Κι ελπίζω τότε να είμαι στη Σιγκαπούρη για να τη δω.
Μπήκα σε μεγάλο πειρασμό να ανεβάσω τη συνέντευξή μας σε podcast, όπως ακριβώς την πήρα, για να ακούσεις την Κατερίνα να μιλάει κι εμένα να ξεκαρδίζομαι, κάτι που είναι σαφές ότι δεν πρόκειται να συμβεί διαβάζοντας απλώς τις λέξεις, χωρίς τον ήχο της φωνής και το ύφος της στα αφτιά σου, αλλά και πάλι. Αποφάσισα πως είναι καλύτερα έτσι, να πάρεις μια γεύση από δω και να πας να τη δεις: ξεκινάει σε λίγες μέρες τις παραστάσεις της στην Αθήνα, και θα είναι δεκάδες, εκατοντάδες φορές καλύτερη από εκείνο το podcast.
Πες, πες, πες [δεν είχαμε πολύ χρόνο]. Τι ήθελες να κάνεις πηγαίνοντας στο Λονδίνο;
Ήθελα να σπουδάσω ηθοποιός, από την πρώτη στιγμή. Τελείωσα το σχολείο και καπάκι έφυγα και έκανα θέατρο εκεί. Στην Αγγλία στο πανεπιστήμιο σπουδάζεις υποκριτική, αλλά μπορείς να επιλέξεις διάφορα πράγματα μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Ας πούμε, έκανα κινέζικη όπερα, έκανα μπαλινέζικο χορό, ιστορίες γι’ αγρίους. Ήταν φοβερά ενδιαφέρον. Και αφού τέλειωσα και άρχισα να εργάζομαι…
Εκεί;
Ναι, σε μικρές παραγωγές, τίποτα το σπουδαίο. Τότε όμως ανακάλυψα τον κωμικό αυτοσχεδιασμό. Στην Αγγλία όλοι οι ηθοποιοί κάνουν αυτοσχεδιασμό για να είναι πιο αυθόρμητοι κι επίσης για να μην αγχώνονται τόσο όταν ξεχνάνε τα λόγια τους. Κι εμένα με είχε βοηθήσει φοβερά αυτό -και στην υποκριτική, αλλά και στα αγγλικά ακόμα, στο πώς εκφραζόμουν. Κι έτσι άρχισα να συνεργάζομαι πολύ με άγγλους, γιατί εκεί μ’ αυτό το είδος κάνεις και παράσταση.
Τώρα δε μιλάμε για stand-up comedy.
Όχι, μιλάμε για κωμικό αυτοσχεδιασμό. Έχεις ένα γκρουπ από έξι παιδιά, οι δύο ανεβαίνουν στη σκηνή και λένε στο κοινό «ωραία, πείτε μας ένα μέρος στο οποίο πας ραντεβού» και φωνάζει κάποιος «εστιατόριο». «Πείτε μας και κάτι που χρησιμοποιείτε στην κουζίνα». «Σπάτουλα». «Θαύμα. Κυρίες και κύριοι, η ιστορία της σπάτουλας στο εστιατόριο». Κάπως έτσι. Και ξεκινάνε μια σκηνή από το τίποτα, οι δύο τους, τελείως αυτοσχεδιαστικά. Εδώ στην Αθήνα, το κωμικό μπουμ που έκανε πέρυσι στο Μικρό Παλλάς ο Φισφής μαζί με τον Σαρακατσάνη ήταν ακριβώς αυτό, κωμικός αυτοσχεδιασμός. Το Κάψε το σενάριο ήταν σ’ αυτό το στιλ επίσης.
Και από τον αυτοσχεδιασμό πώς έφτασες στο stand-up;
Κάνοντας κωμικό αυτοσχεδιασμό άρχισα να δουλεύω με δύο συγκεκριμένα γκρουπ και όταν έκανα μία σκηνή που μ’ άρεσε πάρα πολύ πήγαινα σπίτι και την έγραφα όπως θα ήθελα να είναι ιδανικά, οπότε άρχισα να χτίζω σκετσάκια. Κάποια στιγμή φτιάξαμε ένα γκρουπ με δύο φίλες μου, μία Ολλανδέζα και μία Αγγλίδα, και κάναμε κωμικά σκετς, που κι αυτό είναι είδος παράστασης στην Αγγλία. Πήγε πολύ καλά και η φυσική εξέλιξη ήταν κάποια στιγμή να θέλω να κάνω stand-up. Συγχρόνως πήγαινα και σε «κανονικές» οντισιόν, αλλά όσο περισσότερο ασχολιόμουν με την κωμωδία, τόσο περισσότερο μου άρεσε. Αυτή τη στιγμή, για να πω την αλήθεια, μου λείπει λίγο το να κάνω ένα θεατρικό-θεατρικό, απ’ αυτά που έχεις ένα ρόλο, ένα παχύ ρόλο, να χώσεις τα δόντια σου μέσα, και να είναι κι άλλοι τρεις και να γίνεται χαμός -αλλά από την άλλη, μ’ αρέσει πάρα πολύ το stand-up, γιατί σου δίνει μία ελευθερία κινήσεων και έκφρασης απίστευτη.
Λειτουργείς καλά με τις ομάδες; Νομίζω σε βοηθάει το θέατρο σ’ αυτό.
Είναι περίεργο, γιατί όταν κάνεις ένα θεατρικό με κάποιους, ζεις πολύ κοντά τους, και πολύ έντονα, για πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Οπότε είναι λίγο σαν αυτά τα καλοκαιρινά ρομάντζα, ξέρεις, που για δύο βδομάδες ο άνθρωπος αυτός είναι για σένα ο καλύτερος που υπήρξε ποτέ και μετά έρχεστε στην Αθήνα και δεν ξαναμιλάτε. Κάπως έτσι. Δεν ξέρω, δηλαδή, αν το θέατρο σε μαθαίνει να τα πηγαίνεις καλά, αλλά πάντως σε μαθαίνει ν’ αντέχεις αυτό το «Είσαι η κολλητή μου!!!» και μετά “Hello?”. Οπότε, ναι, μ’ αρέσει να λειτουργώ με ομάδες αλλά μ’ αρέσει πιο πολύ το χαλαρό της ομάδας του stand up, παρά το θεατρικό. Μην κοιτάς εδώ, που οι παραστάσεις κρατάνε λιγότερο: στην Αγγλία οι μεγάλες παραστάσεις κάνουν εξάμηνα.
Να πάρει, δεν μπορώ να το ηχογραφήσω αυτό το ύφος.
Γράψε: «Κατερίνα κάνει βλέμμα άγχους.»
Και γιατί θέλησες να κάνεις κάτι τώρα στην Ελλάδα;
Γιατί ως τώρα δεν υπήρχε σκηνή stand-up κόμεντι στην Αθήνα. Εγώ ήρθα το ’11 για να δοκιμάσω κάτι στα ελληνικά και έπιασε. Το ‘12 ξεκίνησα μια βραδιά open mike, μαζί με τον Φισφή, εμφανίστηκα και στο TEDxThessaloniki και η ανταπόκριση του κοινού ήταν απίστευτα μεγάλη. Μου ερχόταν σχεδόν επίθεση, ένα κύμα γέλιου.
Και πέρυσι τα Χριστούγεννα έγινε viral το κλιπάκι της ταβέρνας.
Και σκέφτηκα, μια και συμβαίνει όλο αυτό, είναι κρίμα να μην έρθω να κάνω το Φέτα με τη Βασίλισσα. Οπότε ήρθα και το έκανα και έγινε χαμός. Γέμισε το θέατρο για ένα μήνα, άρχισαν να με αναγνωρίζουν στο δρόμο, το οποίο είναι… Καλτ είναι, για την ώρα. Κάθε φορά τσεκάρω για να δω αν είναι σίγουροι, αν ξέρουν όντως ποια είμαι. Και ακόμα όταν βγαίνω στην εφημερίδα πάω και παίρνω την εφημερίδα. Είμαι σε φάση “Woohoo!”. Θ’ αργήσω λίγο να γίνω μπλαζέ, νομίζω.
Γιατί αυτό το είδος κωμωδίας είναι τόσο καινούριο για την Ελλάδα;
Δεν ξέρω, γιατί γενικά στην κωμωδία έχουμε πολύ μεγάλη παράδοση. Σκέψου τις επιθεωρήσεις κι επίσης τον Αριστοφάνη… Την πολιτική σάτιρα, δηλαδή, πάντα την είχαμε. Αυτό που βρίσκω περίεργο είναι ότι, μετά τον Χάρρυ Κλυνν, που ήταν ο πρώτος που έκανε stand-up, και εδώ και στο εξωτερικό, δε βγήκε άλλος. Κάνει και ο Ζαχαράτος λίγο stand-up στα κομμάτια του, και ο Μαρίνος έκανε λίγο, αλλά ως εκεί.
Γιατί, όμως; Είναι κοινωνικό; Είναι οι συνθήκες; Κυριάρχησε κάποια στιγμή η κλάψα; Τι συνέβη;
Δεν ξέρω. Νομίζω ότι, από τη μία, όταν διασκεδάζουμε, μας αρέσει το θέαμα. Θέλουμε λίγο μπουζούκι, λίγο κάτι. Αλλά τώρα, νομίζω, ο λόγος που έχει πάρει τα πάνω του το stand-up είναι το ότι υπάρχει το youtube, κάτι που σημαίνει ότι έχουν πολλοί άνθρωποι πρόσβαση στο είδος αυτό. Εξοικειώνεται ο κόσμος. Κι επίσης βλέπεις πλέον πολλούς αμερικανούς ηθοποιούς να κάνουν stand up: ο Κέβιν Σπέισι έκανε, η Έλεν Χαντ…
Οι δικές σου επιρροές ποιες είναι; Ελληνικές και ξένες.
Καταρχάς όλες οι μεγάλες ελληνίδες κωμικοί: Νοταρά, Βασιλειάδου, Βλαχοπούλου… Πεθαίνω. Ο Χατζηχρήστος, και όλη εκείνη η γενιά. Πάρα πολλοί απ’ αυτούς τους ανθρώπους αυτοσχεδίαζαν στα γυρίσματα. Η Βλαχοπούλου ειδικά δεν έβαζε γλώσσα μέσα, απ’ ότι καταλαβαίνω. Επίσης, το Μάπετ Σόου. Ο Έντι Ίζαρντ, μεγάλη επιρροή. Ο Έντι Μέρφι, αυτοί. Το πρώτο stand up που είδα παίζει να ήταν του Έντι Μέρφι.
Και από σημερινά πράγματα τι παρακολουθείς; Με τι λες «ουάου»;
Μ’ αρέσουν πάρα πολύ οι αμερικανικες κωμικές σειρές. Όπως το Modern Family, το οποίο δε νομίζω ότι υπήρχε λόγος να βγει σε ελληνική βερσιόν, κανένας. Tο Parks and Recreation, επίσης. Τα τρία κινούμενα σχέδια: Southpark, Simpsons και Family Guy, που επειδή είναι κινούμενα σχέδια τους δίνεται η δυνατότητα να το ξεφτιλίσουν, να φτάσουν σε άκρα. Και βέβαια, μ’ αρέσει πολύ ο Seinfeld και αγαπώ, αγαπώ, αγαπώ τον Louis CK.
Πώς είναι να δουλεύεις στο εξωτερικό;
Από τη μία είναι πολύ ωραία, γιατί το stand-up είναι ένα είδος πολύ αποδεκτό εκεί και ξέρουν όλοι πώς δουλεύει. Από την άλλη, είναι υπερκορεσμένο. Είναι τόσοι οι κωμικοί, που για να ξεχωρίσεις και να πας μπροστά θέλει πάρα πολλή δουλειά. Οπότε βρίσκω ότι η Αγγλία, το Λονδίνο, ας πούμε, είναι φανταστικό μέρος για να γίνεις καλός, γιατί μπορείς να κάνεις παραστάσεις κάθε βράδυ, και δύο και τρεις την ημέρα, και να τρέχεις από παράσταση σε παράσταση. Αλλά για να βγάλεις λεφτά εκεί είναι δύσκολο. Ιδίως όταν χτύπησε η κρίση, το stand up δέχτηκε μεγάλο πλήγμα. Εδώ αυτή τη στιγμή είναι φοβερά exciting το περιβάλλον. Ποια είναι η λέξη για το exciting στα ελληνικά;
«Συναρπαστικό», πιστεύω.
Α, γεια σου. Λοιπόν, είναι φοβερά συναρπαστική στιγμή, γιατί όταν ξεκίνησαν οι Νύχτες κωμωδίας της Ρικάκη, ας πούμε, υπήρχε stand-up αλλά δεν υπήρχε σκηνή. Ήταν μόνο αυτό το ένα πράγμα. Τώρα υπάρχει σκηνή. Υπάρχουν νέα παιδιά που βγαίνουν, που έχουν δει κωμωδία, ξέρουν, έχουν διαβάσει, έχουν δει αγγλικά, αμερικάνικα, που βγαίνουν με κέφι και θέλουν, θέλουν πάρα πολύ. Οι παλιότεροι κωμικοί, ας πούμε ο Χατζηπαύλου και ο Δημόπουλος, που κάνουν χρόνια, βοηθάνε πολύ τους νέους. Ήρθε κι ο Φισφής απ’ έξω και ξεκίνησε κάτι, έρχομαι κι εγώ, οπότε είναι η πρώτη φορά που υπάρχει σκηνή, κόσμος, θ’ ανοίξουμε κόμεντι κλαμπ, ο Φισφής μόλις αγόρασε το θέατρο Άβατον, ο Χατζηπαύλου άρχισε να τρέχει open mike… Είναι πολύ σημαντικά τα open mike, οι βραδιές όπου οι παλιότεροι δοκιμάζουν καινούριο υλικό και οι καινούριοι δοκιμάζουν για πρώτη φορά να δούν ποιοι είναι [σατανικό γέλιο], τι πιάνει.
Εσύ είσαι αυστηρή με τους καινούριους;
Όχι, δεν είμαι. Είμαι αυστηρή σε πράγματα όπως μην κοιτάς τα πόδια σου, κοίτα το κοινό, μίλα καθαρά, τεχνικά πράγματα. Όταν σου λένε 5 λεπτά να είναι 5 λεπτά. Τα λέω τώρα αυτά, αλλά την τελευταία φορά μου είπαν «κάνε 15 λεπτά» και νομίζω έκανα 25, οπότε…
Το CNN σε συμπεριέλαβε στις 10 γυναίκες κωμικούς to watch, ή κάτι τέτοιο. Πώς σου φαίνεται το ότι το δημοσίευμα είναι αποκλειστικά για τις γυναίκες κωμικούς; Πώς τον βλέπεις αυτόν το διαχωρισμό;
Τον αγνοώ. Αυτό, ας πούμε, το ότι οι γυναίκες δεν είναι πολύ αστείες, δεν ξέρω ποιος το βγαλε. Οι μεγαλύτερες ηθοποιοί στην Ελλάδα δε θεωρούνταν καλές ηθοποιοί αν δεν έκαναν κωμωδία. Η Λαμπέτη; Κωμωδία. Η Καρέζη; Κωμωδία. Για να μην πιάσουμε πάλι Βασιλειάδου, Βλαχοπούλου… Έχουμε άπειρα παραδείγματα, το επιχείρημα δε στέκει. Το ίδιο ποσοστό γυναικών και αντρών είναι και δεν είναι αστείο. Απλώς υπάρχει η τάση, αν δεις μια γυναίκα και δε σ’ αρέσει, να πεις «οι γυναίκες δεν είναι αστείες». Αν δεις έναν άντρα και δε σ’ αρέσει θα πεις «οι άντρες δεν είναι αστείοι»;
Πάντως νομίζω ευσταθεί το ότι οι γυναίκες φοβούνται περισσότερο να εκτεθούν, φοβούνται να τσαλακωθούν. Κάτι που η κωμωδία το χρειάζεται. Κι αυτό βέβαια είναι κοινωνικό. Γιατί οι γυναίκες φοβούνται να τσαλακωθούν; Όχι επειδή έτσι είναι φτιαγμένες, επειδή τους λείπει το γονίδιο. Αλλά επειδή δε μεγαλώνουν για να είναι αστείες. Δεν είναι αξία τους το να κάνουν τον άλλον να γελάσει.
Όχι, δεν είναι. Στις γυναίκες το χιούμορ βγαίνει πολύ πιο άνετα μεταξύ τους. Όταν είναι άντρες μπροστά είναι πιο σφιγμένες. Αλλά γενικά προτιμώ να μην μπαίνω σ’ αυτή τη συζήτηση περί διαχωρισμού γιατί τη βρίσκω τόσο… χι. Απλώς ταΐζεις κάτι το οποίο είναι λάθος που υπάρχει.
Ποιες είναι οι θεματικές σου, τα πράγματα που σε συγκινούν; Είναι άλλα στην Αγγλία και άλλα στην Ελλάδα;
Όχι, τα αρχικά μου κομμάτια είχαν να κάνουν πολύ με το ότι είμαι ελληνίδα. Γι’ αυτό φτιάχτηκε ένα ολόκληρο σόου πάνω σ’ αυτό, στις εμπειρίες μιας ελληνίδας στο εξωτερικό. Τώρα έχω πάει σε άλλα θέματα. Το επόμενό μου σόου θα είναι για το σεξ. Αυτό το φοβάμαι λίγο στην Ελλάδα, αλλά, επειδή θα είμαι εδώ, θα δοκιμάσω κάποια πράγματα, από Ιανουάριο.
Το σεξ από ποια άποψη;
Από τη δικιά μου. Καθαρά η δικιά μου άποψη περί σεξ. Τα πιστεύω μου, τα άγχη μου για το πώς πάμε όσον αφορά αυτό το θέμα, για το ότι οι τσόντες έχουν ξεφύγει, όλα αυτά. Δε θέλω να κάνω μια παράσταση με χοντροκομμένα αστεία. Θέλω να συζητήσω όλα τα κομμάτια που δε συζητιούνται γύρω από το σεξ. Ας πούμε το πώς έχει αποκοπεί τόσο πολύ απ’ όλα τα υπόλοιπα πράγματα γύρω του.
Άλλο τέτοιο θέμα που δε συζητάμε ανοιχτά;
Τα ψυχολογικά, η ψυχοθεραπεία, η ψυχανάλυση… Δηλαδή, πας γυμναστήριο, κάνεις τσεκ απ κάθε χρόνο, πήγαινε και σ’ ένα ψυχίατρο. Πήγαινε σε κάποιον, τσέκαρε, όλα καλά; Κουβαλάς ακόμα τα οικογενειακά; Τα άφησες; Τα γκομενικά; Σε ρίξανε; Η δουλειά; Νομίζω ένα από τα καλά της κρίσης ήταν και το ότι ο κόσμος δε φοβόταν να σου πει πόσο χάλια είναι. Που βέβαια κι αυτό το πήγαμε ανταγωνιστικά, ποιος είναι πιο χάλια. Αλλά τελοσπάντων. Νομίζω ότι η κρίση βοήθησε στο να μπορούμε να μιλάμε για την κατάθλιψη. Το μετράω με βάση το τι λένε οι ταξιτζήδες. Όταν άρχισε ταξιτζής να μου λέει για κατάθλιψη, ήμουν σε φάση «εδώ είμαστε, άρχισε». Αλλά δεν είναι καν ανάγκη να πάσχεις από κατάθλιψη για να ζητήσεις βοήθεια, μπορεί αυτή τη στιγμή να περνάς απλώς μια δύσκολη φάση. Και αν έχεις πρόβλημα με τα οικονομικά σου, θα ζητήσεις βοήθεια από κάποιο λογιστή. Αν έχεις πρόβλημα με την υγεία σου, θα πας σ’ ένα γιατρό. Αν έχεις πρόβλημα με το πώς νιώθεις, γιατί να μην πας σ’ έναν επαγγελματία για να μπορεί να σε κατατοπίσει, να σε βοηθήσει,να σου δώσει μερικά βοηθήματα για να το επεξεργαστείς κάπως αυτό που σου συμβαίνει;
Με την πολιτική ασχολείσαι στα σόου;
Τα αποφεύγω. Έχω ένα πολύ μικρό κομμάτι μόνο, που έχει να κάνει με το παγκόσμιο πολιτικό σκηνικό. Με τα ελληνικά πολιτικά όχι απλώς δεν μπλέκομαι, δεν αντέχω καθόλου. Και βλέπω ότι και ο κόσμος είναι σε φάση που δε θέλει ν’ ακούσει πολιτική σάτιρα, γιατί τα πράγματα είναι τόσο γελοία από μόνα τους που… Αλλά αυτή είναι η γνώμη μου, υπάρχουν άλλοι που κάνουν. Εγώ είμαι πιο πολύ της καθημερινότητας, μέσα από ένα δικό μου πρίσμα.
Και μετά την Ελλάδα πού θα πας;
Λονδίνο και ύστερα Αυστραλία, ελπίζω, Εδιμβούργο, Σιγκαπούρη, κάποια στιγμή.
Το πλάνο, δηλαδή, είναι «ταξίδι»;
Το πλάνο είναι παγκόσμια κυριαρχία, αν μπορέσουμε. Ωραία θα ήταν.
Περισσότερα για την Κατερίνα μπορείς να διαβάσεις εδώ και να δεις εδώ.
Από κοντά μπορείς να τη δεις…
Από την Πέμπτη, 16 Οκτωβρίου, και για κάθε Πέμπτη, στις 21.15, μαζί με μια πλειάδα άλλων κωμικών, στο Θέατρο 104 (τιμή: 10 ευρώ, διάρκεια: 120 λεπτά με διάλειμμα).
Από τις 25 Οκτωβρίου, κάθε Σάββατο και Κυριακή μέχρι και τέλος Νοεμβρίου, η Κατερίνα ανεβάζει και την ατομική παράσταση Φέτα με τη βασίλισσα, πάλι στο Θέατρο 104 (τιμή: 10 ευρώ, διάρκεια: 90 λεπτά)
Σε σόλο παράσταση, στις 18 Οκτωβρίου, Σάββατο, στις 21.00 στο Hub Events, ως μέρος των εκδηλώσεων του Art Links.
