραστάσεις των γυναικών στις ταινίες και στις διαφημίσεις και στις ιστορίες που καταναλώνουμε;
Στάση 2η:
Η αλλαγή ξεκινάει από την αρχή.
Όταν η μεγάλη μου κόρη ήταν 3 χρονών, ακούσαμε μία μέρα από την κουζίνα του σπιτιού ένα δυνατό θόρυβο κομπρεσέρ που ερχόταν από το κάτω διαμέρισμα. «Μαμά, φοβάμαι, τι είναι αυτό;» με ρώτησε η Στεφανία. «Μην ανησυχείς» της απάντησα. «Είναι στο κάτω διαμέρισμα ένας μάστορας, κάποιος κύριος ή κάποια κυρία με ένα μηχάνημα που κάνουν επισκευές στον τοίχο». «Όχι και κυλία, βρε μαμά» μου απάντησε αμέσως εκείνη. «Αφού έχει μηχάνημα, κύλιος θα είναι».
Από εκείνη την ημέρα με απασχολεί διπλά το πώς μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Σκέφτηκα ότι αν η δική μου κόρη, από τόσο μικρή ηλικία, έχει καταγεγραμμένα μέσα της ασυνείδητα στερεότυπα γύρω από τα φύλα, τότε εγώ πρέπει να κάνω διπλάσια προσπάθεια για να τη βοηθήσω να τα αμφισβητήσει και να επιθυμήσει κάτι καλύτερο για το δικό της μέλλον. Πρέπει να συζητάω μαζί της τα βιβλία που διαβάζει και τις ταινίες που βλέπει, πρέπει να της μιλάω για την ισότητα, ακόμα κι όταν αυτή αγγίζει δύσκολα θέματα για ένα μικρό παιδί. Εγώ έφτασα να δημιουργήσω και μια ολόκληρη φεμινίστρια ηρωίδα για κείνη, αν και εσείς δε χρειάζεται να φτάσετε τόσο μακριά.
Στάση 3η:
Η αλλαγή απαιτεί διεκδίκηση.
Όμως η διεκδίκηση δε λειτουργεί πολύ καλά όταν την αντιμετωπίζουμε ως ατομικό σπορ.
Είδατε που σας είπα ότι θα επανέλθω;
Ξαναλέω: η διεκδίκηση δεν είναι ατομικό σπορ.
Όσο κι αν εγώ, η Στέλλα, πιέσω μόνη μου τον εργοδότη μου να μου δώσει τις ευκαιρίες που δικαιούνται αυτή τη στιγμή οι άντρες συνάδελφοί μου, δεν πρόκειται να καταφέρω πολλά αν ο εργοδότης αυτός μπορεί να με αντικαταστήσει με χιλιάδες άλλες γυναίκες που δεν έχουν καμία πρόθεση να κάνουν το ίδιο.
Όσα όχι κι αν πει η Μαρία, που είναι 29 χρονών και οι υποψήφιοι εργοδότες της την πιέζουν να δεσμευτεί ότι δε θα κάνει οικογένεια μέσα στα 3 επόμενα χρόνια, δεν πρόκειται να φέρει καμία αλλαγή, αν οι εργοδότες αυτοί έχουν στη διάθεσή τους μια μεγάλη δεξαμενή άλλων 29χρονων γυναικών που αποδέχονται πως «έτσι είναι τα πράγματα και καλά θα κάνουμε να συμβιβαστούμε».
Οι διεκδικήσεις που μένουν να γίνουν σήμερα για την ισότητα των φύλων μπορούν να λειτουργήσουν μόνο αν γίνουν συλλογικές. Και ξέρω ότι τώρα πολλοί και πολλές από εσάς κάνετε ένα ωραιότατο eye roll, γιατί η έννοια της συλλογικότητας είναι στην πραγματικότητα σήμερα, για τους Έλληνες κάτω των 45, λέξη βαρετή και αστεία, περίπου σαν το φαξ.
Κάνετε όμως λίγη υπομονή, γιατί έχω να σας εξηγήσω.
Τι είναι σήμερα αυτή η συλλογικότητα, που πολλούς μας ξενίζει, μας ξενερώνει, μας φαίνεται στριφνή και παλιακή, σαν να μας φυτεύουν ξαφνικά μέσα σε κάποια φάμπρικα του 20ου αιώνα και να μας λένε να κάνουμε συνδικαλισμό;
Ναι, υπάρχουν αυτή τη στιγμή σε όλο τον κόσμο κινήσεις και πρωτοβουλίες που πλησιάζουν αρκετά σε αυτή την εκδοχή της συλλογικότητας, την οποία μας είναι πιο εύκολο να καταλάβουμε και, ταυτόχρονα, να καταδικάσουμε: το Women’s March της Ουάσινγκτον, τον Ιανουάριο του 2017, η αποχή πολλών γυναικών από την εργασία τους στην Εσθονία, όπου οι πιο συνειδητοποιημένες θέλησαν να ευαισθητοποιήσουν τον κόσμο για το πόσο λιγότερο πληρώνονται από τους άντρες συναδέλφους τους.
Όμως η συλλογικότητα σήμερα έχει μια ακόμα βαθύτερη σημασία. Χάρη στους τρόπους που έχουμε πια στη διάθεσή μας για να επικοινωνούμε από κοντά και από μακριά, η συλλογική δράση έχει ξεφορτωθεί, σε μεγάλο βαθμό, τον περιορισμό του τόπου και τον περιορισμό του χρόνου.
Δε χρειάζεται να είμαστε πολλές μαζί σε ένα συγκεκριμένο σημείο, μία ορισμένη στιγμή για να διεκδικήσουμε αυτό που συνειδητοποιούμε ξανά από την αρχή ότι δικαιούμαστε.
Δε χρειάζεται απαραίτητα να μαζευτούμε σε ένα φυσικό χώρο, ταυτόχρονα, όλες μαζί, για να καταγγείλουμε τη βία, να στοιχειοθετήσουμε το πώς και το γιατί πρέπει να αλλάξει η αγορά εργασίας, να κατακτήσουμε τη θέση μας στην παγκόσμια οικονομία, να διαμαρτυρηθούμε για τους γάμους ανήλικων κοριτσιών και την κλειτοριδεκτομή, να διεκδικήσουμε ίσες αμοιβές και ίση εκπροσώπηση στα κέντρα λήψης αποφάσεων.
Το #metoo το απέδειξε. Μπορεί να μην έλυσε το πρόβλημα της σεξουαλικής παρενόχλησης, όπως δε θα το έλυνε και καμία μεμονωμένη πορεία διαμαρτυρίας, όμως έφερε στο προσκήνιο, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, τις φωνές πάρα πολλών γυναικών από όλο τον κόσμο. Και απέδειξε ότι συλλογικότητα σήμερα σημαίνει «στηρίζω, με το παράδειγμά μου, μία ή και περισσότερες γυναίκες, ώστε να διεκδικήσουμε όλες μαζί, η καθεμία στο χώρο και στο χρόνο της, αυτό που όλες έχουμε ανάγκη».
Συλλογικότητα σημαίνει διαβάζω τις εμπειρίες χιλιάδων ακόμη γυναικών και παίρνω δύναμη για να μοιραστώ τη δική μου.
Συλλογικότητα σημαίνει ενημερώνομαι και ενημερώνω για τις καλές πρακτικές εργοδοτών σε όλο τον κόσμο και διεκδικώ αντίστοιχες αλλαγές στο δικό μου χώρο εργασίας.
Συλλογικότητα σημαίνει κάνω γνωστό ό,τι σωστό και ό,τι στραβό συμβαίνει σήμερα στον τομέα της ισότητας, έτσι ώστε όλοι μαζί να μπορούμε να επιβραβεύουμε (με την ψήφο μας, τις καταναλωτικές μας αποφάσεις, το χρόνο και τα ταλέντα μας) το πρώτο και να καταδικάζουμε το δεύτερο.
Είμαστε πολλές που συνειδητοποιούμε, θέλουμε και είμαστε αποφασισμένες να αποκτήσουμε μερικά και σημαντικά ίδια πράγματα. Συλλογικότητα σημαίνει το να δώσουμε και στους υπόλοιπους να το καταλάβουν.
Σας ευχαριστώ.
