Δεν είμαι αυτό που θα ‘λεγε κανείς πράος, καλόβολος και πρόσχαρος άνθρωπος, έτσι;
Γκρινιάζω για το πρωινό ξύπνημα, σιχαίνομαι το καθάρισμα του σπιτιού, είμαι ανυπόφορη όταν πρέπει να κάνω δουλειά που δε μου αρέσει, θυμώνω με δικούς μου και όχι δικούς μου ανθρώπους που δε μου συμπεριφέρονται όπως θα ήθελα, γίνομαι μονόχνωτη πιο συχνά απ’ ό,τι θα ήθελα, γκρινιάζω για τον ΟΑΕΕ, την εφορία, τα λεφτά, τον πονόδοντο. Και δεν είμαι καθόλου της άποψης πως επειδή υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν πάρα πολύ θα πρέπει να είμαστε μονίμως ζεν και όλα λάμπουν -καθένας έχει δικαίωμα στα προβλήματά του, για όνομα.
Ωστόσο σήμερα, πρώτη μέρα στην Αθήνα μετά από το ταξίδι μου στην Κω, καθάρισα μέχρι και τα πατζούρια με ευγνωμοσύνη που έχω και αυτά και το σπίτι μου.
Ξύπνησα στις 6.30 με χαρά που το παιδί μου μπορεί να πάει σχολείο.
Θύμωσα με δικούς μου ανθρώπους με την επίγνωση ότι είναι ζωντανοί και γι’ αυτό έχω την πολυτέλεια να επηρεάζομαι από τη συμπεριφορά τους.
Θύμωσα με όχι δικούς μου ανθρώπους, με την επίγνωση ότι μπορώ να τους εκφράσω τη δυσαρέσκειά μου ως ίση προς ίσο, όχι σαν κάποια που είναι αναγκασμένη να ζητάει ή να δέχεται την ελεημοσύνη τους.
Γκρίνιαξα για την εφορία, ευγνώμων που μπορώ να συνδιαλλαγώ μαζί της σε μία γλώσσα που γνωρίζω.
Έκανα δουλειά που δε μου αρέσει, ευτυχισμένη που έχω τη δυνατότητα να είμαι παραγωγική και χρήσιμη.
Πήρα ένα ντεπόν με ευγνωμοσύνη που το έχω.
Αυτά.
Αύριο θ’ αρχίσω να σας γράφω με περισσότερα (και πιο προβληματισμένα) λόγια τις σκέψεις μου απ’ αυτό το ταξίδι.