Σκεφτόμουν να βάλω ως τίτλο αυτού του ποστ “Τι είναι για μένα σήμερα φεμινισμός” -και θα το εννοούσα. Αλλά θα μπλέκαμε μετά σε μια από αυτές τις ατελείωτες συζητήσεις για το τι δουλειά έχει το λάιφ-στάιλ στα χωράφια του φεμινισμού και τόσες σπουδαίες φεμινίστριες στα χαρακώματα εσύ γι’ αυτά διάλεξες να μιλήσεις;
Αλλιώς, λοιπόν:
Να μερικές περιπτώσεις γυναικών που με κάνουν να σκέφτομαι σήμερα ότι γίνεται δουλειά, σε όλα τα πεδία -και, κυρίως, υπάρχει κόσμος, άντρες και γυναίκες, που αναγνωρίζουν και θυμίζουν σε όλους πως υπάρχει ακόμα να γίνει κι άλλη δουλειά. Γιατί αυτό είναι για μένα σήμερα ο φεμινισμός.
- Να η Emma Watson. Πού, ως Πρέσβειρα Καλής Θέλησης του ΟΗΕ για τις γυναίκες, μπήκε μπροστά από την καμπάνια #HeforShe, και μίλησε για τα αυτονόητα δικαιώματα των γυναικών (που πολλές φορές δεν είναι καθόλου αυτονόητα και που μας αφορούν όλους, ανεξαρτήτως χρωμοσωμάτων), χωρίς να πτοηθεί ούτε όταν το ίντερνετ γέμισε σεξισμό εναντίον της.
- Να η Μαλάλα. Που νόμιζε ότι είναι πολύ μικρή και αδύναμη για να ακουστεί η φωνή της κι όμως τώρα, με το Νόμπελ Ειρήνης στο χέρι, δίνει σε όλο και περισσότερα κορίτσια του κόσμου τη δυνατότητα να πάνε σχολείο. Τόσο απλό, τόσο δύσκολο.
- Να οι Nannukες. Το πρώτο ελληνικό start-up με όλο γυναίκες co-founders -οι οποίες μπήκαν με όλη τους την έμπνευση και την αποφασιστικότητα σε ένα χώρο “φτιαγμένο για ανθρώπους χωρίς οικογένεια, που είναι διαθέσιμοι συνεχώς, δεν αδιαθετούν και δεν εγκυμονούν” και βήμα-βήμα τον κάνουν και δικό τους. (Πρόσφατα με κάλεσαν να συμμετάσχω στη δική τους εκδοχή της διεθνούς καμπάνιας #MakeItHappen, για τη μεγαλύτερη αναγνώριση των επιτευγμάτων των γυναικών, την καλύτερη πρόσβασή τους σε ηγετικούς ρόλους και την ίση, ενεργή συμμετοχή σε όλους τους τομείς της ζωής τους. Είπα ναι (μαζί με άλλα πράγματα, εδώ).
- Να η Caitlin Moran. Που το βιβλίο της How to be a woman θα ‘πρεπε, νομίζω, να ‘ναι υποχρεωτικό (και ξεκαρδιστικό) ανάγνωσμα στα σχολεία (ναι, και το κεφάλαιο για το πορνό, κυρίως αυτό, ίσως, αν τα σχολεία άντεχαν, βεβαίως). Επίσης, να μερικά βιβλία ακόμα, από την Ελένη.
- Να η Chelsea Clinton. Που κάνει δουλειά πάνω στο θέμα της πρόσβασης των γυναικών σε επαγγέλματα επιστήμης και τεχνολογίας.
- Να η Patricia Arquette. Που άκουσε περισσότερη κριτική απ’ ότι “μπράβο”, για την ομιλία της στα φετινά Όσκαρ, ωστόσο το γεγονός παραμένει, ότι δε δίστασε να θέσει το πρόβλημα της άνισης αμοιβής των γυναικών στο Χόλιγουντ -έχοντας μάλιστα τιμηθεί για ένα ρόλο που λέει πολλά, πάρα πολλά, για τη θέση, τις δυνατότητες και τους περιορισμούς των γυναικών σήμερα.
I know I’ve been really blessed in my life. What I was talking about is the other 52 percent, and how it doesn’t make sense why they’re being discriminated [against] because of their gender. They’re taking the same student loans but taking years to pay it back, making half a million to a million dollars less over a lifetime. That’s money they’re not putting into Social Security, or using to pay for college or childcare. I won an Academy Award because I played a single mom, moving and moving again and trying to provide for her kids. I thought long and hard about how her life would have been better with wage equality, and if she made those extra cents on the dollar; and how if she was Latina, she’d need to make those fifty cents more, or how if she was African-American, she’d need to make those 40 cents more.
- Να η Sheryl Sandberg. Που με το Lean In ξαναξεκίνησε τη συζήτηση για το πώς οι γυναίκες αξίζει να βγουν εκεί έξω και να διεκδικήσουν τη συμμετοχή τους και τι είναι αυτό που -πρακτικά και καθημερινά- τις περιορίζει.
- Να η Bjork. Που μίλησε για το πόσο παράλογα δύσκολο είναι για τον κόσμο -εμάς- να αποδώσουμε σε μια γυναίκα δημιουργό τα εύσημα για όλη τη δουλειά της.
With the last album [Kanye West] did, he got all the best beatmakers on the planet at the time to make beats for him. A lot of the time, he wasn’t even there. Yet no one would question his authorship for a second. If whatever I’m saying to you now helps women, I’m up for saying it. For example, I did 80% of the beats on Vespertine and it took me three years to work on that album, because it was all microbeats—it was like doing a huge embroidery piece. Matmos came in the last two weeks and added percussion on top of the songs, but they didn’t do any of the main parts, and they are credited everywhere as having done the whole album. [Matmos’] Drew [Daniel] is a close friend of mine, and in every single interview he did, he corrected it. And they don’t even listen to him.
Να κι ένα φανταστικό βίντεο.
Κι άλλο ένα, γιατί η Δύση τελειώνει κοντά.
Κεντρική φωτογραφία by Boublis.
