Με το που τελείωσα, πριν από κανένα μήνα, τη μετάφραση του Αναζητώντας την Όντρεϊ (κυκλοφορεί πολύ σύντομα από τις εκδόσεις Πατάκη), με έπιασα να θέλω με τρέλα να καθίσω απέναντι από τη συγγραφέα του, τη Σόφι Κινσέλλα, με έναν καφέ, ένα τσάι, ένα Ράμικαμπ ανάμεσά μας, κάτι, και… αυτό. Να τα πούμε. Δεν είχα διαβάσει κανένα από τα προηγούμενα βιβλία της, ήξερα ελάχιστα πράγματα για κείνη, αλλά για κάποιο λόγο είχα πειστεί ότι, ως γραφιάς, διαθέτει μια συναισθηματική ευφυία που είχα πάρα πάρα πολύ καιρό να διακρίνω σε άνθρωπο. Δεν κατάφερα να πάω στο Λονδίνο για να της πάρω τη συνέντευξη που ήθελα από κοντά, βολεύτηκα όμως προς το παρόν με μια σύντομη διαδικτυακή κουβέντα, η οποία πήγε κάπως έτσι. Και επιφυλάσσομαι.
Τι σε έσπρωξε να γράψεις ένα εφηβικό βιβλίο, μετά από τόσα χρόνια που γράφεις μόνο για ενηλίκους;
Στην πραγματικότητα δεν ήταν πρόθεσή μου να γράψω ένα εφηβικό βιβλίο! Είχα στο νου μου μια ηρωίδα και την οικογένειά της και η ιστορία της εξελίχθηκε σε ένα εφηβικό βιβλίο. Ανέκαθεν έγραφα για τα πράγματα που βλέπω γύρω μου και πρόσφατα έτυχε να δω πολλά νέα παιδιά και τις οικογένειές τους να προσπαθούν να διαχειριστούν τα άγχη της σύγχρονης καθημερινότητας. Αυτά είναι θέματα με τα οποία μπορούν να ταυτιστούν και έφηβοι και ενήλικες. Εννοείται ότι το Αναζητώντας την Όντρεϊ είναι ένα εφηβικό βιβλίο, όμως νομίζω ότι αγγίζει και τους ενηλίκους.
Πώς προέκυψε η ιστορία της Όντρεϊ και ποιο κομμάτι της σου άρεσε πιο πολύ όταν το έγραφες;
Νομίζω ότι το μεγαλύτερο κομμάτι της ιστορίας το εμπνεύστηκα από προβλήματα που έβλεπα γύρω μου –εφήβους με αγχώδεις διαταραχές, περιστατικά μπούλινγκ και όλες αυτές τις προσδοκίες και την πίεση που βιώνουν σήμερα τα παιδιά- από την κοινωνία, τους φίλους, τις οικογένειές τους, μέσα από τα σόσιαλ μίντια. Αυτά σκεφτόμουν όταν γεννήθηκ στο μυαλό μου η Όντρεϊ και η οικογένειά της. Η ιστορία όμως είναι και αστεία, αισιόδοξη. Η αγαπημένη μου σκηνή ήταν αυτή με τα ραβασάκια. Είναι πολύ ρομαντικά τα ραβασάκια και έχουν εκλείψει σχεδόν σήμερα!
Εσύ τι διάβαζες ως έφηβη;
Πάντα μου άρεσαν τα βιβλία με το στοιχείο της κωμωδίας μέσα. Δε θυμάμαι πότε διάβασα πρώτη φορά το Έμμα, της Τζέιν Όστιν, αλλά το ερωτεύτηκα αμέσως για την αστεία αφήγηση και τις απέλπιδες προσπάθειες που έκανε η ηρωίδα ως προξενήτρα. Τα βιβλία που μ’ αρέσουν τα διαβάζω ξανά και ξανά, οπότε διάβαζα συνεχώς την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων και τα βιβλία της Τζούντι Μπλουμ –και βέβαια τρελαινόμουν για την Τζίλι Κούπερ και το φανταστικό κόσμο που έφτιαξε γύρω από τον Ρούπερτ Κάμπελ-Μπλακ!
Τι είναι αυτό που θεωρείς ότι λείπει στους εφήβους σήμερα; Τι θα ‘λεγες ότι χρειάζονται περισσότερο από οτιδήποτε;
Νομίζω πως όλοι, έφηβοι και ενήλικες, υποφέρουμε από τις αυξημένες πιέσεις που μας ασκούνται από μικρή ηλικία και δυσκολευόμαστε να βρούμε χρόνο για να ξεφύγουμε. Είναι πολύ εύκολο να πειστεί κανείς ότι μόνο η δουλειά έχει σημασία ή να προβάλλει μια δήθεν τέλεια ζωή στα σόσιαλ μίντια. Το δύσκολο, για όλους, είναι να χαλαρώσουμε.
Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετώπισες εσύ ως έφηβη και τι ήταν αυτό που σε βοήθησε να τις ξεπεράσεις;
Μια από τις μεγαλύτερες δυσκολίες μου ήταν αυτή που με βασανίζει ακόμα και σήμερα: αναλάμβανα πάρα πολλά πράγματα, με αποτέλεσμα να πνίγομαι και να εξαντλούμαι. Πάντα προσπαθούσα να χωρέσω όλο και περισσότερα πράγματα μέσα στη μέρα και να μην απογοητεύσω τους άλλους, ώσπου στο τέλος αναγκαζόμουν να μείνω στο κρεβάτι για δυο μέρες. Ακόμα το δουλεύω αυτό!
Έχω την αίσθηση ότι, γράφοντας ένα εφηβικό μυθιστόρημα, στο οποίο συνδύασες και την αμεσότητα του στιλ και το χιούμορ σου αλλά και ένα είδος “μηνύματος” προς τα παιδιά, κατάφερες να δημιουργήσεις κάτι πραγματικά ξεχωριστό. Εσύ το ένιωσες καθόλου αυτό; Θα ήθελες να γράψεις κι άλλα βιβλία για εφήβους;
Και για μένα είναι ξεχωριστό αυτό το βιβλίο και σ’ ευχαριστώ. Μ’ αρέσει όταν οι αναγνώστες μου λένε ότι γελάνε δυνατά διαβάζοντας τα βιβλία μου. Αλλά θέλω και να δίνω ένα κάποιο βάρος στην κωμωδία και να μιλάω για θέματα με τα οποία μπορούν οι αναγνώστες μου να ταυτιστούν. Μακάρι να μπορέσουν να καταλάβουν ότι τέτοιες δυσκολίες θα υπάρχουν πάντα και ότι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να βάζουμε τα δυνατά μας. Και μου άρεσε πολύ που προσπάθησα να το κάνω αυτό με το Αναζητώντας την Όντρεϊ –οπότε, ποιος ξέρει, μπορεί να γράψω κι άλλα!
Τι συμβουλή θα έδινες στους έλληνες εφήβους, που μεγαλώνουν μέσα σε ένα κλίμα μεγάλης ανασφάλειας και που κινδυνεύουν να πειστούν ότι η γενιά τους αδικήθηκε πραγματικά από την ιστορική συγκυρία;
«Μη χάνετε την ελπίδα σας! Εσείς είστε η νέα γενιά με τις νέες ιδέες και μπορείτε να αλλάξετε τα πράγματα προς το καλύτερο. Μείνετε ενωμένοι και υποστηρίξτε ο ένας τον άλλο –έχετε μεγάλη δύναμη μέσα σας, όσες κι αν είναι οι προκλήσεις και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζετε. Καλή τύχη!»
Η συνέντευξη στα αγγλικά εδώ.
