Η Θάλεια Μαύρος ονειρεύεται να γίνει μάντισσα

Η Θάλεια Μαύρος είναι πρωτοπόρος σκηνοθέτης, ακτιβίστρια και media executive. Έχοντας εργαστεί στο παρελθόν ως Executive Creative Director του VICE Media, η Θάλεια ξεκίνησε μερικά από τα πιο καινοτόμα projects της εταιρείας, όπως το Virtue, το Motherboard, το Noisey, το Munchies, και το i-D . Επίσης, ήταν υπεύθυνη για τη βραβευμένη κοινοπραξία με την Intel με το όνομα The Creators Project. Αναζητώντας νέες προκλήσεις μετά την αποχώρησή της από το VICE, ίδρυσε το The FRONT, ένα στούντιο παραγωγής ντοκιμαντέρ και δημιουργικό think tank που παράγει σύγχρονες και καίριες ιστορίες μέσω ξεχωριστών πρισμάτων. Το όραμα της Θάλειας για το The FRONT είναι η δημιουργία περιεχομένου που αλλάζει προοπτικές, γιορτάζει την ανθρώπινη σύνδεση, δημιουργεί συλλογικότητα και επιφέρει πραγματική αλλαγή. Έχει αστείρευτο πάθος για τον φυσικό κόσμο και, όταν δε βρίσκεται στα γραφεία του The FRONT στο Brooklyn συνηθίζει να κάνει καταδύσεις ανάμεσα σε καρχαρίες.

Να τι μου είπε λίγες μέρες πριν εμφανιστεί στην ενότητα “Content Frontiers” των Digital Disruption Sessions, που διοργανώνονται από τη Valuecom στο πλαίσιο του φετινού Delphi Economic Forum.

Ε: Έχεις δουλέψει χρόνια στα media και βάζω στοίχημα ότι γνωρίζεις από πρώτο χέρι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα περισσότερα ΜΜΕ σε ό,τι αφορά τη σύγκρουση της δημοσιογραφικής με την επιχειρηματική τους υπόσταση. Ποιο είναι, λοιπόν, το πιο σημαντικό μάθημα που σου έχει δώσει η δική σου επαγγελματική πορεία σε σχέση με αυτή τη δύσκολη άσκηση ισορροπίας;

A: Το έχω σκεφτεί πολύ αυτό το θέμα τελευταία, ιδιαίτερα λόγω του ότι διευθύνω κι εγώ πλέον μια νεοφυή επιχείρηση στο χώρο των media και της ψυχαγωγίας. Και έχω  καταλήξει στο εξής συμπέρασμα: αναμφίβολα, όλοι όσοι δουλεύουμε σήμερα στα media οφείλουμε να κατανοήσουμε τον τρόπο με τον οποίο δημιουργούν έσοδα οι εταιρείες, ανεξάρτητα από το αν βρισκόμαστε στη δημοσιογραφική ή στην επιχειρηματική πλευρά τους. Είμαστε σε ένα σημείο ανασκόπησης αυτή τη στιγμή ως βιομηχανία και γι’ αυτό όλα τα επιχειρηματικά μοντέλα του χώρου των media και της ψυχαγωγίας αμφισβητούνται, αποσυντίθενται και επαναξιολογούνται. Οι δημοσιογράφοι -και οι τωρινοί και οι επόμενοι- πρέπει να συμμετάσχουν στην επίλυση των τεράστιων οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η βιομηχανία μας και ταυτόχρονα στην προστασία της δημοσιογραφικής τους ακεραιότητας. Έχει παρέλθει πια ο καιρός που όσοι δημοσιογράφοι ενδιαφέρονταν για την επιχειρηματική πλευρά της δουλειάς ήταν δακτυλοδεικτούμενοι. Έχουμε ευθύνη απέναντι στους εαυτούς μας, απέναντι στο χώρο στον οποίο δουλεύουμε  και απέναντι στο κοινό -και η ευθύνη μας είναι να γίνουμε μέρος της λύσης.

Στο The FRONT δε διαχωρίζουμε ούτε φυσικά ούτε ψυχολογικά την πλευρά της δημοσιογραφίας και την πλευρά του μάρκετινγκ και των πωλήσεων, ειδικά επειδή δεν είμαστε ειδησεογραφικός οργανισμός. Ιδέες προκύπτουν από παντού κι εμείς τους ενθαρρύνουμε όλους να εκφράζουν τις σκέψεις, τις ιδέες και τις απόψεις τους. Αν η δημοσιογραφική ηθική με την οποία διαποτιστήκαμε κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής μας πορείας δεν αντέχει στο διάλογο με κάποιον που προέρχεται από την επιχειρηματική πλευρά, τότε ίσως το πρόβλημα να είναι η σταθερότητα της ηθικής μας και όχι ο ίδιος ο διάλογος.

Και ναι, με πονάει το ότι οι διαφημιστές έχουν τόσο μεγάλη δύναμη και σε καμία περίπτωση δεν προτείνω να καταργήσουμε τη γραμμή που χωρίζει τη δημοσιογραφική από την επιχειρηματική πλευρά στους ειδησεογραφικούς οργανισμούς. Όλοι πιστεύουμε στην ηθική βάση που λέει ότι οι επιχειρηματικοί προβληματισμοί ενός ειδησεογραφικού οργανισμού δεν επιτρέπεται να έχουν επίδραση στη δημοσιογραφική πλευρά του (παρόλ’ αυτά, θα υποστήριζα ότι στην περίπτωση της πολιτιστικής δημοσιογραφίας τα περιθώρια είναι πιο ελαστικά).

Βλέπουμε υπερβολικά πολλούς δημοσιογράφους να χρησιμοποιούν αυτή την ηθική γραμμή ως δικαιολογία για να μη συμμετάσχουν ποτέ σε κανέναν διάλογο σε σχέση με τη βιωσιμότητα της εταιρείας στην οποία δουλεύουν αλλά και του τομέα ολόκληρου. Κι εκεί γίνεται η ζημιά. Αν δε βρούμε καινούρια, καινοτόμα μοντέλα εισροής εσόδων ή δε διαφοροποιήσουμε τις ροές εσόδων μας, τότε τίθεται σε κίνδυνο η επιβίωση της ερευνητικής δημοσιογραφίας. Και όλοι μας καλούμαστε να δημιουργήσουμε αυτά τα νέα πρότυπα.

Ε: Πρωτότυπο εναντίον χορηγούμενου περιεχομένου: πού τραβάτε τη γραμμή; Ποιες είναι οι αξίες που διέπουν τις χορηγούμενες παραγωγές σας και πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να συντηρήσει κανείς μια επιχείρηση βασιζόμενος στις αξίες αυτές;

A: Στόχος μας είναι να συνεργαζόμαστε πάντα με brands που συμμερίζονται τόσο τις αξίες όσο και τις προθέσεις μας. Αναζητούμε εταιρείες που να λειτουργούν με συμπεριληπτικό τρόπο και να προσπαθούν πραγματικά να έχουν ένα θετικό αντίκτυπο στον κόσμο γύρω μας. Υπάρχουν κάποια πεδία που αποφεύγουμε -όπως ο στρατός, τα τσιγάρα, τα προϊόντα που δηλητηριάζουν το μυαλό και το σώμα των ανθρώπων, τα brands που χαρακτηρίζονται από μια πολιτική ατζέντα που δεν είναι ούτε προοδευτική ούτε ανοιχτόμυαλη και εκείνα που δε δίνουν βάρος στην ποιότητα. Και στην πράξη πρόκειται για μια διαδικασία αμοιβαίας επιλεκτικότητας.

Μας αρέσει να λειτουργούμε ως φορείς αλλαγής σε όλα τα πρότζεκτ στα οποία συμμετέχουμε. Αν η δουλειά μας δεν έχει σημαντικό αντίκτυπο ή δε φέρνει κάποια θετική αλλαγή στην εσωτερική ή την εξωτερική κουλτούρα του συνεργάτη μας, τότε δεν ταιριάζουμε μαζί του. Υπάρχουν ένα σωρό εταιρείες επικοινωνίας, εταιρείες παραγωγής και σύμβουλοι που μπορούν να συντηρήσουν το κατεστημένο. Εμάς μας ενδιαφέρει να προκαλούμε ηλεκτρικές εκκενώσεις στο περιβάλλον με το οποίο αλληλεπιδρούμε κάθε φορά.

Είναι εύκολο να συντηρηθούμε έτσι; Όχι απαραίτητα. Εγώ, όμως, δε θα το έκανα ποτέ διαφορετικά. Υπάρχουν άπειροι τρόποι να βγάλει κανείς λεφτά, εγώ προτιμώ να δουλεύουμε πιο σκληρά και να είμαστε περήφανοι για τη συλλογική δουλειά μας.

Το National Geographic είναι ένα καλό παράδειγμα συνεργαζόμενου brand στο οποίο πιστεύουμε. Πέρα από την εξαιρετική ποιότητα της δημιουργικής τους δουλειάς, δωρίζουν ένα μέρος των κερδών τους στο National Geographic Society, έναν παγκόσμιο μη κερδοσκοπικό οργανισμό που είναι αφοσιωμένος στην εξερεύνηση και την προστασία του πλανήτη μας. Κάθε χρόνο χρηματοδοτούν εκατοντάδες προγράμματα έρευνας και συντήρησης σε όλο τον κόσμο και εμπνέουν τις νέες γενιές μέσα από εκπαιδευτικές πρωτοβουλίες και πηγές. Κι επίσης, έχεις δει το λογαριασμό τους στο Instagram; Είναι μαγεία.

Η διαφορά ανάμεσα στην πρωτότυπη και τη χορηγούμενη δουλειά μας είναι ότι, στο πλαίσιο της χορηγούμενης, καλούμαστε να χαλιναγωγήσουμε τις ανατρεπτικές και ριζοσπαστικές μας τάσεις. Παρόλ’ αυτά εξακολουθούμε να φέρνουμε την αλλαγή με πιο ανεπαίσθητους τρόπους. Για παράδειγμα, οι δημιουργικές ομάδες και οι ομάδες παραγωγής που διαμορφώνουμε για όλες τις δουλειές μας είναι συμπεριληπτικές. Και στο χώρο της παραγωγής, στον οποίο κυριαρχούσαν εδώ και πολλά χρόνια οι άντρες, αυτή η πρακτική έχει πραγματικά τεράστιο αντίκτυπο.

Ε: Στα φετινά Digital Disruption Sessions, θα μιλήσεις για το πώς η παραγωγή περιεχομένου επηρεάζει τη διαμόρφωση της πολιτιστικής μας συνείδησης. Εσύ προς ποια κατεύθυνση θα ήθελες να την επηρεάσει το δικό σας περιεχόμενο; Ποια θεωρείς ότι είναι τα πιο σημαντικά, τα αναγκαία ζητήματα για τα οποία πρέπει να μιλάει σήμερα ο κόσμος; Τι προσπαθείς να εξερευνήσεις και να επικοινωνήσεις μέσα από τη δουλειά σου; Τι θέλεις να πεις;

Το The Front είναι ένα ενεργειακό κέντρο μέσα από το οποίο καλούμαστε να θρέψουμε τον κόσμο μας. Μου αρέσει πολύ να καταπιάνομαι με ζητήματα που κάνουν τους ανθρώπους να νιώθουν άβολα, με θέματα που κάνουν τον καθένα και την καθεμιά μας να κάνει μια παύση και να σκεφτεί πολύ σοβαρά σε τι κόσμο ζούμε και ποιος είναι ο ρόλος μας μέσα σε αυτόν. Το όνειρό μου είναι η δουλειά μας να εμπνέει θάρρος σε όσους τη βιώνουν. Και το να έχει θάρρος κανείς δε σημαίνει να μη φοβάται. Σημαίνει να μην αφήνει τους φόβους να κυριαρχούν επάνω του. Να τους βλέπουμε όπως είναι και να τους ξεπερνάμε, ώστε να φτάσουμε σ’ αυτό που είμαστε στ’ αλήθεια και στον τρόπο με τον οποίο είμαστε προορισμένοι να ζούμε.

Πιστεύω ότι, ως κινηματογραφιστές λειτουργούμε ως σημαντικοί αγωγοί ενέργειας -με τη δουλειά μας τιμάμε και ανθρώπους και ιστορίες και ιδέες και τους εαυτούς μας. Και, όσο περισσότερους ανθρώπους αγγίζουμε, τόσο μεγαλύτερη αλλαγή μπορούμε να φέρουμε με μία και μόνο ταινία, ένα και μόνο βίντεο, μία και μόνο σειρά.

Ε: Με συγκίνησε πολύ κάτι που γράφετε στο σάιτ σας: «Αυτό που μας κινητοποιεί είναι η έννοια του να κάνουμε χώρο -να δημιουργήσουμε και να υποστηρίξουμε την ύπαρξη ισότιμου χώρου για όλους, μπροστά μπροστά». Τι σημαίνει στην εποχή μας «κάνω χώρο»; Και τι αντιστάσεις (δικές μας και άλλων) πρέπει να ξεπεράσουμε προκειμένου να δημιουργήσουμε περισσότερο χώρο για περισσότερους ανθρώπους;

A: Πιστεύω πως το θέμα δεν είναι τόσο να ξεπεράσουμε τις αντιστάσεις ή να κάνουμε αντιπολίτευση στις αντιστάσεις αυτές. Το θέμα είναι περισσότερο να δουλέψουμε με δεξιοτεχνία επάνω στις αντιστάσεις. Οι αμυντικοί μηχανισμοί είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης. Υπάρχουν κοινά που μπορεί να αντιδράσουν στο περιεχόμενό μας με θυμό, άρνηση, απογοήτευση ή και οργή. Αυτό δεν μπορούμε να το αλλάξουμε -κι αν προσπαθήσουμε να του αντιταχθούμε, τελικά θα καταφέρναμε απλώς να το ενδυναμώσουμε. Ως αφηγητές ιστοριών, όμως, μπορούμε να προσπαθήσουμε να δουλέψουμε με δεξιοτεχνία με αυτούς τους αμυντικούς μηχανισμούς.

Εμείς θέλουμε να αφηγούμαστε ιστορίες που αγγίζουν παγκόσμια ανθρώπινα μοτίβα. Ορισμένες ιστορίες μας μπορεί να θίγουν θέματα πόνου, δυσκολίας, να μιλάμε για το τι σημαίνει να μη σε βλέπει ή να μη σε ακούει κανείς. Και η πεποίθησή μας είναι ότι, ακόμα και το πιο αντιδραστικό κοινό, μπορεί να ακούσει ή να δει την ιστορία μας και να φύγει με ένα σπόρο ή μία ρανίδα, μια υποψία ενσυναίσθησης προς τους άλλους -γιατί όλοι μας έχουμε βιώσει τέτοια συναισθήματα. Όλοι μας λαχταράμε την επικοινωνία και το νόημα στη ζωή.

Ε: Ποιο θα έλεγες ότι είναι το πιο πιεστικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν σήμερα τα media, σε σύγκριση με το πώς ήταν τα πράγματα όταν ξεκινούσες την επαγγελματική σου πορεία στο χώρο αυτόν;

A: Το πιο επικίνδυνο πρόβλημα της βιομηχανίας των media σήμερα είναι η ανεύρεση βιώσιμων επιχειρηματικών μοντέλων. Όλος ο χώρος βρίσκεται κάτω από τρομαχτική πίεση, όπως δείχνουν και οι συνεχείς απολύσεις, τα κλεισίματα εταιρειών, οι αναδιαρθρώσεις. Και η πρόκληση αυτή δεν πρόκειται να εξαλειφθεί σύντομα, πράγμα που σημαίνει ότι τα media υφίστανται διαρκώς σαρωτικές αλλαγές.

Όπως όλοι οι επιχειρηματίες, όμως, έτσι κι εγώ θέλω να βλέπω τα προβλήματα ως ευκαιρίες. Η αναζήτηση του σωστού μοντέλου βιωσιμότητας αποτελεί παράλληλα και μια ευκαιρία που αναγκάζει τα media να καινοτομήσουν. Κι όταν μια βιομηχανία υφίσταται σαρωτικές αλλαγές, τότε έχει την ευκαιρία να δει και μια ανακατανομή των μοχλών εξουσίας. Οι αλλαγές που υφίστανται οι επιχειρήσεις ΜΜΕ αποτελούν στην πραγματικότητα μια τεράστια ευκαιρία για τις γυναίκες και για άλλες μειονότητες, που μπορούν πλέον να ανέλθουν σε θέσεις ευθύνης.

Η διαφορά ανάμεσα στο σήμερα και στην εποχή που ξεκινούσα την καριέρα μου στα ΜΜΕ είναι ότι όλα τα προβλήματα που βλέπαμε τότε να πλησιάζουν, τώρα έχουν πια εκδηλωθεί. Την πρώτη περίοδο των ψηφιακών μέσων είχαμε μεγάλη ασάφεια και εξαπάτηση και προώθηση ανέφικτων ιδεών, ενώ τώρα κάτσει λίγο η σκόνη μπορούμε κι εμείς να εξασφαλίσουμε ότι θα γίνουν εξαιρετικές δουλειές και θα ειπωθούν οι ιστορίες που πρέπει να λέγονται.

Ε: Το μήνυμα του The Front είναι «Από γυναίκες, για όλο τον κόσμο». Τι άποψη έχεις για το γυναικείο κίνημα σήμερα; Τι έχει ανάγκη, προς τα πού πηγαίνει, τι πρέπει να προσέξει στην πορεία; Χρειαζόμαστε ειδικές πλατφόρμες, εκδηλώσεις, ομάδες γυναικών; Πρέπει άραγε να εμπλέξουμε και τους άντρες σ’ αυτήν την κουβέντα γύρω από το φύλο και, αν ναι, με ποιον τρόπο; Χρειάζεται να είμαστε ανοιχτές ή χρειάζεται να πολεμήσουμε;

Α: Θα μπορούσα να γράψω ένα ολόκληρο βιβλίο γι’ αυτό το θέμα. Το γυναικείο κίνημα του 2019 είναι ένα κίνημα ανομοιογενές. Στις ΗΠΑ, η ενότητα που προέκυψε αρχικά λόγω της εκλογής Τραμπ έχει αρχίσει να διαλύεται και βρισκόμαστε πλέον αντιμέτωποι και αντιμέτωπες με αντιμαχόμενες ομάδες. Το κίνημα έχει καταστρατηγηθεί από επώνυμους και επώνυμες, influencers και καταναλωτικά brands. Έχουμε κλειστεί ο καθένας μέσα σε σιλό που ορίζονται από την εθνικότητα, το φύλο, τη φυλή, το σεξουαλικό προσανατολισμό μας, ξεχνώντας τον κοινό στόχο της ισότητας, της ενσυναίσθησης και της αγάπης. Και, όταν κοιτάζουμε έξω από τις ΗΠΑ το πράγμα περιπλέκεται ακόμα πιο πολύ. Δεν έχω την απάντηση για το πώς μπορούμε να κάνουμε αυτήν την επανένωση, όμως πιστεύω ότι η λύση βρίσκεται στη δημιουργία ψηφιακών και φυσικών κόμβων πληροφόρησης, παραγωγής περιεχομένου και συνεργασίας. Χρειάζεται να είμαστε ανοιχτοί, χρειαζόμαστε ανθεκτικές καινούριες ιδέες και τρόπους για να πάμε μπροστά, χρειαζόμαστε γυναίκες, άντρες και όλους όσοι βρίσκονται στο ενδιάμεσο -και όλα αυτά τα χρειαζόμαστε από χθες.

Ε: Έχεις μιλήσει για το ρόλο σου σε σχέση με τη σεξιστική κουλτούρα στο VICE, σε σχέση με τις αλλαγές που προσπάθησες να κάνεις, και αναρωτιέμαι τι χρειάζεται κάποιος, και ειδικά μια γυναίκα, για να γίνει φορέας αλλαγής μέσα σε ένα λιγότερο ή περισσότερο εχθρικό περιβάλλον. Ποια είναι η ελπίδα μας για να το πετύχουμε; 

A: Τι χρειάζεται κάποιος για να γίνει φορέας αλλαγής; Χρειάζεται να αντέχει στην απογοήτευση, χρειάζεται αποφασιστικότητα, αφοσίωση, επιμονή. Χρειάζεται μία κοινότητα και ελπίδα. Και, ειλικρινά, οι αλλαγές ξεκινάνε όταν αποφασίζεις ότι έχεις βαρεθεί τις βλακείες του ενός και του άλλου και, πάνω απ’ όλα, τις δικές σου.

Εγώ έφτιαξα το The FRONT επειδή διέκρινα ένα κενό εξουσίας και μια έλλειψη ισχυρών γυναικείων δημιουργικών φωνών με τις οποίες θα μπορούσα να ταυτιστώ. Ένιωθα επίσης, με πολύ έντονο τρόπο, ότι δεν είχα ανταποκριθεί στην ευθύνη ,που είχα ως ηγέτιδα στο VICE, να συνεργαστώ και να λειτουργήσω ως μέντορας με άλλες γυναίκες. Αποφάσισα, λοιπόν, να ακολουθήσω τη συμβουλή του Γκάντι και να γίνω η αλλαγή που ήθελα να δω στον κόσμο. Σε τελική ανάλυση, η ελπίδα βασίζεται στην πίστη μας -την πίστη μας στο όραμα, στη διαδικασία, στις μικρές αλλαγές που οδηγούν σε μεγάλες.

Ε: Στην Ελλάδα, πολλοί από εμάς που ασχολούμαστε με θέματα ισότητας, αισθανόμαστε και λέμε ότι η κατάσταση εδώ είναι χειρότερη απ’ ό,τι αλλού, λόγω του σεξισμού, του φαλλοκρατισμού και του συντηρητισμού της κοινωνίας μας. Εσύ, που έχεις ζήσει τόσα χρόνια στο εξωτερικό, πιστεύεις ότι είναι έτσι; Στις ΗΠΑ π.χ. είναι καλύτερα τα πράγματα απ’ ό,τι εδώ; Και αν ναι, με ποιον τρόπο;

A: Σεξισμός, συντηρητισμός και οπισθοδρομική σκέψη υπάρχει σε κάθε γωνιά του κόσμου. Δεν αποτελεί προνόμιο της Ελλάδας ούτε και των ΗΠΑ. Έλεος, δες λίγο τον Πρόεδρο των ΗΠΑ. Υπάρχει ποιο σεξιστής, φαλλοκράτης και συντηρητικός άνθρωπος; Η εποχή του ίντερνετ έχει κάνει τη διάχυση ριζοσπαστικών απόψεων πιο εύκολη από ποτέ. Και επιτρέπει σε πολλές περιοχές να είναι ταυτόχρονα και προοδευτικές και οπισθοδρομικές. Η Ελλάδα, αντίθετα από τις ΗΠΑ, μπορεί ακόμα να κρύβεται πίσω από τη βιτρίνα της μυθολογίας και της αρχαίας ιστορίας. Και έχουμε πάρα πολλές δικαιολογίες για να ασχολούμαστε εμμονικά με το παρελθόν, όμως υπάρχουν και ένα σωρό άνθρωποι στην Ελλάδα που, πολύ σωστά, εμπνέουν κοιτάζοντας προς το μέλλον, το οποίο κάθε χρόνο φαντάζει και πιο ελπιδοφόρο. Πάντα υπάρχει μια μάχη που πρέπει να δώσουμε -ας το κάνουμε με ελπίδα στα μάτια και φλόγα στην καρδιά.

Ε: Διάβασα ότι αγαπάς πολύ τη φύση και ότι σου αρέσουν οι καταδύσεις με καρχαρίες και αναρωτιόμουν ποιο είναι το πιο σημαντικό πράγμα που αντλείς από αυτές τις εμπειρίες. Τι έχουμε να μάθουμε σήμερα, ακόμα και απ’ αυτή την κάπως τεχνητή επαφή μας με τη φύση;

A: Ανέκαθεν είχα αυτή την παρόρμηση να ζήσω ριψοκίνδυνα, γιατί έχω ανακαλύψει ότι είμαι πολύ πιο χαρούμενη και δημιουργική όταν αγκαλιάζω τον κίνδυνο. Όταν προσπαθούμε να ανέβουμε πιο ψηλά, να βουτήξουμε πιο βαθιά, να ταξιδέψουμε μακριά από τον πολιτισμό και την καθημερινή ρουτίνα, γινόμαστε ξανά άγρια όντα, γινόμαστε μέρος του ζωικού βασιλείου. Στο χώρο αυτόν δεν υπάρχει ανία, τα ερωτηματικά παύουν να μας βασανίζουν, δεν έχουμε ούτε τη σκόνη του παρελθόντος ούτε την προσμονή του μέλλοντος. Υπάρχει μόνο η παρούσα στιγμή, αιχμηρή σαν φλόγα, η οποία τροφοδοτεί μία βαθιά πνευματική εμπειρία. Η φύση είναι ο μεγαλύτερος δάσκαλος και το μέρος στο οποίο νιώθω πιο άνετα και πιο βαθιά συνδεδεμένη με τη ζωή. Θα προτιμούσα οι άνθρωποι, αντί θα διαβάζουν τα λόγια μου, να βγουν έξω στον κόσμο και να γνωρίσουν τον εαυτό τους, γεμίζοντας την ψυχή τους με ευγνωμοσύνη και δέος.

Ε: Τι σε έφερε στα Digital Disruption Sessions; Τι σε έκανε να θέλεις να γίνεις κομμάτι τους; Γιατί πιστεύεις ότι είναι σημαντικές τέτοιου είδους εκδηλώσεις και τι προσδοκάς από αυτή ειδικά την πρωτοβουλία;

A: Πάντα μου αρέσει να επιστρέφω στην Ελλάδα και να συναντηθώ με φίλους, συναδέλφους και με τη χώρα στην οποία μεγάλωσα. Είναι σημαντικό να συγκεντρωνόμαστε με κάποιο σκοπό και αυτό που μου αρέσει στη συγκεκριμένη εκδήλωση είναι το πόσο ξεκάθαρος είναι ο σκοπός της. Η Νέα Υόρκη μοιάζει πολλές φορές με θάλαμο αντήχησης, γι’ αυτό και βρίσκω πολύ αναζωογονητικό το ότι θα έρθω σε επαφή με καινούριους ανθρώπους σε ένα τόσο σημαντικό ιστορικά μέρος και θα ακούσω τις δικές τους απόψεις σχετικά με όλα αυτά που συμβαίνουν. Πολύ συχνά με ζορίζει η σκέψη ότι η χώρα μας έχει χάσει τόσο μεγάλο ποσοστό των ταλαντούχων ανθρώπων της, που φεύγουν για άλλες χώρες, και θα ήθελα πολύ να βρω τρόπους να συνεισφέρω και να συνεργαστώ, εφαρμόζοντας εδώ στην Ελλάδα την εμπειρία μου και τα μαθήματα που έχω πάρει.

Ελπίζω ότι οι συζητήσεις που κάνουμε εδώ μπορούν να φέρουν χειροπιαστά αποτελέσματα και να ωθήσουν τους ηγέτες που θα συμμετάσχουν σε αυτά τα πάνελ να αναλάβουν δράση. Η ηγεσία τα ΜΜΕ και στις περισσότερες βιομηχανίες είναι εδώ και πολύ καιρό καλή μόνο στο να μιλάει μέχρι αηδίας για το πόσο σημαντικό είναι να αρχίσει κανείς να αντιμετωπίζει την πραγματική φύση των προβλημάτων, έτσι αφηρημένα. Εγώ ελπίζω ότι μπορούμε να αρχίσουμε να κάνουμε την πραγματική δουλειά του να λύσουμε τα προβλήματα. Το πιο σημαντικό, βέβαια, είναι ότι θέλω να κάνω πραγματικότητα το όραμά μου να γίνω Μάντισσα.

Ε: Πότε νιώθεις ότι μι δημόσια ομιλία σου έχει πετύχει το στόχο της; Τι περιμένεις να πετύχεις με το μοίρασμά σου στα DDS; 

A: Θέλω να εκτεθούν οι άνθρωποι σε νέες απόψεις και να πάρουν ιδέες για το πώς μπορούμε να τα καταφέρουμε καλύτερα όλοι μαζί, ως δημιουργοί και ως ηγέτες. Ποτέ δεν είμαι ικανοποιημένη από τον αντίκτυπο των ομιλιών μου μπροστά σε κοινό, αλλά προσπαθώ να καταλάβω πώς μπορώ να συνεχίσω να εμπνέω τους ανθρώπους και να δημιουργώ χώρο για φωνές που προέρχονται από μειονοτικές ομάδες. Έχουμε ευθύνη να το κάνουμε αυτό. Και είναι δύσκολο, αλλά πάντα αξίζει τον κόπο. Εγώ πάντα ρωτάω τον εαυτό μου: πώς μπορούμε να αγκαλιάσουμε, να αξιολογήσουμε και να αναγνωρίσουμε τα πράγματα που δεν κάνουμε αρκετά καλά; Είναι μια συζήτηση εν εξελίξει αυτή και, προσωπικά τουλάχιστον, δεν ενοχλούμαι όταν νιώθω ότι δεν έχω πετύχει ολοκληρωτικά το στόχο μου. Με κρατάει σε εγρήγορση αυτό, μου δίνει ενθουσιασμό για το μέλλον.