Όταν ο Μάκης Τσίτας (του οποίου το μυθιστόρημα Μάρτυς μου ο Θεός, θα διαβάσουμε το Νοέμβριο στο Bookworm, μην το χάσετε, είναι καταπληκτικό) μου ζήτησε να γράψω κάτι για το βιβλίο μου, σε α’ πρόσωπο, για το diastixo.gr, πελάγωσα. Δεν ήξερα τι να γράψω, τι;
Διάβασα τι είχαν γράψει άλλοι συγγραφείς για τα βιβλία τους, σκέφτηκα ωραία, αλλά τα αντίστοιχα δικά μου τα έχω ήδη γράψει, και τελικά πήρα πάλι το δρόμο που ο Γιάννης σήμερα μου περιέγραψε ως meta: έγραψα για το γράψιμο. Γι’ αυτή τη μυστήρια διαδικασία που σε πολλούς ανθρώπους, δε λέω, βγαίνει αβίαστα, απολαυστικά, με μια φυσικότητα που ζηλεύω, αλλά σε μένα βγαίνει κάθε φορά σαν μωρό από την κοιλιά: θέλω όσο τίποτα να το κάνω, αλλά στην πορεία υποφέρω, σε σημείο να σκέφτομαι σοβαρά να τα παρατήσω περίπου είκοσι φορές το δευτερόλεπτο.
Ορίστε, λοιπόν, μια αλήθεια: σχεδόν πάντα υπάρχει μια στιγμή που σχεδόν τα παρατάς. Το θέμα είναι πόσο θα κρατήσει.
Ορίστε και το κείμενο, το meta.
Υ.Γ. Πριν το στείλω σκέφτηκα “βλακεία”. Το έστειλα τελικά γιατί δεν προλάβαινα να γράψω άλλο, και σήμερα δύο άνθρωποι μου είπαν ότι ξεκίνησαν το βιβλίο μου εξαιτίας αυτού του κειμένου. Άλλη μια αλήθεια: γράφε χωρίς να σκέφτεσαι, γιατί το τι θα σκεφτούν οι άλλοι δεν πρόκειται να το προβλέψεις ποτέ.
