Στον πλαστικό φάκελο της Στεφανίας, ανάμεσα σε ζωγραφιές για τις απόκριες και για την άνοιξη, σημειώσεις για τα καθήκοντα της ημέρας και μερικά φύλλα από το πεζοδρόμιο που της άρεσε το χρώμα τους, βρήκα και αυτό:
Ένα ασπρόμαυρο δίφυλλο (ένα Α4 διπλωμένο στη μέση, για να είμαστε ακριβείς), γραμμένο στην πιο βαρετή και ακατανόητη γλώσσα που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει κανείς για να μιλήσει σε παιδιά πρώτης, δευτέρας, τρίτης δημοτικού (ακόμα και σε ενήλικες, εδώ που τα λέμε, αλλά το θέμα μας τώρα είναι τα παιδιά), με κακοτυπωμένα (πάντα ασπρόμαυρα) τα τόσο ωραία (υπό κανονικές συνθήκες) εικονίδια που αντιπροσωπεύουν τους 17 Στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξη του ΟΗΕ, με στόχο να μυήσει τα παιδιά στην έννοια και τη σημασία του τέταρτου SDG που αφορά την εκπαίδευση, και για το τέλος την επική προτροπή: “για να μάθετε περισσότερα για τον τέταρτο στόχο, πατήστε εδώ” -ή κάτι τέτοιο, πάντως με το εδώ υπογραμμισμένο, ως hyperlink που κάποτε ήταν.
Είχαν συζητήσει καθόλου στο μάθημα για τους Στόχους του ΟΗΕ; τη ρώτησα. Δεν είχαν. Τι είναι ο ΟΗΕ, μαμά; Τα είπαμε. Τα λέμε ακόμα, δηλαδή. Για τον ΟΗΕ, για τους 17 στόχους, που εμείς τους έχουμε ήδη κάνει 25 (έχουμε προσθέσει το δικαίωμα στην επιβράβευση, την εξάλειψη του ψέματος, το δικαίωμα όλων στο να γίνονται γονείς, και μερικά άλλα που δεν τα σημειώσαμε και μου διαφεύγουν), το τι μπορούμε να κάνουμε εμείς για να τους πετύχουμε όλοι μαζί, τη στιγμή που πολλοί άλλοι εκεί έξω κάνουν ακριβώς τα αντίθετα, τέτοια. Μπήκαμε και στο αντίστοιχο site του ΟΗΕ για τα παιδιά, είδαμε τα εικονίδια όπως έπρεπε να είναι (όχι μόνο για τα παιδιά, αλλά για όλους), διαβάσαμε κόμικ. Δεν κάναμε την ορθογραφία και την αντίγραφή εκείνης της ημέρας, αλλά με συνοπτικές διαδικασίες αποφάσισα ότι άξιζε τον κόπο.
Λίγο αφού κοιμήθηκε η Στεφανία, ξανακοίταξα το άθλιο ενημερωτικό χαρτί. Υπολόγισα στα γρήγορα ότι θα χρειάζονταν περίπου 100 ευρώ για να το γράψει κάποιος (δάσκαλος; κειμενογράφος;) σε γλώσσα που πραγματικά τα παιδιά να θέλουν να διαβάσουν και να ψάξει να βρει μια χορηγία για μια εκτύπωση της προκοπής. Δεν ήξερα σε ποιον να χρεώσω την αδιαφορία. Στο σχολείο; Στο Δήμο; Στην αντίστοιχη υπηρεσία του ΟΗΕ στην Ελλάδα; Όσο και να πάτησα το hyperlink, πάντως, δεν κατάφερα να ανοίξω ούτε χαραμάδα
