Θα σας πω μια ιστορία. Μείνετε μαζί μου ως το τέλος, παρακαλώ.
Η Wrangler, μεγάλη εταιρεία με τζιν, Lee και τα λοιπά, ποτέ δε μου χώρεσαν αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, αποφάσισε να κάνει μια διεθνή καμπάνια, ποντάροντας στο κοινό με φεμινιστικές τάσεις και χρησιμοποιώντας το μόττο/hashtag “More than a bum” (#morethanabum). Έφτιαξε κι ένα βίντεο, στο οποίο πρωταγωνιστούν μία μουσικός, μία επαγγελματίας βολεϊμπολίστρια, μία χορεύτρια/χορογράφος και μία transgender ακτιβίστρια, που μιλάνε για το ότι οι γυναίκες πολλά παραπάνω από τη σεξουαλικότητα και το σώμα τους.
Η καμπάνια αυτή, παρότι καλοπροαίρετη και, κατά τη γνώμη μου, μια χαρά στοχευμένη, συνάντησε αντιδράσεις στο εξωτερικό, όπου κάποιοι/ες ένιωσαν ότι εστιάζει στο αντίθετο κόνσεπτ απ’ αυτό που θεωρητικά υποστηρίζει: την είπανε σεξιστική, και αντιφεμινιστική, κάτι που, κατά τη γνώμη μου πάλι, δεν πολυστέκει.
Η Wrangler απάντησε πως όχι, αυτό που ήθελε ήταν να δημιουργήσει ένα μομέντουμ ενάντια στα στερεότυπα στα οποία εγκλωβίζονται οι γυναίκες και το θέμα σταμάτησε εκεί.
Λίγο αργότερα, έφτασε η καμπάνια και στην Ελλάδα.
Και μέσα στη διαδικασία του localisation, της προσαρμογής της ας πούμε στο εδώ κοινό, εμπλουτίστηκε: απέκτησε ένα ερωτηματικό.
Δεν είναι σίγουρο, σαν να λέμε. Δεν είμαστε φεμινιστές εδώ. Να το δούμε. Υπάρχουν γυναίκες που είναι κάτι περισσότερο από τα οπίσθιά τους και άλλες που δεν είναι. Να τις ρωτήσουμε. Εσύ είσαι; Προφανώς, μπορείς να απαντήσεις και όχι. Πες.
Έχω μείνει άναυδη. Ξανά.
Τι συμβαίνει με τις προσαρμογές ξένων διαφημιστικών εκστρατειών στην Ελλάδα; Γιατί μας είναι τόσο δύσκολο να διακρίνουμε τις αποχρώσεις και το στόχο και τόσο εύκολο να πάρουμε μία προσεκτικά σχεδιασμένη στρατηγική και να την κακοποιήσουμε, χωρίς να συνειδητοποιούμε πόσο ρατσιστική, σεξιστική ή απλώς χοντροκομμένη την κάνουμε; Και γιατί αυτό μας φαίνεται αισθητικά και ηθικά ανεκτό κι αναμενόμενο; “Έλα μωρέ”, ένα πράγμα;
