Αυτά τα ‘γραφα πέρυσι στο 42kaikati.gr, και τα ξανασκεφτόμουν χθες το πρωί, ένα χρόνο παρά κάτι μετά, που είδα την ουρά έξω από την Κεντρική Υπηρεσία Ασύλου, ακριβώς ίδια. Η υπάλληλος που είχε βγει να “οργανώσει” τον κόσμο, φορούσε ιατρική μάσκα.
6.30 το πρωί, στο δρόμο για την Πολυτεχνειούπολη. Η γέφυρα Καλατράβα μου φαίνεται επιτέλους συμπαθητική, γιατί είναι πια σχεδόν φθινόπωρο και το πρωινό φως είναι μουντό, ρομαντικό και σκοτεινό όσο πρέπει. Τρέχω για λίγο στο πεζοδρόμιο -σύντομα πρέπει να κατέβω, γιατί έξω από την Κεντρική Υπηρεσία Ασύλου υπάρχει κάθε πρωί ουρά από ανθρώπους, μετανάστες, ξάγρυπνους, που περιμένουν (ώρες;) για μία αίτηση, μία απάντηση, κάτι χαρτιά που μάλλον θα ορίσουν τη ζωή τους για τους επόμενους μήνες.
Ασυναίσθητα σκύβω το κεφάλι. Κάθε φορά. Κι ας είναι ακόμα σχεδόν φθινόπωρο, κι ας μην τσούζει το κρύο, κι ας μην είναι πίσσα σκοτάδι, κι ας χαμογελάνε οι περισσότεροι από αυτούς βλέποντάς με να ανηφορίζω. Στην υπόλοιπη διαδρομή προσπαθώ να το εξηγήσω στον εαυτό μου:
Μου δίνει αφορμή για να σκεφτώ το γεγονός ότι έχω χρόνο να τρέχω για το κέφι μου.
Το ότι σηκώνομαι στις 6 το πρωί όχι για να πάω για ένα, κάποιο, ίσως, μεροκάματο, ή για κάτι χαρτιά, αλλά για κάτι που με κάνει να νιώθω πιο ωραία.
Το ότι έχω φάει αρκετά ώστε να έχω δύναμη να τρέξω.
Το ότι έχω ρούχα (παμπάλαια, ναι, αλλά και πάλι ρούχα) μόνο για το τρέξιμο.
Έχω παπούτσια με αερόσολα, μόνο για το τρέξιμο.
Έχω χώρο, στο μυαλό και στη μέρα μου, για να φτιάξω πρόγραμμα, να σκεφτώ πού θα πάω, να βάλω ένα στόχο άσκησης/εκτόνωσης/αναψυχής, αντί να σκέφτομαι την κάθε στιγμή μόνο με όρους επιβίωσης.
Χαίρομαι. Είναι σωστό και είναι έμπνευση το να νιώθω ευγνώμων κάθε πρωί για κάτι τέτοιο.
Κι ύστερα, σκέφτομαι:
Είναι το τρέξιμο δίκαιη δραστηριότητα –βλέπε προσβάσιμη σε όλους;
Όχι, σε όλους όχι. Δεν είναι προσβάσιμη στους πεινασμένους. Στους ανθρώπους που δουλεύουν ώρες ολόκληρες σε χειρωνακτικές δουλειές, κάθε μέρα. Σ΄εκείνους που πάνε παντού με τα υπάρχοντά τους, γιατί απλώς δεν έχουν να τα αφήσουν πουθενά.
Από την άλλη, είναι δημοκρατική, ίσως επειδή είναι σχεδόν πρωτόγονη. Δεν είναι μπαλέτο, αερόμπικ, ζούμπα, σκι. (Αν και, φαντάσου, πόσο θα άλλαζε η ματιά ενός παιδιού που μεγαλώνει στο δρόμο, αν του δινόταν η ευκαιρία, μία φορά, να γλιστρήσει σε μια πλαγιά με τα πέδιλα.)
Μου αρέσει να το βλέπω ως τέτοια –με κίνδυνο το επιχείρημα να ακουστεί σαν προσπάθεια αποκοιμίσματος μικροαστικών ενοχών, μου αρέσει πιο πολύ να το κάνω όταν το βλέπω ως τέτοια. Όπως είδε, ας πούμε, το γράψιμο η ομάδα που συνέλαβε και υλοποίησε το Heart, not shoes, με τη σκέψη ότι πέρα από τα πρακτικά, τα της επιβίωσης (και καμιά φορά περισσότερο ακόμη κι από αυτά), ένας άνθρωπος που αγωνίζεται να στήσει τη ζωή του (από το μηδέν ή το ένα, στη χώρα του ή αλλού, δεν έχει τόση σημασία) έχει επιτακτική ανάγκη και από έκφραση, εκτόνωση, επικοινωνία, θετική δράση που την ελέγχει ο ίδιος –έχει ανάγκη και από αναψυχή. Όπως είδαν την μπάλα οι άνθρωποι που συνέλαβαν την ιδέα του Μουντιάλ Αστέγων.
Η ομάδα του HNS έβαλε τους μετανάστες να γράψουν. Να πουν ιστορίες, να βάλουν στο χαρτί τα όνειρα που δεν τους επιτρέπεται ακόμα να πραγματοποιήσουν. Η ομάδα του Μουντιάλ αστέγων έβαλε τους άστεγους να παίξουν ποδόσφαιρο. Κι αυτό πάλι συχνά τους αλλάζει τη ζωή.
Μου αρέσει αυτό. Μήπως να φτιάξουμε μια ομάδα τρεξίματος για ανθρώπους που το έχουν ανάγκη, για να πάρουν δύναμη, για να αλλάξουν ζωή; Μου αρέσει κι αυτό. Παίρνω δύναμη για έναν ακόμα γύρο.
UPDATE: Λίγες ώρες αφότου ανέβασα αυτό το ποστ, ο Λευθέρης Πλακίδας, από τα Greek Relays Series, μου έστειλε αυτό το μήνυμα:
«Με αφορμή αυτό που έγραψες για το τρέξιμο και επειδή είναι η βασική μου δραστηριότητα οι οργανώσεις αγώνων τρεξίματος, κολύμβησης, τριάθλου και ποδηλασίας, θα σου πω σε τι φαση είναι αυτά που σκέφτεσαι: Υπάρχει μια κίνηση με την οποία ενθαρρύνουμε αστέγους να τρέχουν. Τους δίνουμε παπούτσια και ρούχα -έτσι κι αλλιώς δε χρειάζονται κάτι άλλο- και συμβουλές και παρέα, που είναι επίσης πολύτιμα. Ξέρεις ποιο είναι το πιο δύσκολο; Το να τους πείσεις να έρθουν μαζί σου για τρέξιμο και να μοιραστούν αυτό που όλοι εμείς το κάνουμε ως πολυτέλεια».
Ζήτησα από τον Λευθέρη να μου στείλει λεπτομέρειες για τις επόμενες δράσεις τους -stay tuned!
