Το άρθρο αυτό είναι του Joseph Shapiro, ανταποκριτή του NPR News Investigations. Το ανακάλυψα πριν από μερικές εβδομάδες διαβάζοντας, το πόσταρα στο Facebook επειδή ένιωσα πως έπρεπε να το διαβάσουν όλοι, και η Αναστασία Νικολίτσα αφιέρωσε αρκετό χρόνο για να το μεταφράσει (είναι και τεράστιο). Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε μια συντομευμένη και επιμελημένη από μένα μορφή της μετάφρασής της και εδώ ολόκληρο το συγκλονιστικό ρεπορτάζ στα αγγλικά. Αξίζει τον κόπο.
Η Pauline θέλει να πει την ιστορία της – για εκείνη τη νύχτα στο υπόγειο, για τα αγόρια και για την κακοποίηση που ήθελε να σταματήσει. Αλλά έχει άγχος. «Πάρε μια βαθιά ανάσα», λέει φωναχτά στον εαυτό της. Παίρνει μια βαθιά, ηχηρή αναπνοή. Και μετά αφηγείται τι συνέβη τη νύχτα που έφερε τη ζωή της τα πάνω κάτω.
«Τα δύο αγόρια με εκμεταλλεύτηκαν» λέει ξεκινώντας. «Δεν μου άρεσε καθόλου».
Η Pauline είναι μια γυναίκα με νοητική αναπηρία. Σε μια εποχή όπου όλο και περισσότερες γυναίκες μιλούν για σεξουαλικές επιθέσεις που έχουν δεχτεί – και κατονομάζουν τους άντρες που τους έχουν επιτεθεί ή παρενοχλήσει – η Pauline θέλει κι εκείνη να πει την ιστορία της.
Μετά από έρευνα ενός ολόκληρου χρόνου, το NPR ανακάλυψε ότι η ιστορία της είναι πολύ συνηθισμένη ανάμεσα στα άτομα με νοητική αναπηρία.
Το NPR έλαβε μη δημοσιευμένα δεδομένα του Τμήματος Δικαιοσύνης για σεξουαλικά εγκλήματα. Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι τα άτομα με νοητική αναπηρία – γυναίκες και άνδρες – είναι τα θύματα σεξουαλικών επιθέσεων με ποσοστά επτά φορές μεγαλύτερα από εκείνα των ατόμων χωρίς αναπηρία.
Είναι ένα από τα υψηλότερα ποσοστά σεξουαλικών επιθέσεων για οποιαδήποτε ομάδα στην Αμερική, και μετά βίας μιλάει κάποιος γι’ αυτό. Η Pauline ανήκε κι εκείνη σ’ αυτόν το σιωπηλό πληθυσμό. Αλλά λέει ότι αποφάσισε να μιλήσει δημοσίως για το τι συνέβη σε αυτήν επειδή θέλει να “βοηθήσει άλλες γυναίκες”.
Μέσα από την έρευνά του, το NPR ανακάλυψε ότι τα άτομα με νοητική αναπηρία διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας. Κινδυνεύουν περισσότερο από άλλους ανθρώπους να δεχθούν επίθεση από κάποιον που γνωρίζουν. Οι επιθέσεις, που συχνά είναι επαναλαμβανόμενες, τους συμβαίνουν σε χώρους όπου υποτίθεται ότι είναι προστατευμένοι και ασφαλείς, συχνά από κάποιο άτομο που έχουν διδαχθεί να εμπιστεύονται και να στηρίζονται.
Η Pauline είναι 46 ετών, με πηγαίο χαμόγελο και γέλιο. Έχει κόκκινα μαλλιά και φοράει κομψά, πορτοκαλοχάλκινα γυαλιά.
Τον Φεβρουάριο του 2016, η Pauline ζούσε με τη βοηθό της, την οποία γνώριζε εδώ και πολύ καιρό, και την ευρύτερη οικογένεια της γυναίκας αυτής.
Τη νύχτα της 20ης Φεβρουαρίου βρισκόταν στο υπόγειο του δεύτερου σπιτιού της οικογένειας, στην Πενσυλβανία. Σύμφωνα με την καταγγελία που κατέθεσε στην αστυνομία, η Pauline βιάστηκε από δύο αγόρια, μέλη της οικογένειας.
Τους είπε επανειλημμένα να σταματήσουν. Την προειδοποίησαν να μην το πει σε κανέναν. Αλλά εκείνη το είπε.
Σήκωσε το χέρι σου
Σε ένα συνέδριο, μέσα σε μια μεγάλη αίθουσα χορού, η Leigh Ann Davis έθεσε μία ερώτηση στο ακροατήριο που βρισκόταν μπροστά της: πόσοι από τους παριστάμενους είχαν έρθει αντιμέτωποι με σεξουαλική επίθεση ή σεξουαλική παρενόχληση στη ζωή τους; Η Davis αναφερόταν στην καμπάνια #MeToo που εκτυλισσόταν στα κοινωνικά μέσα ενημέρωσης. Σχεδόν όλες οι γυναίκες που την άκουγαν – καμιά 30αριά περίπου – σήκωσαν το χέρι τους.
H Davis τρέχει προγράμματα ποινικής δικαιοσύνης για το The Arc, μια εθνική ομάδα υπεράσπισης για τα 4,7 εκατομμύρια άτομα με νοητική αναπηρία, τις οικογένειές τους και τους επαγγελματίες που εργάζονται μαζί τους. Το παραπάνω περιστατικό συνέβη σε μία συνέδριο της ομάδας τον Νοέμβριο στο Σαν Ντιέγκο. Το δωμάτιο ήταν γεμάτο από επαγγελματίες και γονείς, καθώς και άτομα με νοητική αναπηρία.
Τότε η Davis έθεσε μια δεύτερη ερώτηση: Πόσοι από το κοινό γνώριζαν κάποιον/α με νοητική αναπηρία που είχε πέσει θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης ή επίθεσης; Μόνο δύο χέρια σηκώθηκαν.
“Τι λέει αυτό για το πού βρισκόμαστε ως κοινωνία;” ρώτησε η Davis. “Όπου τα άτομα με νοητική αναπηρία είναι πιο πιθανό να υποστούν βία, αλλά αυτό δεν αντικατοπτρίζεται στα σηκωμένα χέρια;”
Η Davis επικεντρώνεται στο ζήτημα της σεξουαλικής βίας. Είναι εξοικειωμένη με τον υψηλό αριθμό αναφορών βιασμού ανάμεσα στα άτομα με νοητική αναπηρία.
“Αυτό σημαίνει ότι τα άτομα με αναπηρία εξακολουθούν να μην αισθάνονται αρκετά ασφαλή ώστε να μιλήσουν σχετικά με το τι συμβαίνει στη ζωή τους”, είπε. “Ή ότι δεν τους δώσαμε τα θεμέλια για να το κάνουν αυτό… Ότι δεν υπάρχουν αρκετά μέρη για να απευθυνθούν και να νιώσουν ότι θα τους πιστέψουν”.
Το NPR εξέτασε εκατοντάδες περιπτώσεις σεξουαλικής επίθεσης εναντίον ατόμων με νοητική αναπηρία. Εξετάσαμε τα κρατικά και ομοσπονδιακά δεδομένα, συμπεριλαμβανομένων των νέων αριθμών που μας έδωσε το Υπουργείο Δικαιοσύνης. Διαβάσαμε τα αρχεία του δικαστηρίου. Παρακολουθήσαμε τους λογαριασμούς μέσων κοινωνικής δικτύωσης και δημιουργήσαμε μια βάση δεδομένων με 150 επιθέσεις τόσο σοβαρές, που συγκέντρωσαν ασυνήθιστα έντονο ενδιαφέρον από τοπικά και εθνικά ΜΜΕ. Μιλήσαμε με θύματα, κηδεμόνες, οικογένειες, φροντιστές και φίλους.
Διαπιστώσαμε ότι υπάρχει μια επιδημία σεξουαλικής κακοποίησης κατά ατόμων με νοητική αναπηρία. Αυτά τα εγκλήματα παραμένουν ως επί το πλείστον μη αναγνωρισμένα, ατιμώρητα και μη διωκόμενα. Το αποτέλεσμα συχνά είναι ότι ο δράστης παραμένει ελεύθερος να κακοποιήσει ξανά. Συχνά ο/η επιζών/ουσα θυματοποιείται επανειλημμένα.
“Δεν προκαλεί έκπληξη αυτό, διότι έχουν υψηλά επίπεδα θυματοποίησης”, λέει η Erika Harrell, στατιστικός της Υπηρεσίας Στατιστικής της Δικαιοσύνης. “Αυτή η υψηλή ευπάθεια αντανακλάται ξεκάθαρα στα νούμερα”.
Η Harrell γράφει την ετήσια έκθεση του Υπουργείου Δικαιοσύνης σχετικά με την εγκληματικότητα εναντίον ατόμων με αναπηρία. Αλλά η έκθεση δεν αποκαλύπτει σεξουαλικά εγκλήματα εναντίον ατόμων με νοητική αναπηρία. Όταν ως NPR της ζητήσαμε αυτά τα στοιχεία, εκείνη μας παρουσίασε εκπληκτικά νούμερα που δείχνουν ότι τα άτομα με νοητική αναπηρία δέχονται σεξουαλικές επιθέσεις σε πολύ υψηλότερα ποσοστά – “πάνω από επτά φορές υψηλότερα από το ποσοστό των ατόμων χωρίς αναπηρία”.
“Εάν επρόκειτο για οποιονδήποτε άλλο πληθυσμό, θα είχε γίνει χαμός”, λέει η Nancy Thaler, αναπληρωτής γραμματέας του Τμήματος Ανθρωπίνων Υπηρεσιών της Pennsylvania, η οποία διαχειρίζεται τα κρατικά αναπτυξιακά προγράμματα αναπηρίας. “Θα ήμασταν εξαγριωμένοι, θα λέγαμε ότι πρόκειται για τη Νο 1 κρίση της υγείας στη χώρα”.
Για τους ανθρώπους που δουλεύουν στον τομέα, όπως εκείνη, τα υψηλά ποσοστά επίθεσης αποτελούν ένα ανοιχτό μυστικό.
“Οι άνθρωποι με νοητική αναπηρία είναι τα τέλεια θύμτα”, λέει η Thaler, η οποία έχει υπάρξει προϊσταμένη στον τομέα αυτό για περισσότερα από 40 χρόνια – σε κορυφαίες κρατικές, ομοσπονδιακές και εθνικές θέσεις εργασίας. Είναι επίσης γονέας ενήλικου γιου με νοητική αναπηρία.
“Είναι άνθρωποι που συχνά δεν μπορούν να μιλήσουν ή η ομιλία τους δεν είναι καλά αναπτυγμένη. Συνήθως διδάσκονται από την παιδική τους ηλικία να συμμορφώνονται, να υπακούν, να τα πηγαίνουν καλά με τους άλλους. Εξαιτίας της νοητικής αναπηρίας οι άλλοι συνήθως δεν τους πιστεύουν, νομίζουν ότι δεν είναι αξιόπιστοι ή πως ό, τι λένε συνήθως το δημιουργούν με τη φαντασία τους», εξηγεί. “Και έτσι, για όλους αυτούς τους λόγους, ένας δράστης βρίσκει την ευκαιρία, την ασφαλή ευκαιρία να θυματοποιήσει αυτούς τους ανθρώπους.”
Η Harrell μπορεί να σκεφτεί μόνο άλλη μία ομάδα που διατρέχει ακόμη μεγαλύτερο κίνδυνο επίθεσης: τις γυναίκες ηλικίας 18-24 ετών – αλλά μόνο εκείνες που δεν σπουδάζουν. Αυτές οι νέες γυναίκες τείνουν να είναι φτωχότερες και περιθωριοποιημένες. Σε σύγκριση με τις γυναίκες με νοητική καθυστέρηση, έχουν σχεδόν ισότιμο ποσοστό επίθεσης, λίγο υψηλότερο.
Αλλά το ποσοστό για τα άτομα με νοητική αναπηρία – οι αριθμοί του Υπουργείου Δικαιοσύνης αφορούν άτομα ηλικίας 12 ετών και άνω – είναι σχεδόν σίγουρα υποτιμημένο, δήλωσε η στατιστικός. Κι αυτό γιατί οι αριθμοί από τις έρευνες των νοικοκυριών δεν περιλαμβάνουν ανθρώπους που ζουν σε ιδρύματα – όπου, σύμφωνα με την Harrell, η έρευνα δείχνει ότι οι άνθρωποι είναι ακόμα πιο ευάλωτοι στην επίθεση. Επίσης δεν υπολογίζονται οι 373.000 άνθρωποι που ζουν σε ξενώνες.
Ευάλωτοι παντού
Τα περισσότερα θύματα βιασμών – γενικά – δέχονται επιθέσεις από ανθρώπους που γνωρίζουν, όχι από ξένους. Ωστόσο, τα νούμερα που έλαβε το NPR από το Υπουργείο Δικαιοσύνης αναδεικνύουν ότι τα άτομα με νοητική αναπηρία είναι ακόμα πιθανότερο να βιαστούν από κάποιον που γνωρίζουν. Για τις γυναίκες χωρίς αναπηρία, ο βιαστής είναι ξένος στο 24% περιπτώσεων, αλλά για μια γυναίκα με νοητική αναπηρία είναι ξένος σε λιγότερο από το 14% των περιπτώσεων.
Και ο κίνδυνος παραμονεύει ανά πάσα στιγμή της ημέρας. Οι μισές σεξουαλικές επιθέσεις πραγματοποιούνται κατά τη διάρκεια της ημέρας. Για τον υπόλοιπο πληθυσμό, περίπου το 40% των σεξουαλικών επιθέσεων συμβαίνουν κατά τη διάρκεια της ημέρας. Οι ομοσπονδιακοί αριθμοί και τα αποτελέσματα της δικής μας βάσης δεδομένων δείχνουν ότι τα άτομα με νοητική αναπηρία είναι ευάλωτα παντού, ακόμη και σε μέρη όπου θα έπρεπε να αισθάνονται ασφαλή: εκεί που ζουν, εργάζονται, πηγαίνουν στο σχολείο, διαδρομές με λεωφορείο για ιατρικά ραντεβού και σε δημόσιους χώρους. Τις περισσότερες φορές, οι δράστες είναι άνθρωποι στους οποίους έχουν μάθει να βασίζονται περισσότερο από όλους – μερικές φορές η δική τους οικογένεια, οι φροντιστές, το προσωπικό ή οι φίλοι τους.
Συχνά την επίθεση την κάνει κάποιο άλλο άτομο με αναπηρία – σε κάποιον ξενώνα, ή κάποιο πρόγραμμα ημέρας ή στην εργασία. Η Pennsylvania, κατόπιν αιτήματος του NPR, συνέλεξε στοιχεία από περισσότερες από 500 περιπτώσεις όπου υπήρχε υποψία για κακοποίηση το 2016. Από αυτούς, το 42% των υπόπτων δραστών ήταν οι ίδιοι άνθρωποι με νοητική αναπηρία. Το προσωπικό υπολογίστηκε ως το 14% των υπόπτων , οι συγγενείς το 12% και οι φίλοι το 11%.
Η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων με τους οποίους έρχονται σε επαφή τα άτομα με αναπηρία είναι επαγγελματίες, φροντιστικοί και αφοσιωμένοι. Αλλά για κάποιον που θέλει να είναι καταχρηστικός, ευκαιρίες υπάρχουν. Οι φροντιστές έχουν έναν ρόλο που τους δίνει ισχύ. Μπορεί να βοηθάνε άτομα με σημαντική σωματική αναπηρία στη φροντίδα των ευαίσθητων περιοχών τους –στο μπάνιο ή την τουαλέτα. Ένα άτομο με νοητική αναπηρία συχνά εξαρτάται πολύ από εκείνους που το φροντίζουν.
“Τους αντιμετωπίζουμε ως παιδιά,” λέει ο Frantz. “Τους μαθαίνουμε να συμμορφώνονται.”
Για πολλούς ανθρώπους με νοητική καθυστέρηση, οι φροντιστές – συμπεριλαμβανομένου και του επαγγελματικού προσωπικού – γίνονται φίλοι τους, συχνά οι καλύτεροι φίλοι τους, οι άνθρωποι που τους γνωρίζουν καλύτερα και τους φροντίζουν περισσότερο. Αλλά και αυτή είναι μια γραμμή που μπορεί εύκολα να παραβιαστεί.
“Χρησιμοποιούμε πολύ τη λέξη” φίλος “και τα όρια είναι μερικές φορές ανύπαρκτα” εξηγεί ο Φραντς.
«Δε φταις εσύ»
Όταν η Pauline βιάστηκε στις 20 Φεβρουαρίου 2016, ζούσε με τον παλιό φροντιστή της, μία κοινωνικό λειτουργό που ονομάζεται Cheryl McClain, και την ευρύτερη οικογένεια αυτής της γυναίκας. Η Pauline είχε ζήσει τη μισή ζωή της με την McClain και την αποκαλούσε “μαμά”.
Η οικογένεια ζούσε στο Μπρούκλιν της Ν.Υ., αλλά είχε αγοράσει και ένα δεύτερο σπίτι στα όροι Pocono, στην Pensylvania. Εκεί συνέβη ο βιασμός.
Η Pauline δέχτηκε επίθεση από δύο αγόρια, μόλις 12 και 13 ετών. Αυτές οι λεπτομέρειες προέρχονται από την αστυνομική καταγγελία. Το ένα αγόρι, εξηγεί η McClain, ήταν γιος της και το άλλο θετός γιος της.
Σύμφωνα με την αστυνομική καταγγελία, τα δύο αγόρια ομολόγησαν αμέσως στην αστυνομία ότι είχαν βιάσει την Pauline και ότι εκείνη τους είχε ζητήσει να σταματήσουν. Και τα δύο αγόρια, σύμφωνα με την καταγγελία, «ομολόγησαν ότι βίασαν το θύμα και αμφότερα είχαν επίγνωση ότι το θύμα δήλωσε επανειλημμένα στους δύο ανήλικους να σταματήσουν να της επιτίθενται».
Η McClain ήταν εκείνη που κάλεσε την αστυνομία εκείνο το βράδυ. Αφότου όμως η αστυνομία κατηγόρησε τα αγόρια για βιασμό, η McClain φάνηκε να το μετανιώνει και πίεσε την Pauline να αλλάξει την ιστορία της.
Πώς το ξέρουμε; Η Cheryl McClain μαγνητοφώνησε τον εαυτό της ενώ καθοδηγούσε την Pauline. Ενώ έλεγε σε μια γυναίκα με νοητική αναπηρία ότι δεν ίσως να μην επρόκειτο για πραγματικό βιασμό, αλλά ότι κι εκείνη είχε απολαύσει το σεξ.
“Το ήθελες”, λέει η McClain στην Pauline στην ηχογράφηση.
Το NPR έλαβε μέρος της απομαγνητοφώνησης της ηχογράφησης, η οποία επισυνάφθηκε στην αστυνομική καταγγελία.
Από εκεί που εξέφραζε θυμό προς στα αγόρια που κακοποίησαν την Pauline, η McClain άρχισε να λέει στην Pauline ότι έφταιγε κι εκείνη για αυτό που είχε συμβεί.
«Παρόλο που ξέρω ότι εκείνοι το ξεκίνησαν πρώτοι», είπε η McClain στην Pauline, «μια κυρία πρέπει να λέει «όχι» και να το εννοεί. “Η McClain είπε στο NPR ότι είχε προειδοποιήσει τα αγόρια να σεβαστούν τη γυναίκα με πνευματική αναπηρία. “Ήξεραν ότι δεν έπρεπε να την αγγίζουν, ότι την αγαπώ πάρα πολύ, ότι αν την άγγιζε κανείς θα έβρισκε τον μπελά του”, λέει η McClain. “Θα τον πέταγα έξω από το σπίτι.”
Αλλά στην ηχογράφηση η ΜcClain απειλεί την Pauline ότι θα πρέπει να φύγει από το σπίτι. Αν προχωρήσει η καταγγελία της Pauline εναντίον των αγοριών, της λέει η McClain, «ο μόνος τρόπος για να διορθωθεί αυτό, ο μόνος τρόπος να λειτουργήσει, είναι απλά να μην είσαι μαζί μου… Δεν θα μπορούσες να ζήσεις μαζί μου αν έχω και αγόρια εδώ”.
Η McClain λέει αν γνώριζε ότι τα αγόρια κακοποιούν την Pauline, θα τους είχε σταματήσει. Αλλά η Pauline λέει ότι είχε μιλήσει στη McClain για προηγούμενες επιθέσεις. Μία μόλις εβδομάδα πριν από αυτή την επίθεση στην Pennsylvania, η Pauline είχε πει στη McClain ότι είχαν υπάρξει και προηγούμενες επιθέσεις, σύμφωνα με την καταγγελία της στην αστυνομία. Είχε πει ότι και τα δύο αγόρια την είχαν κακοποιήσει, και στο σπίτι τους στη Νέα Υόρκη και στο σπίτι τους στην Pennsylvania. Η McClain είπε στη μαρτυρία της ότι είχε καλέσει την αστυνομία της Νέας Υόρκης. Ως αποτέλεσμα, ο 13χρονος κρατήθηκε σε κέντρο κράτησης ανηλίκων της Νέας Υόρκης για τέσσερις ημέρες και στη συνέχεια αφέθηκε ελεύθερος και επέστρεψε στην οικογένειά του.
Αυτό συνέβη λίγες μέρες πριν τη σεξουαλική επίθεση στην Pennsylvania. Αυτή τη φορά και τα δύο αγόρια μεταφέρθηκαν σε κέντρο κράτησης ανηλίκων, στο Easton.
Η McClain και η Pauline είχαν ζήσει μαζί για περισσότερα από 20 χρόνια και ήταν σαν μητέρα και κόρη. Η Pauline είπε ότι η McClain ήταν συχνά καλή μαζί της, αλλά μερικές φορές γιόταν μοχθηρή. Μερικές φορές της φώναζε. “Με αποκαλούσε «ηλίθια» και «καθυστερημένη», λέει η Pauline.
Η McClain αρνείται ότι κακομεταχειρίστηκε ποτέ την Pauline ή ότι χρησιμοποίησε αυτές τις λέξεις.
Αλλά η Pauline λέει ότι τις ημέρες μετά τη σεξουαλική επίθεση στην Pennsylvania, υπήρξε μεγάλη ένταση στο σπίτι.
«Λόγω των αγοριών και τα λοιπά», θυμάται η Pauline, “’Δικό σου λάθος είναι, Pauline’ μου είπε”.
Η Pauline κάνει μια παύση και στη συνέχεια καθησυχάζει τον εαυτό της: “Δεν είναι δικό σου λάθος”.
Στις 22 Φεβρουαρίου, δύο μέρες μετά την επίθεση, η McClain κάλεσε τον αστυνομικό της κρατικής αστυνομίας της Pennsylvania, Shamus Kelleher, ο οποίος είχε διερευνήσει τον βιασμό. Του είπε ότι η Pauline είχε αλλάξει την ιστορία της και ότι τώρα έλεγε ότι οι σεξουαλικές πράξεις ήταν συναινετικές και ότι “της είχε αρέσει”.
Αλλά όταν ο Kelleher ζήτησε να μιλήσει με την Pauline, ο McClain αρνήθηκε να αφήσει την Pauline να μιλήσει. Στην καταγγελία του ο Kelleher σημείωσε πως ο ισχυρισμός ότι η Pauline είχε συμφωνήσει στο σεξ με τα αγόρια είχε γίνει “αποκλειστικά” από τη McClain “και ουδόλως επαληθεύτηκε από το θύμα, ακόμη και μετά από αίτημα του ίδιου του αστυνομικού”.
Ο Kelleher είχε ήδη σχηματίσει μια εντύπωση σε σχέση με την Pauline. Είχε πάρει την κατάθεσή της δύο μέρες νωρίτερα, τότε που εκείνη ήταν “εμφανώς αναστατωμένη και έκλαιγε” καθώς μιλούσε για την επίθεση, όπως αναφέρει ο αστυνομικός. Η Pauline του είχε πει ότι δεν ήθελε ξαναδεί ποτέ τα δύο αγόρια.
Και ύστερα, την 1η Μαρτίου, το βράδυ πριν εμφανιστούν τα αγόρια στο δικαστήριο ανηλίκων, η McClain πήρε την Pauline – το θύμα βιασμού – στο γραφείο του δημόσιου συνήγορου υπεράσπισης, ο οποίος εκπροσωπούσε ένα από τα αγόρια – ως ύποπτο για βιασμό. Η McClain είπε στον δικηγόρο, William Watkins, ότι οι σεξουαλικές πράξεις ήταν συναινετικές. Εκείνος την σταμάτησε. Εάν αυτό ήταν αλήθεια, τότε η Pauline ίσως να ήταν ένοχη για διάπραξη εγκλήματος ενάντια στα δύο αγόρια.
Την επόμενη μέρα, στο Δικαστικό Μέγαρο του Monroe County, η είδηση ότι η McClain είχε πάει την Pauline στο γραφείο του δημόσιου συνήγορου υπεράσπισης έφτασε ως τον δικαστή. Ο δικηγόρος της κομητείας Monroe County, η αστυνομία και ένας εργαζόμενος των Υπηρεσιών Προστασίας Ενηλίκων προσπάθησαν να μιλήσουν με την Pauline για να δουν αν είχε αλλάξει την ιστορία της. Αλλά κάθε φορά που κάποιος πλησίαζε την Pauline, είτε η McClain είτε ο σύζυγός της, Kinard McClain, “παρεμπόδιζαν σωματικά κάθε πιθανή επικοινωνία με το θύμα”, σύμφωνα με την αστυνομική ποινική καταγγελία κατά της McClain.
Η Pauline, γράφει ο Kelleher σε καταγγελία του, “ήταν εμφανώς αναστατωμένη και ανήσυχη κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας και σε πολλές περιπτώσεις δήλωσε ότι δεν θέλει να πάει κανένας στη φυλακή”.
Αλλά δεν άλλαξε την ιστορία της, ότι είχε βιαστεί.
Τότε η McClain αποκάλυψε ότι είχε αυτές τις συνομιλίες καταγεγραμμένες στο τηλέφωνο της.
Η McClain έπαιξε μία από τις ηχογραφήσεις. Ο Kelleher έγραψε στην καταγγελία του ότι αντί να ακούσει – όπως ισχυριζόταν η McClain – ότι η Pauline απέσυρε την ιστορία της, άκουσε «μια έντονη συζήτηση σχετικά με τις σεξουαλικές επιθέσεις».
Η αστυνομία διέταξε τη McClain να καταθέσει το κινητό της με τις ηχογραφήσεις ως πιθανές αποδείξεις. Αλλά εκείνη αρνήθηκε και έκρυψε το τηλέφωνο Samsung Galaxy μέσα στο πουκάμισό της.
Η Syzane Arifaj, πρώην δημόσια συνήγορος ανηλίκων, είχε εργαστεί και στο παρελθόν με πελάτες με αναπηρία. Όταν συναντήθηκε για πρώτη φορά με την Pauline, αυτό που της έκανε εντύπωση ήταν ότι η Pauline ήταν “συνεπής”. Η ιστορία της για το πώς τα δύο αγόρια της βίασαν δεν άλλαξε. Αυτό ήταν σημαντικό, λέει η Arifaj, επειδή “πολλοί άνθρωποι με νοητική αναπηρία είναι πολύ ελαστικοί, οπότε αν τους πει κανείς απλά ότι αυτό συνέβη και αυτό δεν συνέβη, είναι επιρρεπείς στο να οικειοποιηθούν αυτό που προτείνεται από τους άλλους”.
Ωστόσο, η Pauline ήταν διχασμένη, καθώς αντιμετώπιζε έντονες πιέσεις από τη McClain, στην οποία βασιζόταν για πολύ καιρό.
“Η Pauline δεν ήθελε να αναστατώσει κανέναν”, λέει η Arifaj. “Από την αρχή, η πρόθεσή της ήταν, να μη θυμώσει κανείς μαζί της”.
Είχε μάθει να επιβιώνει ευχαριστώντας τους ανθρώπους από τους οποίους εξαρτιόταν για βοήθεια. Και όταν άκουσε ότι είχε βάλει τους ανθρώπους με τους οποίους ζούσε σε μπελάδες με το νόμο, η Pauline είπε ότι δεν θέλει να πάει κανείς στη φυλακή.
Η δυσκολία στη δίωξη
Η Arifaj λέει ότι για τα άτομα με νοητική αναπηρία είναι δύσκολο να αναζητήσουν δικαιοσύνη.
«Δεν ενεργούν ανεξάρτητα, κι έτσι αν κάποιος που τους φροντίζει δεν τους υποστηρίζει, αυτό κάνει την κατάσταση πολύ δύσκολη, επειδή οι ίδιοι δεν είναι σε θέση να φροντίσουν τον εαυτό τους», εξηγεί. “Η κ. McClain την φροντίζει την Pauline. Αυτό είναι το μόνο που ήξερε εκείνη.”
Πολλοί εισαγγελείς εμφανίζουν εδώ και δεκαετίες απροθυμία σε σχέση με το να αναλάβουν υποθέσεις βιασμού εναντίον ατόμων με νοητική αναπηρία. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι ένα άτομο με νοητική αναπηρία μπορεί να δυσκολεύεται να θυμηθεί λεπτομέρειες από ένα έγκλημα ή να αφηγηθεί με συνέπεια τα γεγονότα. Και συχνά δυσκολεύεται να ανακαλέσει τη χρονική αλληλουχία των γεγονότων- πότε συνέβη κάτι ή με ποια σειρά.
Αυτό δυσκόλεψε τη δίωξη του εγκλήματος κατά της Pauline. Δεν ήταν σίγουρη για τις ημερομηνίες των διαφορετικών περιστατικών στα οποία είχε δεχθεί επίθεση ούτε για το ποιες επιθέσεις είχαν συμβεί στο σπίτι της οικογένειας στη Νέα Υόρκη και ποιες στο σπίτι της Pennsylvania. Και το έβρισκε μόνο η Pauline μπερδεμένο, τo έβρισκαν και οι εισαγγελείς.
Αυτό που βοήθησε τους εισαγγελείς στην Pennsylvania, λέει η Arifaj, ήταν το ότι τα αγόρια είχαν ομολογήσει την ενοχή τους στους αστυνομικούς ανακριτές εκείνο το βράδυ.
Σύμφωνα με τα αρχεία του δικαστηρίου, τα δύο αγόρια κατηγορήθηκαν για βιασμό, ακούσια παρεκκλίνουσα σεξουαλική επαφή και άλλα σεξουαλικά εγκλήματα.
Πέραν αυτού, η McClain έγινε και εναγόμενος. Κατηγορήθηκε με έξι κακουργήματα – συμπεριλαμβανομένου του εκφοβισμού μάρτυρα και της παρεμβολής σε έρευνα – και δύο πλημμελήματα. Οι εισαγγελείς τελικά απέρριψαν τις κατηγορίες για κακούργημα.
Τον περασμένο Ιούνιο, η McClain παραδέχτηκε την ενοχή της για τις πλημμελείς κατηγορίες για την παροχή ψευδών πληροφοριών στην αστυνομία, με πρόθεση να εμπλέξει κάποιον. Της επιβλήθηκε πρόστιμο ύψους 15.000 δολαρίων και η ίδια τέθηκε σε δικαστική επιτήρηση για δύο χρόνια.
Το 2016, οι δυο νεαροί κρίνονται ένοχοι και αποστέλλονται σε κρατικό κέντρο θεραπείας, σύμφωνα με τους δικηγόρους που εμπλέκονται στην υπόθεση και με τον νέο κηδεμόνα της Pauline στην Pennsylvania.
H McClain εξακολουθεί να αμφισβητεί τις κατηγορίες εναντίον της. Σημειώνει ότι εκείνη κάλεσε την αστυνομία τη νύχτα που επιτέθηκαν στην Pauline και υποστηρίζει ότι όταν άλλαξε την αφήγησή της στις αρχές – λέγοντας ότι δεν επρόκειτο για βιασμό αλλά για συναινετικό σεξ – η αστυνομία και οι εισαγγελείς αρνήθηκαν να την πιστέψουν, γιατί νόμιζαν ότι φοβόταν να μη χάσει τα επιδόματα αναπηρίας της Pauline. Η κοινωνική ασφάλιση έστελνε την επιταγή της Pauline στη McClain, ως εκπρόσωπό της, σύμφωνα με την καταγγελία της αστυνομίας.
“Αν φοβόμουν ότι θα χάσω το επίδομα, τότε δεν έπρεπε να σηκώσω αυτό το τηλέφωνο ούτε να πω τίποτα σε κανέναν”, λέει η McClain.
Λέει ότι παραδέχτηκε την ενοχή της επειδή φοβόταν τους εισαγγελείς. «Ένιωσα ότι αυτοί οι άνθρωποι έρχονταν να καταστρέψουν τη ζωή μου».
Η McClain λέει ότι αγαπά την Pauline και ότι θέλει να επιστρέψει στο σπίτι της στο Brooklyn.
Μια νέα ζωή
Όταν η Pauline βιάστηκε στην Pennsylvania η ζωή της ήρθε τα πάνω κάτω. Ξαφνικά, έχασε τη ρούτινα που είχε προσπαθήσει τόσο σκληρά να εδραιώσει στο Brooklyn.
Η McClain, για πάνω από 20 χρόνια, βοηθούσε την Pauline να προχωρήσει στη ζωή. Στην Pennsylvania, η Pauline θα έπρεπε να βάλει μπρος μια νέα ζωή για τον εαυτό της.
Μετάφραση: Αναστασία Νικολίτσα | Χοροθεραπεύτρια – Σωματοκεντρική Ψυχοθεραπεύτρια – Eπόπτρια – Συγγραφέας
Επιμέλεια – σύνοψη: Στέλλα Κάσδαγλη | Συγγραφέας – Μεταφράστρια – Εμψυχώτρια γυναικών και εφήβων
Φωτογραφίες: Michelle Gustafson for NPR
