Όσο άυπνη κι αν είμαι, όσα κέρματα κι αν έχει καταπιεί η Στεφανία το προηγούμενο βράδυ (εντάξει, ένα ήταν μόνο), μου φαίνεται πως τίποτα τελικά δεν είναι ικανό να μειώσει τη χαρά του να μιλάω με μια τάξη εφήβων για το Ήθελα μόνο να χωρέσω και για όλα τα θέματα, μέσα και γύρω απ’ αυτό, που τους απασχολούν.
Σήμερα, στο Φεστιβάλ Παιδικού και Εφηβικού Βιβλίου, μιλήσαμε με παιδιά γυμνασίου για το bullying και άκουσα από το στόμα τους πράγματα που δε φανταζόμουν ότι μπορούσαν να στοιχειοθετήσουν σε σκέψη και άποψη μπροστά στους συμμαθητές τους.
Μου μίλησαν για το πώς η πρόωρη ανάπτυξη και ο σεξουαλικός προσανατολισμός μπορούν να σε κάνουν στόχο και θύμα εκφοβισμού.
Για το πώς μπορείς, χωρίς να το καταλάβεις, να βρεθείς κι εσύ στη θέση του θύτη.
Για το πώς η βία και η επιθετικότητα από την οικογένεια γίνονται τροφή για βία και επιθετικότητα στο σχολείο.
Και μου περιέγραψαν με εξαιρετικό τρόπο πως η σκληρή τιμωρία μπορεί να κάνει ένα θύτη ακόμα πιο θυμωμένο κι ακόμα πιο επιθετικό, αλλά και πώς η λογοτεχνία τα βοηθάει να καταλάβουν και να αποδεχτούν το διαφορετικό.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ, για εκείνα.
Θέλω κι άλλο. Ευτυχώς, έρχεται μήνας εφηβείας🙂
