Η χρονιά ξεκίνησε με αυτό το βιβλίο.

Στο οποίο έπεφτα πάνω ξανά και ξανά από τότε που πρωτοεκδόθηκε, το 2009, αλλά ποτέ δεν έτυχε να το διαβάσω ολόκληρο. Μόνο αποσπάσματά του πετύχαινα στα πεταχτά, και φανταζόμουν τον εαυτό μου να τρέχει ξυπόλητη στις ερημιές του Μεξικού, σ’ ένα μόνιμο runner’s high, σαν αυτόν εδώ τον Ταραουμάρα, τον έχετε δει, είμαι σίγουρη, φτερά στα πόδια και μυαλό στον παράδεισο.

Τώρα μεταφράζω το βιβλίο για την Key Books -θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο, πριν από το Μαραθώνιο, φυσικά, και αν υπάρχει κάποιος ανάμεσά σας που με διαβάζει πάνω από 6 μήνες και σκέφτηκε έστω για μια στιγμή ότι μπορεί και να μην τρέξω εκεί, μαζί με το βιβλίο, ω, πόσο λίγο με ξέρει.

Θα τρέξω, λοιπόν, το Νοέμβριο. 42 και κάτι. Στην Αθήνα. Ξανά.

Όχι χωρίς παπούτσια, δεν είμαι τόσο αφοσιωμένη, ούτε τόσο θαρραλέα για να τρέξω χωρίς, αν και σκοπεύω να τεστάρω πράγματα που λέει το βιβλίο, με τη βοήθεια ανθρώπων που τα ‘χουν δοκιμάσει πριν από μένα. Αν ξέρετε κάποιον, πείτε.

Λίγο πριν ή λίγο μετά, λέω να πάρω το Vinemarathon –αγέννητο ακόμα αδερφάκι του Instamarathon, που σκόπευα να το φτιάξω για πρώτη φορά το Νοέμβριο, εδώ- και θα προσπαθήσω το ταξιδέψω αλλού, έξω από την Αθήνα, σ’ ένα sports tourism πάρτι που ονειρεύομαι καιρό –ευχηθείτε να το καταφέρω.

Έψαξα να βρω ένα πρόγραμμα προετοιμασίας για μαραθώνιο, που να ξεκινάει 9-10 μήνες πριν από τον αγώνα. Βρήκα αυτό και λέω να το ακολουθήσω. Ως το τέλος Απριλίου, που θα παραδώσω και το βιβλίο, θα τρέχω τρεις φορές τη βδομάδα, 8-10 χιλόμετρα τη φορά. Η πρώτη φάση. Ελπίζω χωρίς τραυματισμούς. Θα σας τα γράφω και στο RunKeeper.

Αυτά στο δρόμο.

Τα άλλα, που θα τρέξουν κάπου εδώ, τα ξέρετε. Βιβλίο, Women On Top, Mentorkids. Bookworm. Σχολεία παντού. Και ιδέες που γράφω, συνεχώς.

Καλά χιλιόμετρα.