Η αφίσα βρισκόταν παντού στην Ύδρα. Την πρόσεχες οπωσδήποτε, καταρχάς επειδή δυσκολευόσουν να τη διαβάσεις.
Μετά ήταν η ταμπέλα, λίγο τρομαχτική στη μετάφρασή της -δεν είχα ιδέα ότι στο Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ σφάζουν.
Αλλά το κτίριο είναι μικρό, μίνιμαλ και φανταστικό, κρεμασμένο πάνω από τη θάλασσα.
Μέσα ήταν επίσης ωραία. Έτρεχε μια έκθεση/installation του Πολωνού Pawel Althamer, που ενδιαφέρεται πολύ για τη δυναμική των οικογενειακών σχέσεων και έστησε ένα interactive σκηνικό με κούκλες, στο οποίο οι επισκέπτες μπορούν να παρέμβουν, αλλάζοντας τους συσχετισμούς και το τελικό αποτέλεσμα.
Ας πούμε έτσι.
Ή έτσι.
Το ίδιο το installation μπορεί να μη σε συγκλονίσει, αν και οι κούκλες, τις οποίες, αν δεν κάνω λάθος, κατασκεύασαν ο γιος του καλλιτέχνη με τη σύντροφό του, είναι πολύ ενδιαφέρουσες.
Αλλά για μένα επίσης ενδιαφέρον είναι το σκεπτικό που οδήγησε στο σκηνικό -πάντα αναγνωρίζεις και εκτιμάς διαφορετικά ένα έργο που ξέρεις/μαθαίνεις/καταλαβαίνεις ότι ξεκίνησε από μια εσωτερική αφετηρία που σε απασχολεί κι εσένα, με τον ίδιο ή παρόμοιο τρόπο.
Ρίχνοντας μια ματιά στα γύρω δωμάτια και στη μικρή βιβλιοθήκη που έχει στήσει για την περίσταση ο Althamer, μπορείς να δεις μερικές από τις επιρροές του που οδήγησαν σ’ αυτό το έργο, όπως η θεωρία της Συστημικής Αναπαράστασης, του Γερμανού Bert Hellinger, ή η φιλολογία γύρω από τον Ερμή τον Τρισμέγιστο (αυτή τη μεταφύτευση/μεταφορά) του Αιγύπτιου θεού Θωθ στην αρχαία Ελλάδα).
Αν βρεθείτε στην Ύδρα για σαββατοκύριακο της τελευταίας καλοκαιρινής στιγμής (μέχρι τις 29/9), να δείτε την έκθεση, αξίζει τη βόλτα.
