“Σκοπός του παιχιδιού είναι να αποκτήσουμε περισσότερες μπάλες” φώναξε η γυμνάστρια/παιδαγωγός. “Μόλις λοιπόν ακούσετε το “πάμε” θα προσπαθήσετε να κλέψετε όσες περισσότερες μπάλες μπορείτε από τους άλλους”. Άρχισα να στριφογυρίζω αμήχανα στη θέση μου, κάτι δε μου πήγαινε καλά. Το προηγούμενο παιχνίδι είχε σαν σκοπό να αδειάσουν τα παιδιά την “αυλή” τους από τα σκουπίδια-μπάλες πετάγοντάς τα στην “αυλή” της άλλης ομάδας. Κοίταξα δειλά γύρω μου να δω αν υπήρχε άλλος γονιός εκεί γύρω που να νιώθει λίγη από την ανησυχία μου για το τι διάβολο δίδασκε τώρα αυτό το μισάωρο στα πεντάχρονα έως δεκάχρονα που έβαζαν τα δυνατά τους για να κερδίσουν, μπροστά μας. 

Κι όμως, δεν είμαι μαμά υπερπροστατευτική σε θέματα διαπαιδαγώγησης και ερεθισμάτων. Πιστεύω, συνοπτικά θα σας το πω, πως ό,τι βάσεις βάλαμε ως τα 4 χρόνια τους τις βάλαμε -από κει και πέρα δουλειά μας είναι να είμαστε κάπου εκεί κοντά και να τα βοηθάμε να επεξεργάζονται τα έξω από εμάς (τους γονείς) ερεθίσματα, ώστε να μάθουν να τα κρίνουν και να τα ξεδιαλέγουν με βάση τις βασικές αρχές που έχουν ήδη διαμορφώσει.

Πιχι, να βλέπουν τα παιδιά την Πέππα το γουρουνάκι με τα αμφιλεγόμενα πρότυπα; Να βλέπουν -και να μαθαίνουν με τη βοήθειά μας να κρίνουν αν αυτό που βλέπουν είναι σωστό ή επιθυμητό. Να διαβάζουν βιβλία των οποίων δεν έχουμε εγκρίνει κάθε φορτωμένη με στερεότυπα σελίδα; Να διαβάζουν -και να τα ρωτάμε τι σκέφτονται γι’ αυτά. Να εκτίθενται σε παρωχημένες παιδαγωγικές πρακτικές γιαγιάδων/παππούδων/περαστικών/ακατάλληλων δασκάλων; Ας εκτίθενται κι ας μάθουν να διεκδικούν μέσα από αυτές την αντιμετώπιση που τους αξίζει και τους ταιριάζει.

Αλλά να παίζουν παιχνίδια που αναπαριστούν, έστω και συμβολικά, όλες τις παθογένειες που μας κάνουν να νιώθουμε δυστυχισμένοι στις γειτονιές, στις δουλειές και στη χώρα μας (αυτές που κι εμείς οι ίδιοι δεν αποφεύγουμε πάντα να διαιωνίσουμε);

Όχι, να μην τα παίζουν.

Να τραγουδάνε το “Δέκα μικρά αραπάκια” επειδή υπάρχουν ακόμα απόφοιτοι ΑΕΙ που θεωρούν ότι ένα τέτοιο τραγούδι μπορεί το σωτήριο έτος 2015 να εντάσσεται στο πρόγραμμα του νηπιαγωγείου;

Όχι, να μην το τραγουδάνε.

Να μη μας βλέπουν τα παιδιά -εμάς, δασκάλους και γονείς, τα πρότυπά τους- να δεχόμαστε ασυναίσθητα και αδιαμαρτύρητα τα σάπια απομεινάρια της νοοτροπίας που μας έφερε εδώ.

Να μη βιώνουν παίζοντας τους συμβολισμούς της βουλιμίας, της ανασφάλειας, της πλεονεξίας, της έλλειψης σεβασμού.

Να μην αναπαριστούν, με το σώμα τους και με το μυαλό τους και με τη φωνή τους, συμπεριφορές που μόνο ασχήμια μπορεί να φέρουν στις σχέσεις, στην ηρεμία τους, στον ύπνο τους, στην ακεραιότητά τους.

Να μην τους λέμε μπράβο που “νίκησαν” επειδή κατάφεραν να καθαρίσουν το σπίτι τους, βρομίζοντας το σπίτι των άλλων. Να μην ταυτίσουμε την αξία της ομάδας με το πόσα πιο πολλά κατάφερε να αποκτήσει, κλέβοντάς τα από τους άλλους.

Ας ακούνε τα παιδιά, ας διαβάζουν, ας βλέπουν την ασχήμια, αλλά ας μην την υιοθετούν.

Ας αλλάξουμε τα παιχνίδια τους και τα τραγούδια τους, τουλάχιστον, πριν από οτιδήποτε άλλο.