Ο Leo Βabauta λέει να αλλάζεις ένα πράγμα τη φορά και αυτό ακριβώς αποφάσισα να κάνω την επομένη μέρα, μετά το πρώτο μου μάθημα με τον Νίκο.
Μου είχε πει να αγοράσω ένα μετρονόμο για να συνηθίσω στον καινούριο ρυθμό, όμως σκέφτηκα πως σίγουρα θα υπήρχε κάποιο application γι’ αυτό στο κινητό. Και υπήρχαν τρία (ψάξε με metronome, running). Διάλεξα το τελευταίο, το ρύθμισα να χτυπάει στα 180 bpm και ξεκίνησα για τα 6 χιλιόμετρα της ημέρας.
Δεν ήταν για πιο πολλά.
Αυτό που συνειδητοποίησα, και που νιώθω ακόμα πιο έντονα στο πετσί μου όσο περνάνε οι μέρες, είναι πως όταν ξεκινάς να (ξανα)μαθαίνεις να τρέχεις, πρέπει να είσαι προετοιμασμένος να αποχαιρετήσεις για αρκετό καιρό την ξενοιασιά που ένιωθες ως τώρα όταν έδενες τα κορδόνια σου και έφευγες με (ή χωρίς) τα ακουστικά στα αφτιά για τη συνηθισμένη σου διαδρομή. Τέρμα αυτά που ήξερες. Δεν μπορείς ν’ αφήσεις το μυαλό σου να ξεφύγει, δεν μπορείς να χαλαρώσεις και να ξεχαστείς, δεν μπορείς να βγεις να τρέξεις για να σου περάσει ο πονοκέφαλος, γιατί το πιθανότερο είναι πως έτσι κι αλλιώς θα επιστρέψεις με πονοκέφαλο, ακόμα κι αν δεν είχες πριν.
Ξαφνικά, είναι σα να κάνεις γιόγκα χοροπηδώντας: πρέπει να παρατηρείς τον εαυτό σου, να τσεκάρεις το σώμα σου, τη στάση σου, την αναπνοή σου, να μετράς, να θυμάσαι, να σκανάρεις συνεχώς το ένα ή τα πέντε σημεία που αποφάσισες να βελτιώσεις σήμερα στο τρέξιμό σου. Πώς είναι όταν πρωτομαθαίνεις να οδηγείς; Έτσι. Μόνο που μέχρι τώρα νόμιζες πως ήσουν οδηγός ράλι και τώρα πρέπει να ξαναρχίσεις από το μηδέν.
Για κάποιο περίεργο λόγο το μπιπ μπιπ του μετρονόμου δεν είναι η χειρότερη από τις δοκιμασίες, αλλά αν δεν το αντέχεις ούτε ως σκέψη, μπορείς να κατεβάσεις απλώς κάποια από τις λίστες που κυκλοφορούν εκεί έξω, με τραγούδια που ο ρυθμός τους πλησιάζει πολύ τα 180 bpm. Θα βρεις δυο-τρεις στο Spotify (ψάξε για “180 bpm”, εμένα δε μου άρεσε καμία, αλλά γενικώς δε μου αρέσουν τα γκραν γκραν όταν τρέχω), θα βρεις μερικές -καλύτερες- κι εδώ. Πρόσεξε, όμως, γιατί με τη μουσική εύκολα ξεχνιέσαι και παρακάμπτεις το ρυθμό, ενώ αν αντέξεις για μερικές διαδρομές το μετρονόμο, σιγά σιγά τα πόδια σου θα αρχίσουν να προσαρμόζονται ενστικτωδώς στο beat.
Τελειώνοντας εκείνη την πρώτη προπόνηση, στη διάρκεια της οποίας προσπαθούσα να εφαρμόσω περιστασιακά και μια-δυο ακόμα από τις υπόλοιπες οδηγίες, πείστηκα, όπως το παθαίνω συχνά, ότι αυτά τα πράγματα δεν είναι για μένα, ότι μια τέτοια αλλαγή είναι πάνω από τις δυνάμεις και τις ικανότητές μου, ότι αποκλείεται να καταλάβω πραγματικά τι πρέπει να κάνω ή τελοσπάντων το σώμα μου αποκλείεται να προσαρμοστεί σε αυτό.
Για πρώτη φορά στα τόσα χρόνια που τρέχω, συνειδητοποίησα ότι το αριστερό μου πόδι λειτουργεί τελείως διαφορετικά από το δεξί και ότι δεν έχω ιδέα ποιο από τα δύο προγειώνεται πιο λάθος. Δυσκολευόμουν να καταλάβω αν η σπονδυλική μου στήλη ήταν ίσια ή αν έσπαγε στη μέση ή αν αυτή η επιφοίτηση που είχα, να φαντάζομαι ένα σκοινί να με τραβάει ελαφρώς διαγώνια προς τα πάνω, από το κεφάλι, είχε κάποιο, οποιοδήποτε ευεργετικό αποτέλεσμα στη στάση μου. Μόνο στις ανηφόρες ένιωθα, αναγκαστικά, την κίνησή μου να πλησιάζει σ’ αυτή την καινούρια εγγραφή του «σωστού» που είχα στο μυαλό μου, αλλά σε μια απ’ αυτές συνειδητοποίησα ότι πήγαινα πια τόσο αργά, που ήμουν σίγουρη ότι σε λίγο το RunKeeper θα άρχιζε να διαμαρτύρεται για τη φριχτή μου επίδοση –πώς θα έτρεχα μαραθώνιο όταν το τρέξιμο μου πλησίαζε πια σε ταχύτητα το κανονικό μου περπάτημα;
Κι αυτό είναι κάτι ακόμα σημαντικό που κατάλαβα σ’ εκείνη και στις επόμενες προπονήσεις: ότι ξεκίνησα τα μαθήματα την κατάλληλη στιγμή. Μερικές εβδομάδες αργότερα, θα αγχωνόμουν στα σοβαρά για τις αποστάσεις που έπρεπε να κάνω και για το ρυθμό μου, γιατί θα είχα μπει κανονικά σε διαδικασία προπόνησης για το Νοέμβριο. Τώρα είμαι ακόμα χαλαρή, έχω την πολυτέλεια να τρέχω δέκα χιλιόμετρα σε μιάμιση ώρα και να ελπίζω, μα τα δάχτυλα χεριών και ποδιών σταυρωμένα, ότι έχουν δίκιο οι δάσκαλοι και σύντομα θα επανέλθω: πιο σωστη, πιο γρήγορη, πιο ξεκούραστη, πιο αποδοτική.
Περιμένετε και θα δείτε.
