Πέρυσι, σ’ αυτήν εδώ την εκδήλωση για το διαδίκτυο και τη λογοτεχνία, μέσα στην κουβέντα για τις κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις αυτής της συγκρουσιακής σχέσης, έκανα στους γραφιάδες, συνομιλητές μου την ερώτηση που με έκαιγε πιο πολύ.

«Δε σας απασχολεί η δυσκολία του να αντισταθείτε στις δεκάδες επιλογές που φέρνει μπροστά μας η τεχνολογία, προκειμένου να καθίσετε κάτω και να γράψετε; Δε βρίσκετε ότι το ίντερνετ δίνει σε έναν αποφευκτικό γραφιά όλες τις αφορμές και τις δικαιολογίες που χρειάζεται για να μην κάνει ποτέ τη βουτιά στη μαυρίλα, τη βαρεμάρα, τις νευρώσεις και τη μελαγχολία του, αυτή τη βουτιά που τού είναι απαραίτητη τελικά για να γράψει κάτι με νόημα;».

Δε θυμάμαι τι ακριβώς μου απάντησαν, αλλά έμεινα με την εντύπωση πως προφανώς εκείνοι δεν ήταν αποφευκτικοί γραφιάδες. Ήταν από τους ανθρώπους που ζηλεύω:

Που απολαμβάνουν το γράψιμο.

Που συχνά, αν όχι συνήθως, βρίσκουν το γράψιμο ανακουφιστικό αντί για βασανιστικό, διασκεδαστικό αντί για επώδυνο, επιβραβευτικό (δε βρίσκω αυτή τη στιγμή άλλη λέξη για το rewarding, μεταφράστρια σου λέει) αντί για ένα συγκλονιστικά δύσκολο πράγμα που απλώς αξίζει, μέχρι τελευταία ρανίδας, την ταλαιπωρία, μόνο και μόνο χάρη στο τελικό αποτέλεσμα.

Εγώ, προφανώς, ανήκω στους άλλους (λίγους, πολλούς, δεν έχω ιδέα).

Που θα μπορούσαν ευχαρίστως να περάσουν την υπόλοιπη ζωή τους μέσα σε μια φούρλα από τρέξιμο (δεν είναι, βλέπεις, μόνο η τεχνολογία), εκδηλώσεις, συναντήσεις, διάβασμα, σερφάρισμα, κολύμπι, σούπερ μάρκετ, ναρκαλιευτή, μαγείρεμα, 2048, emails, ακόμα και καθάρισμα τζαμιών, αλλά μηδέν γράψιμο, αν το γράψιμο δεν ήταν o καλύτερος (αν όχι ο μοναδικός) τρόπος που έχουν βρει να μοιράζονται και να λένε. Αυτό που θέλουν. Αυτό που πρέπει να πουν, αλλιώς δεν έχουν ιδιαίτερο νόημα όλα τα άλλα.

Και τώρα θέλω κάτι να πω.

Θέλω να το πω πολύ καιρό, εδώ που τα λέμε, αλλά είχα όση φούρλα χρειαζόμουν για να το αναβάλλω συνεχώς. Και τώρα έχω.

Αλλά τώρα ήρθε μια στιγμή από εκείνες που συνειδητοποιείς, ακόμα κι αν είσαι αποφευκτικός γραφιάς, ότι μπορεί όντως μέσα στη φούρλα να περάσει όλη σου η ζωή. Χωρίς ιδιαίτερο νόημα.

Οπότε ζουλάς τις δικαιολογίες, το τρέξιμο, τις εκδηλώσεις, τις συναντήσεις, το διάβασμα, το σερφάρισμα, το κολύμπι, το σούπερ μάρκετ, το ναρκαλιευτή, το μαγείρεμα, το 2048, τα emails, και κυρίως το καθάρισμα τζαμιών, έτσι ώστε να αφήνουν κάθε μέρα, υποχρεωτικά και επώδυνα, χώρο και χρόνο για τη βουτιά στη μαυρίλα, τη βαρεμάρα, τις νευρώσεις και τη μελαγχολία, αυτή τη βουτιά που σου είναι απαραίτητη τελικά για να γράψεις κάτι με νόημα.

Κι επειδή η σχέση της λογοτεχνίας με την τεχνολογία δεν είναι πάντα συγκρουσιακή, μπορείς να βγεις εκεί έξω, με τη βοήθεια της δεύτερης, και να φωνάξεις ότι δεσμεύεσαι να υποταχτείς, για όσο χρειάζεται, στην πρώτη.

Δεσμεύομαι μπροστά σας, λοιπόν: αύριο αρχίζω γράψιμο. Ο στόχος είναι το πρώτο ντραφτ μου να είναι έτοιμο στο τέλος Φεβρουαρίου κι έχετε το ελεύθερο να μου ζητατε αριθμό λέξεων και πρόοδο του έργου, να με ελέγχετε και να μου βάζετε τις φωνές αν κάτι σας λέει ότι η φούρλα μου παίρνει το πάνω χέρι. Ή να δεσμευτείτε κι εσείς εδώ, για κάτι δικό σας, και να κάνουμε τη βουτιά παρέα.