Μέσα στην αίσθηση ενός “παγκοσμιοποιημένου” πολιτισμού, που μπατάρει εμφανώς προς τη δική μας πλευρά του κόσμου, έχουμε μάθει να πιστεύουμε ότι αυτά είναι καθολικά τα ιδανικά της θηλυκότητας -ίσως και της ανθρώπινης φύσης- και πως οτιδήποτε ξεφυτρώνει στον αντίποδα είναι στην καλύτερη περίπτωση εξωτικό, αλλά συνήθως υπερβολικό, κιτς, αντιαισθητικό και κατακριτέο. 

Έφτασα στην Ουάσινγκτον στις 16 Ιουλίου του 2022 και μόλις σήμερα, 29 Δεκεμβρίου του 2022 (ευτυχώς) κατάφερα να βάλω σε γραμμένες λέξεις τρία από τα πιο σημαντικά μαθήματα που πήρα μαζί μου επιστρέφοντας, Αύγουστο πια, στην Ελλάδα

Πώς άλλαξε ο τρόπος με τον οποίο σκέφτεστε τον θάνατο μέσα στην πανδημία; Και γενικά, πώς έχει αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο σκέφτεστε τον θάνατο στην πορεία της ζωής σας;

Ας μη γίνει η υπεράσπιση του δικαιώματός μας στην ελεύθερη επιλογή δικαιολογία για να δημιουργούμε νέες ιεραρχίες.

Δεν θα έπρεπε να έχουν αλλάξει, λοιπόν, τα πράγματα από το 2014 μέχρι σήμερα; Δεν θα έπρεπε κείμενα όπως αυτό που δημοσίευσε χθες η Lifo για την παρουσίαση του Νεοελληνικού Μουσείου Αυτοχειρίας να έχουν διορθωθεί/βελτιωθεί/κοπεί σε κάποιο στάδιο της εκδοτικής διαδικασίας;