Είδα απόψε για λίγο την Gaga.
Μαζί κι ένα σωρό κόσμο στο ΟΑΚΑ, οικογένειες, ζευγάρια και κυρίως αγόρια και κορίτσια, πολλά αγόρια και κορίτσια, από πολύ μικρά έως όχι και τόσο μικρά, με περίεργα βαψίματα και περούκες ή χωρίς, κρεμασμένα από το διαχωριστικό κιγκλίδωμα, τα πρόσωπά τους στο video wall να κλαίνε (ναι, να κλαίνε) όταν έβγαινε η Gaga στη σκηνή.
Στην αρχή κάπως μου φάνηκε. Τα πολύ μικρά ιδίως.
Τώρα, τραγούδια της Gaga δεν ακούω πολύ, τέσσερα ήξερα, ένα μου αρέσει πολύ.
Σ’ αυτά που δεν ήξερα σκεφτόμουν τη Στεφανία.
Αν σε 4-5 χρόνια θα έχει είδωλο στη μουσική, θα βάζει τα τραγούδια στη διαπασών και θα μας ζητάει εισιτήριο για την αρένα, δώρο γενεθλίων.
Στα μισά της συναυλίας είχα αποφασίσει: δε θα με πείραζε θα μου άρεσε να έχει την Γκάγκα είδωλό της –ή κάποια σαν αυτή.
Θα μου άρεσε να τη γουστάρει και να εμπνέεται από αυτά που πρεσβεύει: την αποδοχή του διαφορετικού, την τόλμη να είναι αυτή η ίδια διαφορετική, το γύρισμα της πλάτης στην τελειότητα, την επιμονή και την πολλή δουλειά για να πετύχει αυτά που ονειρεύεται. Θα μου άρεσε να πηγαίνει σε συναυλίες όπου το ντεκόρ είναι ψεύτικο αλλά τα σώματα αληθινά και από τη σκηνή πέφτουν συνέχεια χάρτινα αστέρια, χρωματιστά.
Αλλά αν γίνεται, παρακαλώ, να μην αισθάνεται πως ό,τι θάρρος έχει βρει για τη ζωή της το οφείλει στο είδωλο αυτό. Να μη θεωρεί καμία Γκάγκα σωτήρα της και να μην κρέμεται από τα κάγκελα κλαίγοντας, για κανέναν.
