Την Αγιάτη την ανακάλυψα τυχαία, από δω. Λάτρεψα το μπλογκ της. Ήμουν σε φάση εξωστρέφειας (σε στιγμή εξωστρέφειας θα έπρεπε μάλλον να πω, η οποία τώρα που το σκέφτομαι έχει κρατήσει μήνες, κι αυτό αν με ήξερες θα ‘πρεπε ίσως λίγο να σε ξενίσει) και της έστειλα μέιλ. Και της πήρα μία συνέντευξη. Και της μαγείρεψα κάτι που είχα ξεχάσει ότι δεν τρώει. Και κάπου μέσα σε όλα αυτά, έγινε από τους ανθρώπους που αγαπώ πολύ, γιατί (αλλά όχι μόνο) με κάνει να σκέφτομαι συνεχώς καινούρια διάφορα που θα μου άρεσε να δω/κάνω/δοκιμάσω/διαβάσω.

Ξέρεις, από τους ανθρώπους που ξετρυπώνουν εξαιρετικά πράγματα που γίνονται στην άλλη άκρη του κόσμου. Ύστερα από ένα τέτοιο ποστ της, και σε μια έξαρση του δικού μου μεταφραστικού στερητικού συνδρόμου, της έκανα μια πρόταση: να μου δώσει να μεταφράσω μια από τις ανακαλύψεις της -γιατί εγώ και οι ανακαλύψεις περνάμε κρίση αυτή την εποχή.

Το αποτέλεσμα μπορείς να το διαβάσεις εδώ.

Η αλήθεια είναι πως η διαδικασία του να επιλέξω ποιο από τα διηγήματα του Matt Bell από το Cataclysm baby θα μεταφράσω μου πήρε περισσότερο χρόνο από την ίδια τη μετάφραση: τα συγκεκριμένα είναι αρκετά, νοσηρά να το πω; νοσηρά θα το πω, κι εγώ είμαι ταγμένη οπαδός του στρογγυλεμένου ρεαλισμού, θα το ομολογήσω. Παρότι όλο το βιβλίο του ασχολείται με ένα θέμα που με απασχολεί, το τεράστιο ταμπού της άσπιλης γονεϊκής αγάπης. Και παρότι το διήγημα, τώρα που το είδα λίγο από πιο κοντά, το χάιδεψα στο κεφάλι και είδα ότι δεν δαγκώνει, το βρίσκω εξαιρετικό.

Και ίσως τελικά αυτή η εκδρομή έξω από τα λογοτεχνικά μου όρια να ήταν καλύτερη άσκηση κι από την ίδια τη μετάφραση -και γι’ αυτό επιπλέον, Αγιάτη, σ’ ευχαριστώ.