Οι γείτονες του απέναντι μπαλκονιού γελάνε σίγουρα πολύ κάθε πρωί βλέποντάς με να κάνω με ευλαβική αφοσίωση τις ασκήσεις για τα πέλματα που μου έδωσε ο Νίκος –για να δυναμώσουν ξανά και να μπορούν να φέρουν σε πέρας τα νέα τους καθήκοντα, χωρίς πολλά μαξιλαράκια.
Στο προηγούμενο μάθημα είχα ένα breakthrough: τρέχοντας ξυπόλητη στην άσφαλτο, με τις οδηγίες του Νίκου να παίζουν σε λούπα στο κεφάλι μου («γόνατα προς τα πάνω, φτέρνες προς τα πίσω, πέλματα χαλαρά») βρήκα για δέκα βήματα τη σωστή στάση, το σωστό ρυθμό –και όλα σα να μπήκαν στη θέση τους.
Γι’ αυτό και δεν τον άκουσα όταν μου είπε ότι είναι δύσκολο να επαναλάβω την ίδια κίνηση με τα ενισχυμένα παπούτσια μου, γι’ αυτό και τον αγνόησα όταν με προειδοποίησε ότι δε θα μπορώ ακόμα να εφαρμόσω αυτά που έμαθα για τις μεγάλες αποστάσεις που είχα στο πρόγραμμα της εβδομάδας.
Το επόμενο πρωί, με το που βγήκα στο δρόμο, συνειδητοποίησα με ενθουσιασμό ότι μου ήταν σχεδόν αδύνατο, άβολο να τρέξω όπως μέχρι προχθές, ότι το σώμα μου θυμόταν (ή νόμιζε ότι θυμόταν) την αποκάλυψη της προηγούμενης μέρας, ότι ένιωθα άλλος άνθρωπος –τελοσπάντων άλλη δρομέας. Δώδεκα χιλιόμετρα αργότερα, με γάμπες βαριές και την αριστερή λαγονοκνημιαία να διαμαρτύρεται ξανά, η αυτοπεποίθησή μου είχε πάλι κατακρημνιστεί και θα βούλιαζα ξανά στην απογοήτευση του «δε θα τα καταφέρω ποτέ» αν δε θυμόμουν, σε μια γωνίτσα αυτού του απαισιόδοξου μυαλού ότι πριν λίγες μέρες, έστω για δέκα βήματα, τα είχε καταφέρει.
Όταν διδάσκω αυτή την τεχνική και ρωτάω κάποιον πώς την αισθάνεται, αν μου πει ‘Τέλεια!’ εγώ λέω ‘Γαμώτο!’. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα στην πραγματικότητα” λέει ο προπονητής Κεν Μίρκε στον Κρίστοφερ ΜακΝτούγκαλ, συγγραφέα και πρωταγωνιστή, εδώ που τα λέμε, του Born To Run. “Η αλλαγή πρέπει να σε κάνει να νιώθεις άβολα. Πρέπει να περάσεις από μία περίοδο κατά την οποία δεν είσαι πια καλός στο να τρέχεις με λάθος τρόπο αλλά ούτε και αρκετά καλός ακόμα στο να τρέχεις σωστά. Σ’ αυτή τη φάση δεν προσαρμόζονται μόνο οι δεξιότητές σου, προσαρμόζεται και ο μυικός ιστός σου. Ενεργοποιείς μυς που βρίσκονταν σε λήθαργο για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου.
Σ’ αυτό ελπίζω, Κεν.
