Φαντάζομαι ακούς για στατιστικά ανεργίας που χτυπάνε τις γυναίκες πιο βάναυσα και, από την άλλη, για ένα σωρό οικογένειες που συντηρούνται πια μόνο από το μισθό της μαμάς. Και είναι και τα δύο αλήθεια, όπως αλήθεια είναι και το ότι οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης δεν μετριούνται μόνο με ποσοστά. Πολύ συχνά -και πιο ύπουλα, αν με ρωτήσεις- αφήνουν βαρύτερο σημάδι στις αντιλήψεις και στις νοοτροπίες, στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τα πράγματα (ή τους ανθρώπους ως πράγματα) και ο οποίος, δυστυχώς, θυμίζει αρκετές φορές ιστορίες που θα θέλαμε να ξεχάσουμε από το παρελθόν.
Έγραψα για μια τέτοια τροπή που βλέπω να παίρνουν τα πράγματα στο θέμα “γυναίκες και κρίση”, στα αγγλικά, στο μπλογκ μου στη Huffington Post.
The idea that the joys of paid work are in no way comparable to family and kids is suddenly making an improbable comeback.
Women’s ambition and careerism are often viewed as symptoms of a distorted value system that really needs a slap-in-the-face of the redundancy sort in order to be fixed.
Πείτε αν πιστεύετε ότι χρειάζεται να το μεταφράσω -προς το παρόν, μπορείτε να το διαβάσετε όλο εδώ.
