Όπως κάθε καλός δάσκαλος, ο Νίκος μου εξήγησε τι έφταιγε για το ότι πονούσα τρεις μέρες μετά από την πρώτη απόπειρα να τρέξω με τον καινούριο μου τρόπο:
Αφενός, το είχα παρακάνει.
Δώδεκα χιλιόμετρα είναι πολλά, όταν αρχίζεις να δουλεύεις διαφορετικούς μυς, διαφορετικά. Αυτή τη στιγμή μπορώ να τρέξω άνετα 3 και, με μικρή προσπάθεια, 8. Κι αυτός, φυσικά, είναι μια χαρά αριθμός για μια off-season περίοδο όπως αυτή -που όμως σύντομα θα γίνει in-season για όσους σκοπεύουν να τρέξουν στο Μαραθώνιο της Αθήνας. Οπότε; Πώς τρέχεις όταν πρέπει να προπονηθείς αλλά δεν έχεις εξοικειωθεί ακόμα με την καινούρια μέθοδο και δε σου πάει και ακριβώς να τρέχεις με την παλιά;
Η γενική συμβουλή είναι πως κάνεις α) μία (πολύ μικρή) προπόνηση την εβδομάδα χωρίς παπούτσια, ώστε να μαθαίνουν και να συνηθίζουν σωστά τα πόδια σου τις καινούριες κινήσεις, β) όσες μικρές ή/και μεσαίες μπορείς, εφαρμόζοντας τα όσα έμαθες και γ) τις μεγάλες τρέχοντας όπως παλιά, με την προοπτική ότι σιγά-σιγά το σώμα θα υιοθετήσει αυτόματα το νέο τρόπο κίνησης που έχεις αρχίσει να του μαθαίνεις.
Σ’ ακούω τι λες, θέλει χρόνο, αλλά μετά από ένα μήνα προπόνησης, τα πράγματα δείχνουν ήδη καλύτερα εδώ.
Για αρχή, η ταχύτητά μου βρίσκει σιγά-σιγά τον παλιό, κάπως συμπαθητικό εαυτό της -όχι ότι πλησιάζει στα προηγούμενα επίπεδα, αλλά δείχνει ότι έχει βάλει πλώρη για κάπου. Σύμφωνα με τους δημιουργούς του Enhance Running, η συγκεκριμένη μέθοδο μπορεί να σε κάνει και πιο γρήγορο, μαθαίνοντάς σου να μη σπαταλάς ενέργεια σε μη αποδοτικές κινήσεις, αλλά να τη διοχετεύεις στο να βελτιώσεις τις επιδόσεις σου.
Αυτό που έκανε για μένα τεράστια διαφορά στο να σταματήσω, ουσιαστικά, να τρέχω επιτόπου, ήταν η οδηγία του Νίκου να τρέξω νιώθοντας ότι κάποιος με τραβάει με ένα σκοινί από την κοιλιά. Αυτό γίνεται περισσότερο με τη σκέψη: δεν σπρώχνεις, δηλαδή, την κοιλιά προς τα μπρος σπάζοντας τη μέση, τρέχεις όμως με αυτή την αίσθηση, που σε κάνει να γέρνεις ανεπαίσθητα ολόκληρος προς τα μπρος, από τους αστραγάλους. Και είναι απίστευτο πόσο πιο γρήγορα πας για όση ώρα (μερικά δευτερόλεπτα για μένα προς τον παρόν) καταφέρεις να διατηρήσεις αυτή τη στάση.
Η οποία έχει να κάνει και με το πού και πώς πατάει το πόδι σου γενικότερα (άρα και το αν, πού και πόσο θα πονάς την επόμενη μέρα). Εξηγούμαι: ο λόγος που ένιωθα τις γάμπες μου βαριές σαν πέτρες την προηγούμενη εβδομάδα δεν ήταν ότι έτρεχα στις μύτες, όπως είχα φοβηθεί αρχικά. Ήταν ότι φρέναρα ενστικτωδώς με το μπροστινό μέρος του πέλματος κάθε φορά που το πόδι μου πατούσε κάτω. Για να μη συμβαίνει αυτό (όπως μου εξήγησε ο Νίκος), θα πρέπει το πόδι να προσγειώνεται, με το πέλμα τελείως τελείως τελείως χαλαρό, κάτω από τον κορμό και όχι μπροστά του. Και θα πρέπει να τηρείς τη μία προπόνηση την εβδομάδα χωρίς παπούτσια, που λέγαμε πιο πάνω, γιατί μόνο αυτή μπορεί ουσιαστικά να σε βοηθήσει να καταλάβεις αν κάνεις την κίνηση σωστά: αν δεν την κάνεις, και το πέλμα σου φρενάρει έστω και λίγο, η πατούσα σου θα κάνει φουσκάλες και θα καταλάβεις -με το δύσκολο τρόπο- ότι πρέπει να διορθώσεις τη στάση.
Αυτό που κατάλαβα εγώ, τρέχοντας με παπούτσια, είναι ότι το πού θα προσγειωθεί το πόδι σου έχει να κάνει με το πού βρίσκεται εκείνη τη στιγμή το υπόλοιπο σώμα: αν ο κορμός βρίσκεται κατακόρυφα από πάνω του, είναι πολύ δύσκολο να ολοκληρώσεις σωστά τον κύκλο του ποδιού (γλουτός, γόνατο, έδαφος). Αν όμως ο κορμός έχει κλίση προς τα μπρος, τότε το πέλμα ακουμπάει κανονικά από κάτω του και δουλεύει μόνο για να σε στείλει προς τα μπρος, όχι για να φρενάρει.
Πράγμα που σημαίνει πως, ό,τι κι αν πίστευες ως τώρα, δεν τρέχουμε με τα πέλματα. Τρέχουμε με την κοιλιά (προς τα μπρος) και με τα γόνατα (προς τα πάνω). Κι αν ανησυχείς ότι αυτό φαίνεται στους απέξω γελοίο θα σου πω ότι ανησυχούσα κι εγώ -δε φαίνεται, όμως. Το τσέκαρα ασυναίσθητα χθες στο τζάμι ενός αυτοκινήτου και για πρώτη φορά διαπίστωσα πως είχα ξεχάσει, για μερικές στιγμές, ότι έτρεχα μ’ έναν εντελώς καινούριο τρόπο.
