Πλησιάζουν στο ταμείο αργά και ποτέ δεν τις έχω δει να χαμογελάνε. Έχουν στο καλάθι τους τα βασικά, καροτοχυμό, κράκερς, μήλα και αχλάδια Ιταλίας βιολογικά, γερμανικό ψωμί και γάλα σόγιας. Ίσως και μπάρες δημητριακών, για τη λιγούρα. Τις περισσότερες φορές κάνουν παρατήρηση στην ταμία, που δε βρήκαν το συνηθισμένο τους σαμπουάν ή που δεν τις ενημέρωσε για μια τιμή που έχει αλλάξει. Είναι bio γιαγιάδες και είναι μες στη μιζέρια. Γιατί, δεν ξέρω.

Είναι πάντα η καλή διατροφή αποτέλεσμα εμμονικού ελέγχου και ψυχαναγκαστικού αποκλεισμού; Είναι η γραμμή μεταξύ επιλογής και μιζέριας τόσο λεπτή που σχεδόν κανείς δεν μπορεί να τη διακρίνει; Ο προβληματισμός γύρω από το τι σκατά τρώμε είναι απαραίτητα ένδειξη μαγκώματος μπροστά στην απόλαυση; Θα γίνω κάποτε μίζερη bio γιαγιά επειδή προτιμώ αβγά χωρίς ορμόνες;

Στο μυαλό μου, έχω συνδυάσει την ωραία διατροφή με τη χαρά της ζωής. Το αρχετυπικό μου σπίτι-όνειρο στο Ιόνιο έχει στο κελάρι του (στο ποιο;) τοπικά προϊόντα από μικρούς παραγωγούς, τυριά από βιολογικές φάρμες,  σπιτικές σάλτσες, φρέσκα φρούτα και λαχανικά κι ούτε μια μπάρα δημητριακών εν όψει. Έχει μεγάλα χαρούμενα τραπέζια με γεμιστά, φρέσκα ψωμιά και φίλους, έχει ωραία κρασιά και ντομάτες, πολύχρωμα ζυμαρικά και χοντρά παξιμάδια. Γιαούρτι για το τέλος, γλυκά του κουταλιού και κατάμαυρη σοκολάτα. Ίσως και καροτοχυμό. Πάντως όχι μιζέρια.

Πληρώνω τα κορνφλέικς μας, το αλεύρι, τα αβγά και τη μαύρη σοκολάτα και αναρωτιέμαι αν υπάρχουν bio γιαγιάδες έξω καρδιά και ελληνικά καταστήματα με βιολογικά που να ταιριάζουν με τη δική μου χαρά της ζωής. Σκέφτομαι παραδοσιακό (τύπου) μπακάλικο, χωρίς γερμανικές μπάρες δημητριακών, αλλά με ταχίνι Βέροιας και μέλι. Το φρέσκο είναι πιο νόστιμο, το ντόπιο είναι πιο φρέσκο, το χύμα δείχνει άφθονο, η ζελατίνα υγεία αποστειρωμένη. Προτιμώ γιαγιά γελαστή κι ελπίζω να μην είναι τίγκα στις ορμόνες.