Έπρεπε ο Ρίντλεϊ Σκοτ να αντικαταστήσει τον Κέβιν Σπέισι λόγω των πολλών σεξουαλικών του παραβιάσεων; Νομίζω πως ναι.

Έπρεπε o υπουργός Εθνικής Άμυνας της Βρετανίας να παραιτηθεί επειδή το 2012 άγγιξε το γόνατο μιας δημοσιογράφου; Νομίζω πως όχι.

Έπρεπε να απολυθούν γύρω στα 20 στελέχη της Uber μετά από τις καταγγελίες πρώην υπαλλήλου για περιστατικά παρενόχλησης (μεταξύ άλλων); Νομίζω πως ναι.

Έπρεπε να σταματήσει το House of Cards; Νομίζω πως ναι, αλλά για λόγους που δεν έχουν να κάνουν με τη σεξουαλική συμπεριφορά του πρωταγωνιστή του.

Πρέπει να μπει στο ράφι η ταινία του Λούι Σικέι, που απ’ ό,τι φαίνεται αυνανιζόταν μπροστά σε όποια γυναίκα δεν του έγδερνε το πρόσωπο με τα νύχια της όταν της το ζητούσε; Νομίζω πως όχι, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα άντεχα και να τη δω μέσα στους επόμενους μήνες.

Όμως αυτή είναι η δική μου άποψη. Η οποία δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία, απλώς την καταθέτω εδώ επειδή τις τελευταίες εβδομάδες, ως γυναίκα που διατυπώνει δημόσια γνώμες περί ισότητας, έχω βρεθεί περισσότερες φορές απ’ ό,τι θα περίμενα να πρέπει να υπερασπιστώ ή να καταδικάσω τις αποφάσεις του κάθε HR director που τραβάει αυτή τη στιγμή τα μαλλιά του στο Χόλιγουντ, τη Σίλικον Βάλει και, πλέον, παντού -κυρίως απέναντι σε άντρες που αισθάνονται ότι το πράγμα έχει αρχίσει να γίνεται οργουελικό και ότι απειλείται πια η ελευθερία του λόγου, ο αυθορμητισμός και η υγιής μας σεξουαλικότητα. (Σας συμβαίνει κι εσάς; Πείτε.)

Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ξαφνικά αυτοί οι καλλιτέχνες/δημοσιογράφοι/πολιτικοί (και πολλοί άλλοι) βρέθηκαν αντιμέτωποι με το ότι οι πράξεις τους πρόσβαλαν, άμεσα ή έμμεσα, ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, το οποίο δε θέλει πια να καταναλώσει τα προϊόντα τους ή, να συνεργαστεί μαζί τους. Πιθανότατα οι παραγωγοί του Ρίντλεϊ Σκοτ έκαναν την έρευνά τους και είδαν ότι το 50% των γυναικών ξερωγώ δε θα πάταγαν να δούνε την ταινία ακόμα κι αν τις πλήρωναν σε μπιτκόιν και η Τερίζα Μέι στη Βρετανία ανακάλυψε ότι η αποδοχή της θα έπεφτε στα τάρταρα αν δεν αποσυνδεόταν από τον Μάικλ Φάλον. Το αν εμείς προσωπικά ανήκουμε στο 60% ή αν θα καταψηφίζαμε έναν βουλευτή/υπουργό που δεν κάνει τον κόπο να ελέγξει τα χέρια του δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι στο σημερινό διεθνές κλίμα, όπου η ισότητα δείχνει να αποκτά, τουλάχιστον, ευτυχώς, τα 15 λεπτά δημοσιότητάς της, οι άντρες που (κάποτε; τώρα;) εκμεταλλεύτηκαν τη θέση εξουσίας τους για να παραβιάσουν τα όρια άλλων ανθρώπων, αντιμετωπίζουν τις ευθύνες τους και τις συνέπειες της συμπεριφοράς τους.

Κι ότι εμείς ως κοινωνία παραμένουμε πολύ κακοί στο να φέρνουμε τους άντρες αντιμέτωπους με τις ευθύνες τους και τις συνέπειες της συμπεριφοράς τους.

Αν όλοι αυτοί οι κατηγορούμενοι ήταν γυναίκες που είχαν εκμεταλλευτεί σεξουαλικά πιο αδύναμους ανθρώπους από εκείνες, δε θα είχαμε σπαταλήσει τόσο σάλιο για να αποφασίσουμε μήπως η “τιμωρία” τους είναι πολύ σκληρη και μήπως οδεύουμε ολοταχώς προς ένα νέο μακαρθισμό: θα τις είχαμε λιντσάρει με συνοπτικές διαδικασίες.

Όμως τους άντρες τους αντιμετωπίζουμε πάντα σαν παιδιά.

Που πολύ συχνά μεγαλώνουν με την πεποίθηση ότι ο κόσμος είναι δικός τους κι όταν χρειάζεται να παραβιάσουν τα όρια κάποιου για να τον αποκτήσουν, δεν παίρνουν καν χαμπάρι ότι το κάνουν.

Που τους συγχωρείται να φωνάζουν και να γκρεμίζουν το σπίτι όταν είναι 4 χρονών, επειδή “αγόρια είναι”.

Που τους συγχωρείται να χτυπάνε τους συμμαθητές τους όταν είναι 8 ή να αποκαλούν τσούλα αυτήν που τους παράτησε όταν είναι 16, επειδή “αγόρια είναι”.

Που θεωρούμε αυτονόητο στο σεξ να χρειάζονται το “όχι” μιας γυναίκας επικυρωμένο από το ΚΕΠ, επειδή “άντρες είναι” και δεν μπορούν να αναγνωρίσουν ή να ερμηνεύσουν τα συναισθήματα των ανθρώπων που έχουν απέναντί τους (όπως ας πούμε το ότι αποκλείεται να συγκατατίθεται στο σεξ μια γυναίκα η οποία βρίσκεται κοκαλωμένη και ξερή σα σανίδα από κάτω τους και κοιτάζει με απλανές βλέμμα το κενό -ή με μίσος τους ίδιους).

Που τους παίρνουμε τα μωρά από τα χέρια για να μην τα βάλουν κατά λάθος στο πλυντήριο, και τους συγχαίρουμε με δάκρυα στα μάτια όταν περνάνε δύο ώρες μαζί τους χωρίς να τα βάλουν επίτηδες εκεί.

Που γράφουμε και διαβάζουμε στα περιοδικά και στα σάιτς μεθόδους για να τους “καταφέρουμε” να κάνουν αυτό που θέλουμε, οι οποίες περιλαμβάνουν υπερβολικά μεγάλες δόσεις διπλωματίας και επιβράβευσης και θυμίζουν τρομαχτικά πολύ οδηγούς ανατροφής νηπίων.

Που θεωρούμε αναμενόμενο να ξεχνάνε ότι, λόγω βιολογίας, είναι ελάχιστα τα σεξουαλικά πράγματα που μπορεί να τους κάνει μία γυναίκα χωρίς εκείνοι να θέλουν. Και ότι κάτι τέτοια πράγματα τα θεωρούν κίνκι μόνο επειδή η πιθανότητα να τους συμβούν (για λόγους τόσο κοινωνικούς όσο και βιολογικούς) είναι μηδαμινή.

Που θεωρούμε εύλογα απίθανο το να σκεφτούν ότι, αν σε κάθε δουλειά που πήγαιναν, τους έβαζε χέρι κάποια, από ένα σημείο και μετά αυτό θα έπαυε να είναι κινκι, ειδικά αν ήξεραν ότι εκείνη θα μπορούσε, αν ήθελε, να προχωρήσει. Ενώ δεν μπορεί. Σε αντίθεση με έναν άντρα, που μπορεί, γεγονός που αλλάζει εντελώς τον τρόπο που αντιμετωπίζει μια γυναίκα τον εαυτό της και τον κόσμο.

Που το λέμε και μεταξύ μας “οι άντρες είναι μεγάλα παιδιά”, το λέμε στις κόρες μας “άντρες είναι, μη δίνεις σημασία” και κουνάμε το κεφάλι και πλένουμε τα πιάτα γιατί άντρες είναι, δεν τα προσέχουν αυτά, δεν καταλαβαίνουν, και αργούμε πάρα πολύ να τους αφήσουμε να μεγαλώσουν και να σκεφτούν αυτά που δεν τους ζήτησε κανείς ως τώρα να σκεφτούν και να καταλάβουν αυτά που πρέπει, τουλάχιστον τώρα, να καταλάβουν και να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των πράξεών τους, όπως τις ορίζει η κοινωνία μέσα στην οποία ζουν.