Δεν είναι και τόσο τυχαία, είναι όμως αυτά (τρία από αυτά) που θα ήθελα να συζητήσω, από κοντά, αύριο, με την Αθηνά Κακούρη, στην εκδήλωση του Free Thinking Zone, για το σύνολο του έργου της.
Οικονομικά ολόκληρη η χώρα κλυδωνιζόταν.
Ο Τρικούπης είχε επανεκλεγεί θριαμβευτικά το Μάιο και αμέσως εφήρμοσε πρόγραμμα αυστηρότατων οικονομιών. Έπρεπε να πληρωθούν τα τοκομερίδια στους ξένους δανειστάς και χρήματα η Ελλάδα δεν είχε. Η εμπιστοσύνη όμως που ενέπνεε ο Τρικούπης έκανε τους ισχυρούς έλληνες φίλους του του εξωτερικού, να μαζέψουν μεταξύ τους μ’ ένα προσωρινό δάνειο τα ποσά που χρειαζόταν. Ο ρεφενές αυτός έδωσε μια ανάσα στην κυβέρνηση. Οι ξένοι δανεισταί σώπασαν προς στιγμήν.
Το Φθινόπωρο έφθασαν οι εκπρόσωποι των ξένων κεφαλαιούχων –από την Αγγλία ο ταγματάρχης Φιτζέραλντ Λω και αργότερα ένας απεσταλμένος της Γαλλικής Κυβερνήσεως. Ήρθαν για να μελετήσουν την οικονομική κατάσταση της χώρας, τα κατάλληλα μέτρα για να αντιμετωπιστεί η κρίση και κυρίως τις δυνατότητες νέου δανείου.
Η αντιπολίτευση, με επι κεφαλής τον Δηλιγιάννη, ήταν επίμονη και κραυγαλέα στις διαμαρτυρίες της για την πολιτική των οικονομιών, διακηρύσσοντας πως υπήρχαν άλλοι τρόποι να αντιμετωπιστεί το χρέος, τρόποι ανώδυνοι για τον κοσμάκη, τρόποι που ο Τρικούπης και το περιβάλλον του δεν θα μπορούσαν ποτέ ούτε να σκεφτούν ούτε να εφαρμόσουν.
Οι ισχυρισμοί τους μπορεί να μην είχαν στέρεη βάση, αλλά είχαν τη γοητεία της μαγικής και εύκολης λύσης. Έπεφταν στα αυτιά του κόσμου πολύ πιο ευχάριστα από τη σκληρή γλώσσα της πραγματικότητας και διόγκωναν εύκολα τη λαϊκή αντίδραση.
Με κατάπληξη ο Μαρκέτος διαπίστωνε και με κάποια ταραχή επιβεβαίωνε, πως η μικρή [Φρόσω] μετερχόταν με τρόπο φευγαλέο, αποφανή, υπαινικτικό, τα ίδια ακριβώς μέσα που μεταχειρίζονται για να ερεθίσουν ερωτικά οι γυναίκες στα καφωδεία.
Σαν άντρας που ήταν, το θεωρούσε δικαίωμά του να συμμετέχει σε τέτοια παιχνίδια, που δεν τους έλειπε η πρόσθετη νοστιμιά της αμαρτίας. Και μάλιστα αφού θα έμεναν πάντα παιχνίδια […].
Το ζήτημα όμως δεν ήταν τι θα έκανε εκείνος, αλλά τι έκανε ενδεχομένως η Όλγα. Φαντάσου να έκανε κι αυτή τα ίδια! Φαντάσου να γλυκοκοίταζε κανέναν, να του ακκιζόταν, να κοκεταριζόταν…
Η ύποψία τον παρόργιζε. Θα ήταν ντροπή! Ξετσιπωσιά! Όνειδος για όλη την οικογένεια!
Έπρεπε να λάβει μέτρα.
Η επαφή με τον υποψήφιο πελάτη έπρεπε να γίνει γρήγορα, να τον πλησιάσεις και να τον εξασφαλίσεις εξ αρχής, να του πάρεις αν μπορείς και κανένα καπάρο προτού καλοκαταλάβει τι του γίνεται, έπρεπε να τον φλομώσεις με τις υποσχέσεις σου, να μη διστάζεις να του τάζεις οτιδήποτε σου ζητούσε, φτάνει να τον καταφέρεις να μπαρκάρει στο δικό σου το πλοίο. Η πελατεία αυτή ήταν ιδιαίτερη. Ήταν μια και έξω. Δεν κινδύνευες να σου φύγει ο πελάτης μετά την πρώτη φορά, όταν διαπίστωνε πόσο απήχαν οι υποσχέσεις σου από την πραγματικότητα. Το ταξίδι δεν επαναλαμβανόταν. Το πλοίο δεν το έβλεπε ο πελάτης σου παρά μόνο αφού επιβιβαζόταν, κι αφού σαλπάριζε δεν μπορούσε πια να υπαναχωρήσει, δεν μπορούσε να γυρίσει για να σου παραπονεθεί, δεν κινδύνευες καν να διαδώσει πως τον είχες ξεγελάσει, γιατί τα γράμματά του από κει πέρα θα έρχονταν –αν έρχονταν ποτέ- ύστερα από πολλούς μήνες και θα είχαν πιο σημαντικά πράγματα να αναγγείλουν από τα παράπονά του για το άθλιο ταξίδι.
Πριμαρόλια, Αθηνά Κακούρη, εκδόσεις Εστία
